Nunha ocasión, o pintor Jackson Pollock presentouse borracho na casa de Peggy Guggenheim, en Nova York, unha noite que aquela daba unha brillante festa social para intelectuais, artistas e banqueiros. Entrou nun dos cuartos, quitou a roupa e plantouse completamente espido entre os invitados, no medio do salón. Ata ese momento, ninguén se sentiu nin sorprendido nin ofendido. O problema empezou cando o artista, que estaba farto de recibir eloxios e non ter un peso, dirixiuse lentamente ata a cheminea e púxose a mexar.
Foi o final dunha época da arte moderna. A seguinte empezou pouco despois, cando un tipo esmirrado e torpe, que pintaba botes de conserva, paralizado durante unha cea diante dos cubertos de prata, por non saber que facer con eles, xustificou a súa aparente falta de apetito cunha frase que lle dixo á súa elegante anfitrioa e que se considerou xenial: “Eu só como caramelos”. Era Andy Warhol.
Da terceira etapa, que os críticos bautizaron co nome de arte “minimal”, celébrase estes días unha exposición de escultura en Londres. De entrada hai polémica entre a Sociedade Protectora de Animais e os organizadores por culpa dun loro vivo chamado “Gem”, que forma parte dunha das obras e que ten como misión defecar sobre unha madeira. Trátase, xa que logo, dun papagaio artista. Non fan ben os seus amigos pedindo a retirada do bichiño. Este perdería no cambio: a comodidade burguesa dunha casa por un posto na Historia da Arte.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de febreiro de 1993.