por amarxedotempo | May 11, 2012 | Marxe
Agora mesmo, cando escribo estas liñas, son as dez da mañá do sábado e vou nun tren que me leva desde Zürich a Lausana. O día está moi agradable, co sol brillando nun ceo azul e limpo; a temperatura é tamén moi grata, ao revés do que sucedeu onte, que non se paraba coa chuvia e o frío. Viaxo nun vagón de fumadores, non porque fume a estas horas, cousa que nunca fago, pois o meu vicio limítase á hora do café, senón porque vai case baleiro, ao contrario do que sucede no resto dos departamentos, completamente abarrotados e cheos de nenos que berran.
Un ten a sensación de viaxar entre leprosos, pero con espazo e cómodo. Escuso dicir que os trens suízos son puntuais, rápidos e limpos. Con todo, no que respecta á limpeza, as cousas non son como eran hai anos, quizais porque un viña entón dun país … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 10, 2012 | Marxe
A amiga da que falei onte aquí, Elke Wehr, procede da Alemaña do Leste, de onde marchou cando era unha nena. Moitas veces lle teño escoitado historias daquela época da súa vida, entre elas como lle ocultaron ao seu irmán, ata o mesmo momento en que se produciu o feito, a decisión de pasar ao outro lado, pois o neno tiña categoría de heroe porque denunciara a unha familia veciña. Xogando na casa dun amigo, escoitou algo ao respecto e foi correndo á policía. Na escola puxérono como exemplo e el sentiuse un bo cidadán. Cando eu o coñecín en Berlín, aínda non superara os remordementos que lle viñeron logo, ao ser consciente do que fixera.
Unha vez, Elke levoume ata a ponte de Glienicke, esa que vimos tantas veces no cine, coa escena, sacada da vida real, de cambiar espías entre os dous bandos. Por alí pasaba ela tódolos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 9, 2012 | Marxe
O venres pasado, a tormenta andou enlouquecida por aquí, polo val, e fixo algunhas falcatruadas, aínda que ningunha directamente contra as persoas: destruíu un galpón, e foi lástima que non destruíse algúns máis, feriu de morte a un cabalo e arrasou un pequeno bosque de piñeiros. Despois dun par de horas de rebumbio, a negrura metálica do ceo foise correndo cara a Portugal e deixounos en paz ata a noite, que volveu. Unha paisana, irritada por tantos tronos, raios e lóstregos, díxome ao pasar: “A moi cabrona aínda non quedou contenta”.
Parei uns minutos a falar con ela. Estaba convencida de que estas tormentas que van a Portugal e volven son as peores, pois o que fan alí é cargar ferro, que abunda nas montañas. Cando regresan, a chispa é de color amarela, vinte veces máis poderosa que a de aquí, porque trae xofre. Polo visto, este raio portugués ten … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 8, 2012 | Marxe
Unha vez oínlle contar a unha muller, cega desde os dez anos, que unha das cousas que máis a magoaban era que, co paso do tempo, se lle ían borrando da memoria os rostros queridos. Debe ser, non obstante, algo que nos sucede a todos. Onte mesmo, por exemplo, cando tratei aquí do Leoncio, o toliño da miña vila de quen falei no meu libro A galiña azul, decateime de que empezaba a ser máis un nome que unha imaxe. Recordo del apenas un sorriso, unha maneira de andar característica, moi marcada, como cambaleando, e o xesto preocupado que puña cando se quedaba mirando, igual que se fose inspector, para os altos dos postes da luz.
Foi o tolo máis educado e agradable que coñecín na miña vida. Viña con frecuencia pola casa, a pedirlle cousas á miña nai. Cando marchaba, deixaba un regueiro de diminutivos detrás de si: “Muchitas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 7, 2012 | Marxe
Por unha revista, sei agora da morte de Juan Ramón Masoliver, un dos amigos máis divertidos, intelixentes e disparatados que tiven. Andaba preto dos noventa anos. Era ofensivamente agudo, pero tamén arbitrario e feroz cando quería. Eu vinlle facer a puñeta contra un personaxe do público mentres daba unha conferencia subido nunha tribuna. Eran unhas puñetas contundentes, repetidas en forma de traca cunha furia que non se correspondía coa chispa maligna dos ollos nin co xesto irónico da boca.
Sempre me entendín moi ben con el. Só nos enfadamos unha vez, en Moscova, cando eu lle reprochei as impertinencias que lles dicía aos escritores rusos, incapaces de entender aquel humor seu tan particular. Nunha reunión oficial, ao levantarnos para marchar, díxolles: “A próxima vez que volvamos, iremos velos a Siberia”.
Ás veces, a lingua íalle por diante da cabeza. Vivín con el horas inesquecibles. Recordo unha viaxe en avión desde … Seguir leyendo
