O venres pasado, a tormenta andou enlouquecida por aquí, polo val, e fixo algunhas falcatruadas, aínda que ningunha directamente contra as persoas: destruíu un galpón, e foi lástima que non destruíse algúns máis, feriu de morte a un cabalo e arrasou un pequeno bosque de piñeiros. Despois dun par de horas de rebumbio, a negrura metálica do ceo foise correndo cara a Portugal e deixounos en paz ata a noite, que volveu. Unha paisana, irritada por tantos tronos, raios e lóstregos, díxome ao pasar: “A moi cabrona aínda non quedou contenta”.
Parei uns minutos a falar con ela. Estaba convencida de que estas tormentas que van a Portugal e volven son as peores, pois o que fan alí é cargar ferro, que abunda nas montañas. Cando regresan, a chispa é de color amarela, vinte veces máis poderosa que a de aquí, porque trae xofre. Polo visto, este raio portugués ten querencias pola xente e polos bichos, especialmente polas vacas. Contra el, só se pode rezar.
Ao chegar á casa, sentei nunha butaca para contemplar o espectáculo, unha verbena fascinante de alustres e de tronos. De súpeto escoitouse un ruído inhumano, como se o ceo enteiro fose de pedra e rachase en dous, e foise a luz. Acordeime da paisana, soíña na súa casa, protexida tan só polo escudo fráxil dos rezos, convencida quizais de que os portugueses non son uns bos veciños, pois mandan estas cousas. Ata me contaxiou a min ese mesmo sentimento. Sorprendido polas ideas que me viñan á cabeza, por unha vez entendín a serbios e croatas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de maio de 1993.