A amiga da que falei onte aquí, Elke Wehr, procede da Alemaña do Leste, de onde marchou cando era unha nena. Moitas veces lle teño escoitado historias daquela época da súa vida, entre elas como lle ocultaron ao seu irmán, ata o mesmo momento en que se produciu o feito, a decisión de pasar ao outro lado, pois o neno tiña categoría de heroe porque denunciara a unha familia veciña. Xogando na casa dun amigo, escoitou algo ao respecto e foi correndo á policía. Na escola puxérono como exemplo e el sentiuse un bo cidadán. Cando eu o coñecín en Berlín, aínda non superara os remordementos que lle viñeron logo, ao ser consciente do que fixera.
Unha vez, Elke levoume ata a ponte de Glienicke, esa que vimos tantas veces no cine, coa escena, sacada da vida real, de cambiar espías entre os dous bandos. Por alí pasaba ela tódolos días en bicicleta, co permiso dos gardas, pero coa casa a costas: vestida con dous ou tres xerseis e igual número de saias. Saía gorda e volvía delgada.
Cando a nena xa trasladara o indispensable, o seu pai, que era un coñecido actor, conseguiu un permiso para ir representar a Berlín unha obra de teatro. No momento de cruzar a ponte, xa cando atravesara a liña que separaba os dous mundos, o home non puido evitar volverse e facer unha puñeta inmensa e sonora contra os policías do bando que deixaba. Nese lugar, fixen eu unha foto con Elke ao lado. Se un se fixa ben, ten os ollos húmidos. Non era por nostalxia, senón porque eu acababa de quitar unha medalla de ouro que levaba colgada do peito e alí mesmo lla puxen. Agradeceumo como ela sabe: mentando á miña nai, que é a forma que ten de confesar o seu cariño. Pero chorando.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de maio de 2000 .