Agora mesmo, cando escribo estas liñas, son as dez da mañá do sábado e vou nun tren que me leva desde Zürich a Lausana. O día está moi agradable, co sol brillando nun ceo azul e limpo; a temperatura é tamén moi grata, ao revés do que sucedeu onte, que non se paraba coa chuvia e o frío. Viaxo nun vagón de fumadores, non porque fume a estas horas, cousa que nunca fago, pois o meu vicio limítase á hora do café, senón porque vai case baleiro, ao contrario do que sucede no resto dos departamentos, completamente abarrotados e cheos de nenos que berran.
Un ten a sensación de viaxar entre leprosos, pero con espazo e cómodo. Escuso dicir que os trens suízos son puntuais, rápidos e limpos. Con todo, no que respecta á limpeza, as cousas non son como eran hai anos, quizais porque un viña entón dun país bastante sucio e o contraste notábase moito. Agora nós somos máis limpos, iso é certo, pero non estou seguro de que eles o sexan menos. Cada vez nos parecemos todos, por máis que a nós aínda nos falte un pouco de parecido.
A primeira vez que eu andei por aquí, hai xa moito tempo, un dos aspectos da vida suíza que máis me impresionou foron aqueles postos de venda de periódicos nas rúas, nos que non había vendedor e abondaba con coller a prensa e deixar os cartos por riba dunha mesa. Eses postos aínda existen, pero agora son moi diferentes. Están automatizados: consisten nunha máquina, como esas para mercar tabaco ou bebidas de refresco, na que se mete o diñeiro. A cambio, ábrese unha porta e un xa pode coller o periódico. É unha moral obrigada, imposta pola técnica. A min gustábame máis o sistema anterior, pero é que eu non son propietario dun quiosco.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de maio de 1997.