Unha vez oínlle contar a unha muller, cega desde os dez anos, que unha das cousas que máis a magoaban era que, co paso do tempo, se lle ían borrando da memoria os rostros queridos. Debe ser, non obstante, algo que nos sucede a todos. Onte mesmo, por exemplo, cando tratei aquí do Leoncio, o toliño da miña vila de quen falei no meu libro A galiña azul, decateime de que empezaba a ser máis un nome que unha imaxe. Recordo del apenas un sorriso, unha maneira de andar característica, moi marcada, como cambaleando, e o xesto preocupado que puña cando se quedaba mirando, igual que se fose inspector, para os altos dos postes da luz.
Foi o tolo máis educado e agradable que coñecín na miña vida. Viña con frecuencia pola casa, a pedirlle cousas á miña nai. Cando marchaba, deixaba un regueiro de diminutivos detrás de si: “Muchitas gracitas. Que Dios queridito se lo pague a toditos ustedes”. Outras veces, en cambio, andaba enfadado, rosmando con cara de poucos amigos. Xeralmente, iso sucedía cando había moito vento.
Unha das manifestacións da loucura do Leoncio consistía en desfacer a súa propia casa. Cun pau de ferro ía desmontando as paredes pedra a pedra, coa mesma elegancia dun construtor coidadosoque procura facer as cousas ben. Pouco e pouco, sen deixar de saudar a todo o mundo desde o alto dos seus andamios, acabou rematando a obra, é dicir, que quedou vivindo ao vintimperio, baixo a chuvia. Logo, as mulleres da caridade construíronlle un búnker indestrutible. A partir daquela, o Leoncio converteuse en intratable e dicía unhas blasfemias espantosas. A Deus non lle importaba, pero asustaba tanto os veciños que o meteron nun asilo
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de maio de 1999.