por amarxedotempo | Dic 4, 2012 | Marxe
Polos periódicos souben da morte de Stéphane Grappelli, ocorrida en París o luns pasado, cando lle faltaba pouco máis dun mes para cumprir os noventa anos. A primeira vez que o escoitei tocar en directo foi en Copenhague, hai xa moito tempo. Daquela, andaría el polos sesenta e tantos de idade, e movíase con enerxía. A última vez que o vin, en cambio, tiña os pés inchados, como cheos de algodón, andaba a pasos lentos de elefante fatigado e miraba ao público, á hora de agradecer os aplausos, con ollos de neno.
Por culpa del mantiven longas e amables discusións cun amigo, xa desaparecido, que consideraba que calquera música que non fose a clásica era un atentado contra a harmonía, o bo gusto e a arte en xeral. Naturalmente, o jazz ocupaba o primeiro lugar entre toda unha longa colección de ruídos molestos, desagradables e nocivos.
Un día tróuxenlle de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 3, 2012 | Marxe
O conde de Chesterfield, de nome Philip Dormer Stanhope, aquel elegante lord inglés do século XVIII tan denigrado por Samuel Johnson, era un cínico. Son famosas en todo o mundo as cartas que lle escribiu ao seu fillo natural, nas que abundan as apreciacións intelixentes, case sempre enxeñosas e moitas veces cargadas dunha ironía feroz. Por exemplo, para referirse ás relacións sexuais, nunha das súas misivas fai a seguinte observación: o pracer é momentáneo, o custo exhorbitante e a posición ridícula.
Pero non foron estes afortunados golpes de enxeño os que converteron o ilustre conde nunha figura destacada das letras inglesas. Se as célebres cartas se seguen lendo e apreciando douscentos anos despois de seren escritas é porque son un modelo de bo estilo, é dicir, de pulcritude, sinxeleza e naturalidade. Todo un programa.
Polas mesmas razóns que lord Chesterfield pasou á historiada literatura inglesa non pasará Julio Anguita á … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 2, 2012 | Marxe
Un amigo da infancia, a quen recordo sobre todo porque un día me descubriu a marabilla de aprender que sementando uns granciños de centeo na terra acababa saíndo herba, chamoume por teléfono para dicirme que ese pobre lobo do que falei onte aquí, que rematou convertido en alfombra nunha habitación da casa de Beiro onde pasei tantos veráns, era o lobo Ramiro. Foi famoso naquela comarca por papar non sei cantas ovellas, vacas e cabalos e porque pola noite lle saía á xente nos camiños para meterlles medo.
Dixo o meu amigo que o tal lobo Ramiro era mala persoa e que, se rematou os seus días da maneira tráxica que rematou, foi porque non merecía unha sorte mellor. Matárono a tiros uns paisanos nun bosque de carballos, pola parte de Turei, despois de organizar unha batida para poñer fin pola forza ás falcatruadas do animal.
Non sei como … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 1, 2012 | Marxe
Alá polos anos sesenta, caeu pola Habana un intelectual francés farto de vivir en París e enfadado coas miserias do que se chamaba a democracia burguesa. Pretendía axudar a Fidel Castro no seu proxecto político de crear o home novo. O que fixo, en cambio, foi crearlle non poucas dificultades. Como a comida non chegaba para todos, o filósofo e a súa moza non probaban bocado durante varios días en solidariedade coas vítimas da fame, pero cando non podían máis, corrían a un restaurante a atracarse de bistés.
Agora, pasados bastantes anos desde aqueles tempos de fervor dietético, o protagonista de semellantes sacrificios está algo máis gordo, escribe pestes contra Castro e lanza, de cando en vez, proclamas ou sermóns igualmente intensos e emocionados, pero nunha dirección distinta. Eu creo que volve estar equivocado.
Non sei se terá algo que ver con esa nova plataforma que se acaba de crear, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 30, 2012 | Marxe
Onte falei aquí de Guillermo Torrelio, un boliviano que coñecín en Suecia hai anos, cando o golpe de estado chileno. Non foi o único. Coñecín moitos máis, algúns deles moi boa xente, pero tamén tratei algúns golfos. Recordo, por exemplo, un que tiña tres mulleres: unha arxentina, que era a primeira; unha chilena, que atopou na embaixada sueca en Santiago, cando se refuxiou alí, e unha uruguaia, coa que se xuntou no exilio. Nun primeiro momento, unhas non sabían das outras, pero acabou aclarándose todo. O curioso foi que durante uns días aceptaron viviren todos xuntos, ata que as tres mulleres se fartaron e lle pegaron unha malleira.
Loxicamente, os demais exilados chamábanlle o Sete Machos. Era, por se non estivese claro, pequeno e miúdo, con aspecto de chimpafigos. Un día preguntei por el a un compañeiro seu e deume unha resposta maxistral. Díxome: “Desde que le pegaron las tres … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 29, 2012 | Marxe
Un amigo meu, que tamén admira moito a Miguel Torga, o escritor portugués de quen falei aquí hai algúns días, chamoume onte por teléfono para dicirme que a historia que contei sobre a dedicatoria que o poeta lle puxera a unha moza á fronte dun dos seus libros, mais o comentario posterior que lle fixera a Mario Soares sobre as pernas daquela rapaza, encaixaban mal coa imaxe austera, incluso puritana, que daba Torga.
Estou de acordo, pero neste tipo de cuestións non se pode poñer a man no lume por case ninguén. Como din nalgúns países, os peixes gordos nadan sempre en augas tranquilas, á parte de que falar das pernas das mulleres, ata hai pouco, podía ser un pecado contra a pureza ou a favor da luxuria, pero aínda non se entendía como unha mostra de comportamento sexista. Nisto cambiouse moito nos últimos anos. Polo tanto, acusar a Torga … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 28, 2012 | Marxe
Entre os moitos episodios cómicos que Miguel Maura conta nas súas memorias, un dos máis insensatos refírese á queima das igrexas durante a República. Como ministro da Gobernación, tivo que facer fronte a aquel disparate sen sentido, para o cal se valeu duns gobernadores civís que en moitos casos eran auténticos débiles mentais. Ese foi o caso de Málaga, por exemplo, onde o xefe provincial autorizou a queimar unha igrexa abandonada. Entusiasmadas, as turbas collérono a ombros e queimaron doce máis.
Naquela historia participou tamén o xeneral Gómez Caminero, que era gobernador militar e foi igualmente paseado a ombros, xunto co seu colega civil, polas masas incendiarias, orgullosas de ter unhas autoridades tan humanas e comprensivas, capaces de entender o estado de inquietude e de indignación en que se atopaban. Cando o ministro lle chamou mentecato, o xeneral envioulle padriños.
O que máis irritou a Maura, non obstante, non foi … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 27, 2012 | Marxe
Hai un par de días, ía eu no meu auto polas rúas de Vigo. De pronto, o tráfico empezou a poñerse duro, imposible. A poucos metros, na Porta do Sol, uns rapaces noviños estaban sentados no medio e medio da calzada, batendo as palmas alegremente, protestando entre risas por cousas relacionadas co ensino. Un grupo de axentes, moi serios e modernos, respectuosos e exquisitos cos manifestantes, obrigaban os coches a desviarse. Confeso que me pareceu a estampa cómica dun país extravagante.
Probablemente ninguén lle explicou aínda a estes mozos que iso de cortar o tráfico é unha gamberrada, ademais de ser un acto ilegal, item máis que resulta tamén innecesario e absolutamente inútil. O feito de que os axentes da autoridade colaboren de forma eficaz na acción, non a converte en boa, só a fai algo máis disparatada.
Non se explica ben que entre todos cantos grupos recorren periodicamente a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 26, 2012 | Marxe
Creo que foi o meu paisano Paco Roña, que estou seguro que non se vai incomodar comigo polo citalo por un alcume que se acabou impoñendo ao seu nome verdadeiro, quen tivo a mala sorte de que o señor abade, nun descoido incomprensible, lle bautizase dous nenos xemelgos ao revés, é dicir, poñéndolle o nome do neno á nena e viceversa. Non sei como se arranxou finalmente aquel disparate, pero o caso foi que durante algún tempo houbo xente disposta a converter o erro involuntario nunha solución definitiva.
Por fortuna tratábase de dous nomes honestos e decentes, como o do pai, pois se chegan a ser esas bromas de periquito que agora está de moda botarlles para sempre por riba da cabeza a algúns rapaces, a equivocación do señor cura puido acabar nunha nomeada irreparable. Os nomes, como se sabe, non son inocentes.
O pai dese terrorista venezolano chamado Carlos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 25, 2012 | Marxe
Esa neniña que temos na casa desde hai algún tempo, da que falei aquí nunha ocasión, acaba de cumprir un ano. Iso quere dicir que xa sabe gatear, que está a punto de dicir algunhas cousas, especialmente o nome do seu pai, e que entende moitas das frases que lle din. Como sente falar en sueco con frecuencia, tamén comprende ese idioma. Por exemplo, sabe que “klockan” é o reloxo, pois cando escoita esa palabra abandona a tarefa que está facendo, mira para o cuco e sinala co dedo. Tamén aprendeu a facer algunhas monadas que fan os nenos suecos coas mans, unha versión do “palmitas” que se emprega por aquí, pero menos azucrado.
Entre os moitos regalos que recibiu o outro día, o que máis lle gusta é un teléfono móbil de xoguete. Ten varias teclas que emiten sons diferentes: ocupado, chamando ou recibindo. Cando toca nesta última, arrima … Seguir leyendo
