Esa neniña que temos na casa desde hai algún tempo, da que falei aquí nunha ocasión, acaba de cumprir un ano. Iso quere dicir que xa sabe gatear, que está a punto de dicir algunhas cousas, especialmente o nome do seu pai, e que entende moitas das frases que lle din. Como sente falar en sueco con frecuencia, tamén comprende ese idioma. Por exemplo, sabe que “klockan” é o reloxo, pois cando escoita esa palabra abandona a tarefa que está facendo, mira para o cuco e sinala co dedo. Tamén aprendeu a facer algunhas monadas que fan os nenos suecos coas mans, unha versión do “palmitas” que se emprega por aquí, pero menos azucrado.
Entre os moitos regalos que recibiu o outro día, o que máis lle gusta é un teléfono móbil de xoguete. Ten varias teclas que emiten sons diferentes: ocupado, chamando ou recibindo. Cando toca nesta última, arrima o aparato á orella dereita e di algo parecido a “¿Que?”. Logo pecha a portiña que garda o teclado e deixa o artiluxio en paz durante algún tempo, ata que se lle acorda outra vez e volve empezar. Como xa empeza a andar soa pola casa, aínda que sexa a gatas, descubriu os libros que ocupan a parte baixa dos andeis.
Aí temos un conflito entre ambos os dous: ela a querer rachar canto volume lle queda ao alcance das mans e eu a tratar de salvalos dese desastre. Supoño que algún acabará perdéndose polo camiño, o cal non me fai ningunha graza. Por iso, non obstante, non imos rifar. Pola idade que conta e polo simpática que é, ten todos os billetes do mundo para converterse na raíña da casa. Haberá que estar vixiantes, polo tanto. Despois de todo, os reis e as raíñas, nestes tempos, non poden facer o que lles dea a gana.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de novembro de 1998.