por amarxedotempo | May 15, 2014 | Marxe
Supoño que foron imaxes que viu case todo o mundo. Eu, por pura casualidade, vinas tres ou catro veces ao longo do día, nos distintos informativos das cadeas de televisión. Curiosamente, non foron comentadas. Aparecían como ilustración gráfica dunha noticia, pero sen que houbese ningunha referencia específica a elas, perdidas no conxunto dun suceso máis amplo: o estoupido social dun país asiático. Confeso que había moito tempo que non vía unha escena que me impresionase máis, por moito que todos os días se vexan cousas terribles, algunhas francamente insoportables. Non obstante, esta que comento foi a peor.
Refírome a unha muller de idade indefinida, toda vestida de branco, que estaba tirada no chan no medio dun tumulto, probablemente ferida de gravidade, aínda que consciente. Movíase con dificultade, quizais coa torpeza dunha cobra moribunda; non, desde logo, con esa tensión dramática propia das persoas que loitan de maneira desesperada contra a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 14, 2014 | Marxe
Hoxe estou en Barcelona para o de sempre: predicar un pouco. Aproveitei a mañá de onte e fun dar o paseo inevitable polas Ramblas, que son un dos teatros humanos máis divertidos de toda Europa. Vin a un Drácula metido nun féretro horroroso, feito con táboas sacadas de caixas de froita e forrado con cachos de plástico negro, quizais restos de bolsas para o lixo. Parecía estar morto, pero creo que estaba durmindo. Vin tamén a un peruano que morría nun combate con outro, pero morría tan mal que á xente lle daba a risa. E vin a un can vestido de señor, todo serio, con lentes, sombreiro e gravata.
Era máis elegante que o dono. Logo estaban os mimos, cada vez máis perfectos: un vaqueiro do oeste que parecía unha estatua de bronce, moi solicitado polos turistas para retratarse con el; un anxo branco case despegado do chan, a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 13, 2014 | Marxe
O outro día, antes de saír para Zürich, atopei en Madrid unha amiga que me deu unha noticia agradable e curiosa: unha veciña súa, en Ferrol, ten un gato ao cal lle puxo de nome Tomás, en recordo do noso, que tamén se chamaba así e que desapareceu en circunstancias tráxicas, tal como contei aquí no seu día. Naturalmente, a información produciume alegría e tristeza, como resulta fácil de entender, e desde entón non deixei de pensar no asunto, incluída esta fin de semana que pasei en Suíza, tan cheo de frenética actividade.
Ao final, penso que lle debo dar as grazas a esta señora, non de parte miña, senón de Tomás, que xa non está neste mundo. Direille como era, por se lle serve de algo á hora de educar o seu gato. Ante todo era boa xente, pero tiña tamén unha intelixencia bastante preclara, polo menos se falamos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 12, 2014 | Marxe
O día 30 de marzo do ano 1992, mentes a cidade de Saraxevo era bombardeada con saña polos serbios, nun piso do centro da capital unha nena chamada Zlata Filipovic collía un lapis, abría un pequeno caderno coas follas en branco e escribía na primeira delas: “Hola, Diario. ¿Sabes o que penso? Como Ana Frank lle chamou Kitty ao seu diario, quizais eu tamén che podería poñer a ti un nome”. Acabaría bautizándoo como Mimmy. Dous anos despois, os escritos de Zlata Filipovic estanse convertendo nun negocio.
Unha prestixiosa editorial norteamericana, Viking Penguin, pagou por eles uns setenta millóns de pesetas*. Algo máis foi o que deu polos dereitos cinematográficos unha coñecida produtora do ramo. Non se sabe a cifra que suman os dereitos de tradución do diario, que vai ser publicado en vinte e tres países diferentes.
De momento, Zlata Filipovic, que anda por Nova York, invitada polos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 11, 2014 | Marxe
No periódico de onte dábase a noticia de que se volven publicar os contos de Calleja, aquela colección de libriños pequenos onde se podía ler o mesmo a historia de “La buena Juanita” que un tratado de urbanidade en verso no que se recomendaba lavar a cabeza “de vez en cuando” ou se explicaban as excelencias da riqueza. Sobre este último tema había un libro fantástico, do cal debo gardar aínda un exemplar nalgún recuncho inaccesible da miña biblioteca. Consistía nunha obriña escrita en defensa dos ricos, non polas súas virtudes, que diso non se falaba, senón pola capacidade que tiña a súa propia riqueza para distribuírse entre todos equitativamente.
O libro estaba cheo de exemplos moi claros e expresivos. Recordo sobre todo un deles que se refería aos beneficios derivados das festas e os banquetes suntuosos. Segundo o autor, desas actividades beneficiábanse todos, tanto os camareiros que servían como … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 10, 2014 | Marxe
Polos diarios acabo de coñecer a morte de Enrique Aller, do que non sabía máis, desde hai xa tempo, que andaba por América, entregado a labores de cooperación humanitaria. Matouse nun accidente en Ayacucho, Perú, cidade que vai unida nas páxinas dos libros de historia á derrota do exército colonial español. O primeiro que me veu á cabeza, ao ler a novidade, foi o inmenso sorriso do vello amigo. Coñecino alá polos meus anos de estudante en Santiago, no piso da que era entón a súa moza. Daquela andabamos metidos no soño de cambiar o mundo, el cun entusiasmo contaxioso e desbordado; eu con entusiasmo parecido, pero con menos fe ca el.
Estouno vendo, co seu corpachón alto e atlético, cos seus pantalóns de pana, o seu bigote loiro, o rostro alegre, de mirada clara, e a ironía amable con que se distanciaba do ardor belixerante das nosas discusións. Aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 10, 2014 | Marxe
Na escola, o meu compañeiro Pepe Casas, alias Petiso, tiña fama de toleirán, pouco estudoso e falangueiro, pero todo o mundo lle quería ben porque era bo e moi simpático. Cando o mestre preguntaba algo, el nunca quedaba calado, aínda que non tivese nin idea do que se estaba a falar. No momento en que se descubría a súa ignorancia, puña un xesto inocente de arrepentido, botábase a rir ás gargalladas e despois continuaba de cháchara cos rapaces de arredor. Non sei como se arranxaba pero levaba a cara sempre manchada de tinta.
Nunha ocasión, o mestre preguntou se había na clase algún neno que nunca contase unha mentira. Antes de que nos dese tempo a pensar a resposta, xa estaba o Petiso erguendo a man. Case de xeito simultáneo, escoitouse a voz escandalizada do profesor censurando o seu descaro, chamándolle mentirán e ordenándolle que saíse da aula. Marchou rindo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 9, 2014 | Marxe
Teño unha amiga alemá, tradutora miña ao seu idioma, Elke Wehr, que cando me chama por teléfono, como fixo onte, saúdame cun insulto espantoso, deses que mentan infamemente a propia nai. Logo dime con exactitude xermánica o tempo que levo sen chamala. Nesta ocasión, segundo as súas contas, un mes e sete días, o cal considera que está no límite da decencia. Aproveitei para confesarlle o meu cariño, pero respondeume cunha lóxica aplastante: “O cariño, se non se manifesta, non existe”. En vista de que non había maneira de zafarse dos reproches, pregunteille se empezara xa a traducir a última e magnífica novela de Mario Vargas Llosa.
Non caeu na trampa e non me contestou. Seguiu coa lista de agravios. Un deles, que lle prometera pasar unha fin de semana na súa casa de Berlín e que me estivo esperando, cea preparada incluída, pero que non din sinais de vida … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 8, 2014 | Marxe
Non pensaba eu que ese vago da miña vila, do que falaba onte aquí, sería tan facilmente identificado por algúns dos meus conveciños de Xinzo de Limia. Chamáronme dous deles para confirmar as súas sospeitas, que en ambos os casos eran acertadas. Postos así, xa non teño inconveniente en engadir que o citado señor ía sempre vestido cunha chaqueta de pana negra, que se desprazaba en bicicleta, cunhas pinzas recollendo os baixos dos pantalóns sobre as canelas e que fumaba nunha boquilla negra de plástico.
A este home, como xa contei noutra ocasión, sorprendino un día insultándose a si mesmo no café onde xogaba a partida vespertina de xadrez. Chamouse de todo: sapo, mona gaiteira, apalominado, burra de Balaam e non sei cantas cousas máis. Como compendio, non atopou nada peor para dicirse e chamouse falanxista.
Curiosamente, por substituír de maneira ilegal un mestre falanxista que non quería poñer escola, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 7, 2014 | Marxe
O martes pola noite estiven en Cuenca, dando unha conferencia nun curso sobre novela. Esperábame na estación un vello amigo, militar de profesión, que despois de desempeñar o cargo de gobernador militar naquela praza, decidiu quedar a vivir alí. Fomos comer os dous sós a un restaurante agradable, na praza maior, onde nos trataron moi ben, demasiado ben para o pouco que lle puidemos corresponder, en parte porque o meu amigo non come carne nin bebe viño. Para non dar a sensación de sermos xente enferma ou aburrida, eu abusei un pouco. Como a conferencia non era ata a noitiña, deume tempo a repoñerme, sobre todo grazas a un paseo.
Percorrín a parte vella da cidade co meu amigo, subindo a costa interminable que conduce ata o alto. Mereceu a pena, porque tivemos a fortuna de atopar no medio da rúa a Antonio Pérez, que pensaba ir á conferencia e … Seguir leyendo
