Teño unha amiga alemá, tradutora miña ao seu idioma, Elke Wehr, que cando me chama por teléfono, como fixo onte, saúdame cun insulto espantoso, deses que mentan infamemente a propia nai. Logo dime con exactitude xermánica o tempo que levo sen chamala. Nesta ocasión, segundo as súas contas, un mes e sete días, o cal considera que está no límite da decencia. Aproveitei para confesarlle o meu cariño, pero respondeume cunha lóxica aplastante: “O cariño, se non se manifesta, non existe”. En vista de que non había maneira de zafarse dos reproches, pregunteille se empezara xa a traducir a última e magnífica novela de Mario Vargas Llosa.
Non caeu na trampa e non me contestou. Seguiu coa lista de agravios. Un deles, que lle prometera pasar unha fin de semana na súa casa de Berlín e que me estivo esperando, cea preparada incluída, pero que non din sinais de vida nin chamei para explicar o plantón. Confeso que me sentín avergonzado, porque ela tiña toda a razón e eu ningunha.
Tratando de salvarme, prometinlle que a próxima vez que vaia a Berlín, o 17 de xullo, lle farei unha visita. Permaneceu uns segundos en silencio e logo preguntoume: “A que hora nos vemos e onde”. Timidamente respondinlle que iso aínda non o sabía. Entón díxome que era un desastre e que ía camiño de converterme nun tipo de auténtico disparate. Cando todo se calmou, ela advertiume que necesitaba saber dúas cousas: primeira, que viño quería para a cea, e segundo, se seguía empeñado en non comer postre. Expliqueille que o meu postre é sempre un habano, pero cortoume: “Na miña casa non deixo fumar a ninguén”. Terei que engadir que Elke Wehr é todo corazón?
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de maio de 2000.