por amarxedotempo | Dic 16, 2017 | Marxe
A un individuo fraco, con cara de morte, atribuíanlle na miña época de estudante en Santiago unha estafa singular: estivera a punto de venderlle a praza da Quintana a un par de turistas americanos infelices. Probablemente era só unha lenda. É certo, en cambio, que a un compatriota daqueles presuntos estafados colocáronlle o outro día en París, segundo acabo de ler, un cadro do Louvre. E polo que respecta a Madrid, escoitei dicir na radio hai apenas unha semana que volve haber grandes timadores, daqueles de antes.
Aínda que pareza broma, non o é: en 1925 fíxose célebre en todo o mundo Victor Lustig, un tipo de orixe checa que conseguiu venderlle a Torre Eiffel a un tal Monsieur Poisson, que pretendía dedicala a chatarra. O mellor da operación foi que, por riba do timo, o timado pagoulle unha comisión ao delincuente polo favor.
Tamén foi famoso un escocés chamado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 15, 2017 | Marxe
Todos os afeccionados ao fútbol que o sábado pasado seguiron a través da televisión o partido que se retransmitiu desde Barcelona puideron ver como unha lebre penetrou de súpeto no campo e se puxo a correr dun lado para outro, primeiro polas bancadas e as pistas e máis tarde polo céspede. Cando se meteu neste último, confundida quizais polo verde da herba, iniciou unha carreira rápida e elegante, como se estivese no bosque. Duroulle o tempo xusto de bater contra os valos, onde rematou nas mans dun espectador.
A min, as lebres cáenme ben por dous motivos. En primeiro lugar porque non aceptan vivir domesticadas, ao contrario do que sucede cos coellos, que son bastante máis papóns e acomodaticios. E despois porque se trata dun animal tímido, incapaz de defenderse, sen máis armas que a rapidez prodixiosa das súas pernas.
Cando a vin na televisión, atrapada no espazo acoutado do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2017 | Marxe
Poñamos por caso que un policía está na comisaría, aburrido e estomballado nun sillón, co dedo no nariz á pesca da carraña, esbragolado e coa barriga a medio saír por entre o cinto e a camisa. Non é unha escena difícil de imaxinar nin entre policías nin entre xentes de calquera outro oficio, excluídos executivos e outras persoas obrigadas a manter de forma permanente a rixidez do decoro por cuestións de imaxe. Supoñamos que cando o citado policía se atopa nesta situación descalabrada, pasa un xefe ao seu lado.
¿Que sucede nese caso? Pois non sucede nada. O derreado pode seguir na súa laxa actitude, acenar se quere cunha man, rosmar polo baixo un saúdo gutural incomprensible ou simplemente comportarse como se o xefe que pasa diante del fose vento. Por suposto, no caso de que o citado individuo sexa unha persoa educada, se quere, tamén pode saudar como é … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 13, 2017 | Marxe
A un poeta catalán a quen coñecemos Celso Emilio Ferreiro e mais eu en Barcelona, alá pola primavera do ano 1975, nun piso do Paseo de San Xohán, estiveron a punto de empapelalo despois da guerra civil porque a alguén se lle ocorreu denuncialo por blasfemo. A causa da denuncia era un poema que empezaba dicindo: “No nome do Pai do Fillo do Espírito Santo”, escrito así, todo seguido, sen comas. O denunciante entendía que, eliminada ou alterada a puntuación, aquel verso pasaba a dicir que había alguén que era pai do fillo do Espírito Santo, o cal supuña unha blasfemia, ademais doutras intencións descoñecidas.
Algo parecido acaba de suceder en Kuwait, onde alguén pasou varios anos estudando a obra de dúas escritoras para encontrar inmoralidades e blasfemias, que apareceron por fin. Grazas a que no mundo, a pesar de todo, hai máis sentido común do que parece, un tribunal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2017 | Marxe
Non sei de onde lle vén ao gato da casa este costume feo que ten de andar bebendo nos vasos da xente. É o que me acaba de facer hai uns instantes, xusto pouco antes de que eu me sentase na miña mesa de traballo para empezar a escribir as cousas do día. Bastou que me ausentase do cuarto durante uns minutos para que se puxese a beber pola calada, actuando de maneira raposa e con disimulo. Cando me escoitou pisando nas escaleiras, pegou un salto e marchou correndo a botarse por riba dun sofá, facendo que durmía.
Como dispón de varios cacharros para el só, distribuídos aquí e acolá, o mesmo dentro que fóra da casa, hai quen pensa que non se trata de necesidade, senón de vicio. O certo é que esa auga, da mesma que bebe o resto da familia, non a proba, mesmo que pase moito … Seguir leyendo
