Non sei de onde lle vén ao gato da casa este costume feo que ten de andar bebendo nos vasos da xente. É o que me acaba de facer hai uns instantes, xusto pouco antes de que eu me sentase na miña mesa de traballo para empezar a escribir as cousas do día. Bastou que me ausentase do cuarto durante uns minutos para que se puxese a beber pola calada, actuando de maneira raposa e con disimulo. Cando me escoitou pisando nas escaleiras, pegou un salto e marchou correndo a botarse por riba dun sofá, facendo que durmía.
Como dispón de varios cacharros para el só, distribuídos aquí e acolá, o mesmo dentro que fóra da casa, hai quen pensa que non se trata de necesidade, senón de vicio. O certo é que esa auga, da mesma que bebe o resto da familia, non a proba, mesmo que pase moito tempo antes de que poida atopar un vaso perdido.
Eu estou disposto a comprender que o bicho teña chegado á conclusión de que a auga sabe mellor nun vaso de cristal que nun barreño de barro cocido e que non se resigne a prescindir do pequeno pracer que lle poida producir esa práctica, probablemente descuberta de maneira casual. O que non me gusta é o xeito de proceder, tan tramposo e zorrainas, actuando sempre ás agachadas, con tan pouca claridade. Non me gusta, sobre todo, porque é un comportamento que me parece máis propio das persoas que dos gatos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de decembro de 1994.