por amarxedotempo | Oct 21, 2017 | Marxe
O outro día, cando estaba en Frankfurt, mentres ía pola rúa escoitei unhas voces raras, como dun tolo berrando, que me chamaron a atención. Achegueime ao lugar de onde procedían e atopeime cun pequeno grupo de actores que representaban sobre un escenario ao aire libre unha peza teatral. Eran rapaces novos, todos vestidos con roupa da Idade Media, que actuaban para o público no marco dun festival que pretendía revivir o tempo dos traxes que levaban. De xeito que o teatro non era máis que unha parte do espectáculo.
Nun tramo da rúa había algo que se podería chamar a reprodución detallada dunha aldea medieval. En primeiro lugar, case ao lado dos títeres, onde naquel momento actuaba o Demo, un zapateiro preparaba uns zocos baixo a mirada curiosa de ducias de nenos e numerosos pais. Levaba perruca para parecer vello.
Logo vin tamén un carpinteiro e outras xentes enredando aquí … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 20, 2017 | Marxe
Un día inconcreto dos primeiros anos setenta, mentres paseaba por Ourense deixándome levar polo gozo irresponsable de ir dun lado para outro sen nada que facer, atopeime cun amigo gordo e bondadoso, pero triste, con cara de noxo permanente, que me parou para expresarme a súa angustia en relación co estado xeral do noso país. Aínda que eu compartía os seus sentimentos, non conseguía identificarme, quizais por razóns de tipo temperamental, coa súa maneira desesperanzada de vivir aquela situación.
O caso é que lle debín dicir algo que non lle gustou demasiado e que probablemente reflectía o meu estado de ánimo, tan distante, do que el transparentaba, que me quedou mirando con xesto de reproche e díxome: “Claro, cando aquí sobe o bióxido da mala uva, ti colles e vas a Suecia a respirar mellor”.
A verdade é que eu non ía a Suecia así como así, porque con frecuencia … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 19, 2017 | Marxe
Non creo que houbese ningunha persoa no mundo que chegase a saber tanto do Demo como don Vicente Risco. Coñecía todos os nomes de Satanás, incluso os secretos, e sabíalle os costumes e debilidades, entre elas a teima de ir tomar o sol todos os anos a Ribadavia polo día de San Martiño, a pesar de que un frade de San Francisco acababa sempre a cantazos e pedradas contra el. Don Vicente tíñalle medo, pero aínda así escribiulle a biografía, unha decisión que lle custou varias contrariedades e desgustos.
Eu mesmo lle oín contar a don Vicente que algúns campesiños presumían de ter un demo pequeno na casa, do tamaño aproximado dunha castaña, que gardaban na caixa das agullas. Era un demo bo, ao cal se lle podía pedir calquera cousa. Para facerse con el había que cumprir un rito, quizais un pauto, que incluía a obriga de chocar un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 18, 2017 | Marxe
Aproveitei o último día da feira do libro de Frankfurt para achegarme cuns amigos ata Heidelberg, que queda a algo menos dunha hora en coche. Para min é unha das cidades máis fermosas de Alemaña, pola que sinto simpatía por razóns persoais. Na súa universidade dei unha vez unha conferencia que non me resultará fácil esquecer, pois ao rematar de dicir as miñas palabras, os estudantes empezaron a pegar golpes coas mans contra os pupitres e coas propias tapas destes, dunha maneira tan escandalosa que me sentín avergonzado. Claro que deseguida me acordei de que esa é a maneira tradicional de aplaudir nas universidades alemás. Polo tanto, en poucos segundos, o que nun principio fora vergonza, converteuse en puro gozo.
En Heidelberg, ademais, onde teño pasado días moi fermosos, charlando horas e horas nas súas célebres tabernas, situei un personaxe feminino da miña novela Deus sentado nun sillón azul. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 17, 2017 | Marxe
Nos meus anos de estudante adolescente tiven un compañeiro de internado que era un rapaz serio: aplicado, aparente, distinguido. Un día tivo unha desgraza. Ao ir comulgar, ergueuse todo digno, como sempre, e alá marchou cara ao presbiterio coas mans dereitas e a cabeza inclinada sen decatarse de que levaba o pantalón do pixama colgado do cinto, como un rabo. Unha catástrofe. Por primeira vez na miña vida descubrín ata que punto pode ser cómica a seriedade.
Acórdome deste episodio cada vez que vexo ese programa de televisión onde someten os protagonistas á máquina da verdade. Por debaixo da gravidade con que procede o presentador, esa conciencia exemplar, dá a sensación de que en calquera momento, se tivera que erguerse, colgado do cinto podía levar o pixama.
Ás veces, cando as cámaras enfocan os seus ollos, parece adiviñarse un home que sofre. Este espírito delicado, que pasou a vida abrumado … Seguir leyendo
