por amarxedotempo | Oct 16, 2017 | Marxe
O outro día, mirando un libro na feira de Frankfurt, descubrín unha cousa que ignoraba: Walter Zapp, o inventor da mítica cámara Minox, vive en Suíza. Ten noventa e tres anos. Polo retrato que se incluía na nota biográfica á cal me refiro, mantén o xesto triste que se lle vía nas fotos antigas, cando residía en Lituania (Latvia, daquela) e andaba tratando de convencer a algún empresario ou persoa de diñeiro para que se animase a fabricar a cámara máis pequena do mundo. Walter Zapp conserva igualmente a inocencia da mirada, aínda que máis seca, pois a partir de certa idade non se chora por case nada.
A cámara inventada por Zapp pasou a ser coñecida como a cámara dos espías. No cine viuse moito en mans de axentes rusos e americanos, en películas do xénero, incluídas as de James Bond. Na realidade debeu ser tamén así e aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 15, 2017 | Marxe
Hai anos, cando eu era un rapaz adolescente e empezaba a escribir relatos, sentía a aprensión de que todo aquilo que facía non servise para nada. A casualidade quixo que un compañeiro meu de estudos, que recibía clases nun colexio privado, descubrise nel a un profesor do que me contou que era poeta, que coñecera a Federico García Lorca e que se trataba ademais dun señor extremadamente educado e cordial. Non sei por que estraño mecanismo de audacia, atrevinme a pedirlle ao meu amigo que lle amosase algúns dos meus escritos.
Uns días despois chegoume o esperado e temido veredicto, que foi moi positivo. Pouco máis tarde, coñecín a aquel home, que resultou ser o poeta Manuel Luís Acuña, cousa que eu ignoraba ata entón, e de quen sabía versos de memoria. A pesar da diferenza de idade, fixémonos amigos e tíveno por un dos meus mestres e el consideroume … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 14, 2017 | Marxe
Onte pola tarde, cando regresaba á casa despois do traballo, vin escoitando na radio unha entrevista cunha cantante famosa. A locutora empezou preguntándolle se conseguira chegar ata os estudios onde estaban falando, sen ser acosada polos fotógrafos e a entrevistada respondeu que xa coñece algunhas técnicas para librarse a tempo dos seus perseguidores. Logo explicou en que consiste esa experiencia de sentirse vixiada todos os días, sen posibilidade de saír á rúa tranquilamente, como unha persoa normal.
Isto de persoa normal repetiuno varias veces. Dicíao con nostalxia, igual que se falara dun ben perdido e irrecuperable, como a infancia. Por exemplo, nun momento da entrevista referiuse a unha amiga dela, á cal cualificou de normal e da que confesou que sentía envexa precisamente por iso, por ser unha muller como as demais.
Logo pasou a falar doutras cousas, entre elas a súa vida: érguese de mala gana porque lle gusta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 13, 2017 | Marxe
Onte a media tarde, cando volvía para a aldea no coche despois de pasar unhas horas cuns amigos na cidade, decidín cambiar o itinerario que fago habitualmente e coller por unha estrada distinta, non por nada especial, senón por variar un pouco. Sempre entretén algo máis. Mesmo na saída adiantoume unha moto, que despois levei diante por algún tempo, conducida por un rapaz novo e ocupada tamén por unha mociña que ía detrás, de paquete. Non será necesario describir as cousas con detalle, pois xa se sabe como van as parellas de noivos en circunstancias semellantes. Só engadirei que os dous eran moi novos e que debían andar de domingo.
No traxecto de varios quilómetros que fixemos xuntos, a pesar de que a moto era unha desas maquiniñas modestas, con escasísima potencia e moitísimo ruído, moi adornada de carenas, cromados falsos e plásticos, o piloto comportábase na condución como se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 12, 2017 | Marxe
Onte pola mañá, nunha reunión dos xurados encargados de outorgar os Premios Nacionais de Literatura deste ano, unha funcionaria do Ministerio de Cultura pediunos a todos os asistentes que fixésemos o favor de darlle un papel co número das nosas contas bancarias para facernos o ingreso que nos corresponde en concepto de dietas. De pronto, un dos presentes, bo amigo meu, levantou a man para dicir que el non dispuña de ningunha conta. Naturalmente, todo o mundo pensou que se trataba dunha broma.
Tivo que explicar que el era padre marianista, aínda que levase chaqueta e gravata, e que o voto de pobreza non consistía nunha simple declaración de principios, senón nun feito real: el non tiña diñeiro propio. Díxoo nun ton sinxelo, sen que parecese nin unha predicación nin unha mostra de arrogancia, con naturalidade.
Escuso engadir que se creou un problema que ninguén sabía como resolver. Tampouco será … Seguir leyendo
