por amarxedotempo | May 11, 2014 | Marxe
No periódico de onte dábase a noticia de que se volven publicar os contos de Calleja, aquela colección de libriños pequenos onde se podía ler o mesmo a historia de “La buena Juanita” que un tratado de urbanidade en verso no que se recomendaba lavar a cabeza “de vez en cuando” ou se explicaban as excelencias da riqueza. Sobre este último tema había un libro fantástico, do cal debo gardar aínda un exemplar nalgún recuncho inaccesible da miña biblioteca. Consistía nunha obriña escrita en defensa dos ricos, non polas súas virtudes, que diso non se falaba, senón pola capacidade que tiña a súa propia riqueza para distribuírse entre todos equitativamente.
O libro estaba cheo de exemplos moi claros e expresivos. Recordo sobre todo un deles que se refería aos beneficios derivados das festas e os banquetes suntuosos. Segundo o autor, desas actividades beneficiábanse todos, tanto os camareiros que servían como … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 10, 2014 | Marxe
Polos diarios acabo de coñecer a morte de Enrique Aller, do que non sabía máis, desde hai xa tempo, que andaba por América, entregado a labores de cooperación humanitaria. Matouse nun accidente en Ayacucho, Perú, cidade que vai unida nas páxinas dos libros de historia á derrota do exército colonial español. O primeiro que me veu á cabeza, ao ler a novidade, foi o inmenso sorriso do vello amigo. Coñecino alá polos meus anos de estudante en Santiago, no piso da que era entón a súa moza. Daquela andabamos metidos no soño de cambiar o mundo, el cun entusiasmo contaxioso e desbordado; eu con entusiasmo parecido, pero con menos fe ca el.
Estouno vendo, co seu corpachón alto e atlético, cos seus pantalóns de pana, o seu bigote loiro, o rostro alegre, de mirada clara, e a ironía amable con que se distanciaba do ardor belixerante das nosas discusións. Aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 10, 2014 | Marxe
Na escola, o meu compañeiro Pepe Casas, alias Petiso, tiña fama de toleirán, pouco estudoso e falangueiro, pero todo o mundo lle quería ben porque era bo e moi simpático. Cando o mestre preguntaba algo, el nunca quedaba calado, aínda que non tivese nin idea do que se estaba a falar. No momento en que se descubría a súa ignorancia, puña un xesto inocente de arrepentido, botábase a rir ás gargalladas e despois continuaba de cháchara cos rapaces de arredor. Non sei como se arranxaba pero levaba a cara sempre manchada de tinta.
Nunha ocasión, o mestre preguntou se había na clase algún neno que nunca contase unha mentira. Antes de que nos dese tempo a pensar a resposta, xa estaba o Petiso erguendo a man. Case de xeito simultáneo, escoitouse a voz escandalizada do profesor censurando o seu descaro, chamándolle mentirán e ordenándolle que saíse da aula. Marchou rindo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 9, 2014 | Marxe
Teño unha amiga alemá, tradutora miña ao seu idioma, Elke Wehr, que cando me chama por teléfono, como fixo onte, saúdame cun insulto espantoso, deses que mentan infamemente a propia nai. Logo dime con exactitude xermánica o tempo que levo sen chamala. Nesta ocasión, segundo as súas contas, un mes e sete días, o cal considera que está no límite da decencia. Aproveitei para confesarlle o meu cariño, pero respondeume cunha lóxica aplastante: “O cariño, se non se manifesta, non existe”. En vista de que non había maneira de zafarse dos reproches, pregunteille se empezara xa a traducir a última e magnífica novela de Mario Vargas Llosa.
Non caeu na trampa e non me contestou. Seguiu coa lista de agravios. Un deles, que lle prometera pasar unha fin de semana na súa casa de Berlín e que me estivo esperando, cea preparada incluída, pero que non din sinais de vida … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 8, 2014 | Marxe
Non pensaba eu que ese vago da miña vila, do que falaba onte aquí, sería tan facilmente identificado por algúns dos meus conveciños de Xinzo de Limia. Chamáronme dous deles para confirmar as súas sospeitas, que en ambos os casos eran acertadas. Postos así, xa non teño inconveniente en engadir que o citado señor ía sempre vestido cunha chaqueta de pana negra, que se desprazaba en bicicleta, cunhas pinzas recollendo os baixos dos pantalóns sobre as canelas e que fumaba nunha boquilla negra de plástico.
A este home, como xa contei noutra ocasión, sorprendino un día insultándose a si mesmo no café onde xogaba a partida vespertina de xadrez. Chamouse de todo: sapo, mona gaiteira, apalominado, burra de Balaam e non sei cantas cousas máis. Como compendio, non atopou nada peor para dicirse e chamouse falanxista.
Curiosamente, por substituír de maneira ilegal un mestre falanxista que non quería poñer escola, … Seguir leyendo
