O venres pola tarde, en Madrid, o Museo Reina Sofía estaba abarrotado. Centos de persoas camiñaban dun lado para outro entre os cadros e as esculturas de Antonio López, o pintor de moda. Escoitei moitos comentarios. Unha señora con acento arxentino falaba da perspectiva, e unha rapaza nova, extasiada diante do célebre cadro que reproduce o arranque da Gran Vía, dicía sen malicia aparente que lle parecía unha postal. Non creo que fose tan inocente un esfarrapado que pronunciou a palabra “cromo”.
¿Que me pareceu a min? Demasiado cutre. Colgar nunha parede da casa a copia exacta dun retrete miserable, por exemplo, non se xustifica de ningunha maneira. Desde logo, non pola emoción que poida producir. Quizais pola habilidade, pero esa é unha cuestión menor.
Do Reina Sofía pasei ao Prado. O mesmo barullo, coa agravante de ter que escoitar a eses guías que falan a berros uns ao lado dos outros e que lle din en inglés aos xaponeses unhas simplezas que nin o prestixio e a gravidade desa lingua conseguen disimular. Refuxieime na sala dos italianos, normalmente pouco frecuentada. Cando estaba vendo os Botticelli, esa marabilla que sempre hai que repetir, apareceu un señor cuns alumnos e púxose a disertar sobre a variedade cromática do pintor. Marchei.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de xullo de 1993.