por amarxedotempo | Nov 7, 2015 | Marxe
Alá polos anos sesenta había en Ourense un grupo de amigos que xogaban ás cartas todos os días á hora do café. Un dos xogadores tiña bastante bo naipe, o cal producía irritación nos demais, especialmente nun deles, que era vehemente e colérico. Un día, despois dunha xogada, este último díxolle ao da sorte que se volvía gañar unha partida lle pegaba un tiro alí mesmo. Chegado o momento, sacou unha pistola do peto interior da chaqueta, apuntoulle ao medio do peito e disparou sen dubidalo.
O outro, cando escoitou a detonación e viu que aínda seguía con vida, pensou que morrer non era tan repentino como tiña imaxinado. Con angustia, esperou que pronto se lle varrese a vista, pero non acababa de comprender por que tardaba tanto en caer ao chan. Aínda non se decatara de que era unha broma.
Leo agora nos periódicos que ese dobre homicidio que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 6, 2015 | Marxe
Onte pola mañá, ao pasar pola praza de Colón, en Madrid, vin unha pintada que me chamou a atención. Non recordo todos os detalles, aínda que si os máis importantes. Non recordo, por exemplo, o nome do grupo contra quen estaba feita, o cal, por outra parte, non me dicía nada. Supoño que se debía tratar dalgunha banda urbana, desas que remedan pandillas estranxeiras, pois levaba a denominación en inglés. Recordo, en cambio, os insultos, que eran os previsibles, nada orixinais polo tanto, co – mo adoita suceder.
O máis interesante era o final, que dicía exactamente: “¡Fuera de mi plaza!” Polo trazado nervioso da letra, gorda e compulsiva, pintada en azul, podíase adiviñar a furia que invadía ao autor no momento da protesta. Pareceume que había máis mensaxes, pero quedaban lonxe e non conseguín lelos a distancia.
No momento en que eu atravesaba a praza era aínda cedo. Non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 5, 2015 | Marxe
Unha das últimas veces que estiven con Álvaro Cunqueiro na súa casa de Vigo, cando o escritor era xa un home enfermo e melancólico, díxome que pensaba escribir un dicionario de anxos. Contoume que coñecía o nome duns trescentos e que lle sabía a vida á maior parte deles, incluído un que era de Lugo. Ao decatarse do meu sorriso, aclaroume que había anxos nacidos en case todos os países do mundo, excepto en Rumanía, un lugar onde non se daban estas criaturas, aínda que el non sabía cal era a causa.
No século pasado fíxose famosa unha costureira de Siena, Giuliana Navarra, que aseguraba coser para un querubín. Houbo peregrinacións para ver esta señora, que por unha esmola voluntaria, entregaba a cambio fíos das túnicas que facía para o ser celestial. A pesar das falsificacións, aínda se conservan algúns. En cuestión de anxos, España foi sempre un país atrasado.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 4, 2015 | Marxe
O outro día vin un rato portugués. Quero dicir que era portugués porque o vin en Portugal. Foi en Chaves, no patio dun fermoso hotel que fixeron na fortaleza, mentres agardaba con outros amigos por Antón Risco, que se hospedaba alí. Era xa de noite e a temperatura parecía de verán, por iso estabamos fóra, gozando do aire fresco. O rato apareceu polo lousado, arrimado a unha parede, paseando. Digo paseando porque non se comportou desa maneira eléctrica que se comportan os seus, cando pasan correndo como chispas.
Este andaba con parsimonia, cheirando aquí e alá, sen apurarse. Podía ser un vello sen forzas, pero non tiña o aire canso dun ancián, senón a tranquilidade pachorrenta de quen non ten présa, iso que en galego se chama un pousafoles. Tampouco debía de estar enfermo, pois notábase como contento e vivo.
Nun momento, veume á cabeza a idea de se os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 3, 2015 | Marxe
Unha amiga díxome onte que o meu avó, polo que contei aquí estes días respecto da súa relación cos curas, debía ser un bo becho. En absoluto, é dicir, nada que se poida parecer a iso nin remotamente, senón todo o contrario. Era un home bondadoso, aínda que de carácter firme, e dotado dun sentido do humor tirando un pouco a corrosivo, que ás veces lle daba por dirixilo cara aos curas, entre os cales, por outro lado, tiña bos amigos, como don Juan Portabales, a quen quería e admiraba por ser este último moi boa persoa e algo botado para adiante. Xa contei aquí nalgunha outra ocasión que o meu avó foi feliz, ou polo menos iso foi o que me comentou a min pouco despois de cumprir os noventa anos.
De pequeno, eu tiven un drama por culpa del. Un veciño de Xinzo de Limia, o Camilo Peláez, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 2, 2015 | Marxe
En París acaban de abrir un restaurante onde se pode comer de todo, é dicir, os pratos máis raros que se preparan en calquera parte do mundo. Por exemplo, para falar de cousas miúdas, dispoñen de fritos de formigas, arañas, saltapalletas e vacalouras. En cuestión de aves, ofrecen desde as máis acreditadas na cociña occidental, como as perdices, ata as máis extravagantes e menos apetecibles, como os morcegos. En materia de cuadrúpedes, poñen asados de can e estofados de gato, amais de sesos de mono.
Unha das características deste restaurante universal é que todos os pratos que se ofrecen na carta proceden da tradición culinaria dalgún país. Non hai, polo tanto, nada inventado e coa comida serven, como certificado de garantía, un breve folleto onde se explica a procedencia gastronómica da comida elixida. Por suposto, se un non quere ser atrevido, tamén pode comer un linguado á prancha.
No citado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 1, 2015 | Marxe
Unha vez, durante uns exercicios espirituais, o padre encargado de dirixir as meditacións díxonos a un grupo de rapaces que, se un era consciente de que Deus nos observaba de maneira ininterrompida, non debía meter o dedo no nariz nin sequera cando estaba só e illado no seu cuarto. Aquela noite, sentado no confesionario, o cura debeu de escoitar tantas consultas inocentes ao respecto, que ao día seguinte pola mañá se sentiu obrigado a aclarar que o citado acto non se podía contar como pecado, só como porcaría.
A pesar de todo, a moitos non lle deberon cadrar ben as contas, porque ao día seguinte foi necesaria unha nova intervención, desta vez máis concreta. Había dúas maneiras de realizar a manobra: unha, demorada e sabrosa, en plan guarro, impropia dun fillo de Deus; a outra, máis discreta e civilizada, coa axuda dun pano.
O que quedou claro foi o principio: … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 31, 2015 | Marxe
O xoves pasado, cando ía pola rúa do Barquillo en Madrid, camiño da reunión dun xurado, vin no medio da calzada un tipo aínda novo, de pouco máis de trinta anos, vestido con xersei azul e pantalóns grises, que coas mans postas en forma de buguina berraba sen recato en dirección a un piso alto. Tardei en decatarme do que dicía, pero cando estiven máis preto del identifiquei con claridade o contido das voces que daba: “¡Señora marquesa! ¡Señora marquesa!” Así ata que a aludida apareceu timidamente no balcón.
Desde abaixo pareceume unha señora duns setenta anos, loura e ben vestida. Asomou a cabeza por riba da varanda e cun simple xesto, sen articular palabra, deu a entender que estaba disposta a escoitar. O mozo, que sen dúbida debía ser o porteiro, espetoulle un recado: que o electricista non podía vir antes das catro.
Comenteino aquel mesmo día pola tarde, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 30, 2015 | Marxe
Un amigo preguntoume onte se o caribe ese do que falei aquí o outro día, que me fixo un par de falcatruadas en Alacant hai uns anos, apareceu por fin na conferencia que dei o luns na universidade. Por suposto que non. A realidade, a pesar da capacidade que ten para crear situacións máxicas, non sempre se comporta con esa alegría. O individuo aquel, ou moito me equivoco ou opera mais ben lonxe dos recintos académicos, que non me parece a min que sexan lugares demasiado propicios para a estafa.
Cando eu escribín que me gustaría velo por alí, non o dicía por pedirlle contas nin por afearlle a conduta, senón porque me apetecía atopalo de novo. Este tipo de xente cáeme simpática dunha maneira inevitable. Ser un perfecto senvergonza non significa necesariamente ser antipático, nin sequera un canalla.
Estou seguro de que o individuo aquel, que procedía dunha vila … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 29, 2015 | Marxe
Onte pola noite, cando regresaba para a casa, un pequeno grupo de alumnos de bacharelato tiñan cortado o tráfico na Gran Vía. Protestaban polas taxas que van pagar dentro duns anos, cando cheguen á Universidade. Era, polo tanto, unha manifestación previsora, pura cautela ante os males que lles poidan ocorrer no futuro. Nada que obxectar a unha defensa tan anticipada dos propios intereses. Nun país onde tantas cousas se improvisan, a planificación ten que ser considerada unha virtude.
A poucos metros dos manifestantes, un grupo de policías observaban os acontecementos, contemplaban con indiferenza as manobras ilegais que facían os automobilistas para fuxir do atasco e comentaban entre eles que a culpa destas cousas a teñen os pais, que lles deixan facer aos fillos todo canto queren.
En cuestión de culpas, xeralmente as cousas nunca son o que parecen. Está claro que para a maioría dos españois de antes, Franco non … Seguir leyendo
