por amarxedotempo | Ene 4, 2017 | Marxe
Foi por esta época e cun tempo como o que temos estes días, pero hai xa moitos anos. Estabamos na casa de Lamas, pasando as vacacións de Nadal, quentándonos ao lume porque fóra caía a neve desde había varias horas e o frío metíase entre os ósos como un pecado sen perdón. De pronto, alguén entrou desde a rúa, coa cabeza cuberta por un gorro negro e un abrigo da mesma color. Sen dicir boas noites, soltou a noticia. Polo visto, uns homes de Ganade viran o Primo tirado no monte, comido polos lobos.
Creo que nunca pasei tanto medo na miña vida. Aquela noite, xa metido na cama, non conseguín quitar da cabeza a imaxe do Primo devorado polos bichos, morrendo desangrado sobre a brancura da neve. Aínda que aquel home me recordaba o demo, porque era feísimo, tampouco me gustaba que morrese daquela maneira.
Unha semana despois, cando … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 3, 2017 | Marxe
A primeira visita do ano foi para Agapito, o amigo que ten un almacén de madeira, con quen me gusta botar unha parrafada de cando en vez. É un home que transmite tranquilidade: fala con calma, móvese sen presa, ten un enorme sentido común e sabe moitas cousas importantes. Por exemplo, coñece case todo o que se pode coñecer sobre as virtudes do mel, que cultiva, e sobre a froita, que cultiva tamén. Onte regaloume unha caixa de mazás da súa horta de Ourense, desas que chaman de pel de sapo. Teñen a virtude de ser enteiramente naturais, coidadas na mazaira con mimo, pero sen química, o cal resulta un luxo.
No tempo que estiven onte no almacén, falamos de varias cousas, arroupados pola chuvia que caía fóra a aquelas horas da noitiña e que peteiraba no teito como un estribillo gracioso, cáseque como unha música. Eso, unido ó arrecendo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 1, 2017 | Marxe
Cando era neno, tiñamos a idea de que no ano 2000 todo sería posible, incluso andar dun lado para outro do mundo por medio de platillos voantes. Un profesor de Xeografía daquela época, home imaxinativo e fantasioso, un pouco toliño, dicíanos na clase que para tal data, que entón nos parecía que quedaba aínda moi lonxe, os homes medirían cerca de tres metros e que a comida sería substituída por píldoras con sabor a xamón ou a flan ou a fresas con nata. Eu, particularmente, soñaba que ó chegar ese ano, ninguén morrería e que habería máquinas para todo: para quitar anos, para viaxar polo universo ou para ver a Cristo.
Isto último veume tamén dun profesor. Recordo que unha vez nos dixo que no futuro sería posible, mediante aparatos especiais, recoller as voces do pasado, que estaban no aire, e que iso nos permitiría recuperar as que máis nos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 31, 2016 | Marxe
No periódico de onte, nesta mesma páxina, dicían que en Cangas van organizar un concurso de cartas de amor. De seguida me veu á cabeza a lembranza do meu amigo o periodista ourensán Julio V. Gimeno, grande experto, que escribiu varios centos de cartas dese estilo, algunhas delas nun inglés que unha amiga miña lle axudaba a corrixir. Este home mantiña correspondencia con mulleres dos cinco continentes, ás cales non coñecía, pero que amaba con fervor. Normalmente case todas o querían tamén, pois gastaba unha prosa romántica e galante, capaz de tumbar a calquera.
Non recordo de que maneira entraba en relación coas señoras de Australia ou do Xapón (non da China, que non lle gustaban), pero si sei como recrutaba as españolas. Facíao a través da sección dun periódico de Madrid, moi popular nos anos sesenta, que se chamaba algo así como CQ Llamada General, onde escribían almas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 30, 2016 | Marxe
O outro día contáronme en Ourense a historia dunha señora maior que debía pasar polo quirófano para unha intervención seria e que dicía que antes de deixarse operar, prefería morrer. Como sucede case sempre neste tipo de situacións, a muller acabou claudicando pola presión insistente dos familiares e quizais tamén porque, medo por medo, o temor á morte é o máis forte de todos. A pesar de que neste caso concreto se trataba dunha persoa de fe relixiosa moi fonda, cunha gran devoción pola Virxe María.
Aínda así, nos días anteriores á intervención a enferma estaba triste e bastante enfurruñada, pouco convencida de ter acertado coa decisión que acababa de tomar. De maneira que pasou todo ese tempo protestando, talvez aterrorizada pola alternativa que tiña diante: ou aceptar o bisturí ou marchar ao outro barrio.
Non resulta difícil de imaxinar a sorpresa dos familiares cando, chegado o momento, a viron, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 29, 2016 | Marxe
Creo que foi Fernando Sánchez Dragó quen dixo unha vez na televisión que na India, ou por alá, había hospitais para grilos. Pode ser. En Suecia hai cimiterios para cans, un deles situado a menos dun quilómetro da casa onde eu teño pasado longas tempadas desde hai case trinta anos, á beira mesmo do estreito do Kategatt, nome que sempre me trouxo resonancias escolares. Con frecuencia, cando estou alí, vou pasear por aquel sitio, a ler as lápidas novas, que ás veces son tan orixinais como as que se poñen nas tumbas da xente, aínda que a norma é que figure soamente o nome do animal desaparecido e as datas de nacemento e morte.
Digo isto porque onte escoitei na radio un señor que contaba como lle fixo un enterro privado a unha mosca. Primeiro pensei que era unha broma, pero pronto me decatei de que falaba en serio. Logo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 28, 2016 | Marxe
No verán de 1975 pasei uns cantos minutos nunha cola, no xardín do Museo de Arte Contemporánea de Estocolmo, mesturado con xente que facía o mesmo ca min cunha seriedade bastante cómica, para penetrar por unha parte non santa no interior do corpo feminino da escultura Hon, a célebre obra de Niki de Saint Phalle e Jean Tinguely. Uns poucos anos despois coñecín este último nunha mostra da súa obra en Xenebra, da que conservo un debuxo feito por unha máquina de debuxar na exposición.
Pareceume Tinguely un home bondadoso e simpático, con esa melancolía suave dos enfermos de corazón. Rodeado das súas esculturas, un conxunto de máquinas absurdas que pitaban, desencadeaban movementos gratuítos e disparatados, axitaban barras de ferro no aire, tiña o aspecto dun home inocente e divertido.
As esculturas de Tinguely non me pareceron máis que xoguetes xigantes feitos por unha persoa intelixente con ganas de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 27, 2016 | Marxe
Onte vin un rapaz atando unha bicicleta a unha árbore cunha cadea. Nin aquela nin esta me pareceron un obstáculo demasiado difícil para un ladrón. Como xusto á beira, a unha distancia non superior a tres metros, había unha farola, non entendín por que motivo o precavido ciclista desprezou a solidez metálica do ferro pola fraxilidade do tronco vexetal, que ademais era delgado, incapaz de resisitr media ducia de golpes de navalla. O caso é que o neno marchou todo tranquilo, convencido de que a bicicleta quedaba segura.
Creo que isto de atar os vehículos ás árbores é práctica frecuente nalgúns países de América. Un amigo meu, que dirixiu un banco por aquelas terras de Deus, coñeceu alá un compatriota que tiña tamén esa mesma manía. Empregaba unha cadea gordísima para amarrar o coche a unha árbore inmensa, pero non lle serviu de nada.
Unha noite chegaron os cacos, cortaron … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 26, 2016 | Marxe
Algunha vez me teño referido aquí, citando a Ryszard Kapuscinski (que por certo acaba de sacar un novo libro excelente, titulado Ébano), aos cargos que existían na corte do León de Xudá e Rei de Reis, descendente da raíña de Saba, o emperador de Etiopía. Entre os títulos da servidume imperial, estaba o Portador dos Sete Paraugas, o Lustrador das Botas de Invitados e outros similares, un dos cales era algo así como o encargado de restaurar os desperfectos que causaban os cans da casa real cando facían as súas necesidades menores nas alfombras e incluso nos zapatos de embaixadores e outros visitantes. No mundo occidental, por fortuna, xa non quedan estas extravagancias poéticas, aínda que non todo funciona coa perfección que pensamos.
Se nos fixamos na complexidade da sociedade na que vivimos, unha boa organización dos servizos que a administración presta aos cidadáns inclúe traballos que poderían ser … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 24, 2016 | Marxe
Estiven lendo nunha revista a historia dun rapaz sueco que acaba de correr unha grande aventura. Hai anos que quería subir ao Himalaia, unha empresa que poucos conseguen e para a cal se necesita unha boa condición: sobrevivir a máis de oito mil metros de altura, cando respirar se converte nun tormento por falta de osíxeno e o corpo, transformado nun saco cheo de chumbo, remata sendo un estorbo para o propio corpo, require meses de adestramento físico e mental, algunhas doses de sangue frío e moita sorte.
Para enfrontarse con éxito a unha proba tan difícil, o mozo do cal falo decidiu que a mellor preparación posible podía consistir en coller unha bicicleta e percorrer nela os trece mil quilómetros que separan Suecia do Nepal. Coa determinación teimuda dos escandinavos, puxo en marcha o proxecto e conseguiu sen máis o que pretendía.
Non só conseguiu iso, senón que agora … Seguir leyendo
