por amarxedotempo | Dic 19, 2017 | Marxe
Non deixa de ser curioso que con todo o que leva progresado a Medicina, aínda non haxa un remedio eficaz contra os catarros e as gripes. Polo menos oficialmente, porque eu coñezo un caso polo menos de curación preventiva do trancazo por métodos pouco ortodoxos. Sucedeulle ao meu amigo Quico, de Xinzo de Limia, que ten unha granxa de porcos en Vilariño das Poldras, en plena Lagoa de Antela, do cal xa teño falado aquí algunhas veces. Resulta que os marráns, que se parecen bastante aos humanos (a uns máis que a outros, supoño, polo menos en materia de hixiene), tamén necesitan de vacinas, entre elas a da gripe.
Nas granxas grandes, que contan con miles de animais, a vacinación realízase por un procedemento case industrial, aínda que menos. Métese a cabeza do cocho entre as pernas do vacinador, para inmobilizalo, e logo sóltaselle un pistolezado cunha especie de pistola … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 18, 2017 | Marxe
Xa falei onte do libro que escribiu a muller de Saint-Exupéry, o autor de O principiño, que está conmovendo a opinión pública mundial, sorprendida de que o autor dun libro tan fermoso, lido con amor por millóns de persoas, fose un marido tan disparatado. Sen xulgalo polos seus amoríos de ocasión ou polas súas infidelidades, o certo é que do retrato que del nos deixou Consuelo Sucin resulta un home extraordinario. Por veces, un ten a impresión de atoparse diante dun tolo, por momentos parece un neno grande, nalgunhas ocasións semella un ser humano profundamente infeliz. Sen embargo, sempre o vemos como unha persoa excepcional, dotada dunha capacidade inmensa para querer. E para facer sufrir.
Está claro que Consuelo padeceu ambas as dúas. Durante os anos que viviron xuntos, levouna do ceo á terra case simultaneamente. Cando ela se sentía feliz ao seu lado, escoitando promesas de amor eterno, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 17, 2017 | Marxe
Hai uns días, cando nos dispuñamos a ver unha boa película na televisión despois de cear, foise a luz. Empecei irritándome, en primeiro lugar porque me apetecía ver o filme, pero tamén porque pouco antes, polo mesmo motivo, perdera varias horas de traballo, arruinado nun segundo fatal ao quedar sen corrente o ordenador. Non obstante, pasados os primeiros instantes, cando se foi impoñendo de forma natural o sentimento de que o enfado non ía mellorar a situación, acendimos unhas poucas velas e puxémonos a falar.
Falamos seguido, cercados pola escuridade do resto da casa, que practicamente nos impedía abandonar o salón. Fóra, a mesma ventada fría que zoaba nas árbores, empuxaba con forza a auga contra os vidros das fiestras e puña no aire un alboroto enfurecido de ruídos. De súpeto sentinme na infancia.
O caso é que me sorprendín a min mesmo falándolle aos rapaces daquel tempo, concretamente dun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 16, 2017 | Marxe
A un individuo fraco, con cara de morte, atribuíanlle na miña época de estudante en Santiago unha estafa singular: estivera a punto de venderlle a praza da Quintana a un par de turistas americanos infelices. Probablemente era só unha lenda. É certo, en cambio, que a un compatriota daqueles presuntos estafados colocáronlle o outro día en París, segundo acabo de ler, un cadro do Louvre. E polo que respecta a Madrid, escoitei dicir na radio hai apenas unha semana que volve haber grandes timadores, daqueles de antes.
Aínda que pareza broma, non o é: en 1925 fíxose célebre en todo o mundo Victor Lustig, un tipo de orixe checa que conseguiu venderlle a Torre Eiffel a un tal Monsieur Poisson, que pretendía dedicala a chatarra. O mellor da operación foi que, por riba do timo, o timado pagoulle unha comisión ao delincuente polo favor.
Tamén foi famoso un escocés chamado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 15, 2017 | Marxe
Todos os afeccionados ao fútbol que o sábado pasado seguiron a través da televisión o partido que se retransmitiu desde Barcelona puideron ver como unha lebre penetrou de súpeto no campo e se puxo a correr dun lado para outro, primeiro polas bancadas e as pistas e máis tarde polo céspede. Cando se meteu neste último, confundida quizais polo verde da herba, iniciou unha carreira rápida e elegante, como se estivese no bosque. Duroulle o tempo xusto de bater contra os valos, onde rematou nas mans dun espectador.
A min, as lebres cáenme ben por dous motivos. En primeiro lugar porque non aceptan vivir domesticadas, ao contrario do que sucede cos coellos, que son bastante máis papóns e acomodaticios. E despois porque se trata dun animal tímido, incapaz de defenderse, sen máis armas que a rapidez prodixiosa das súas pernas.
Cando a vin na televisión, atrapada no espazo acoutado do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2017 | Marxe
Poñamos por caso que un policía está na comisaría, aburrido e estomballado nun sillón, co dedo no nariz á pesca da carraña, esbragolado e coa barriga a medio saír por entre o cinto e a camisa. Non é unha escena difícil de imaxinar nin entre policías nin entre xentes de calquera outro oficio, excluídos executivos e outras persoas obrigadas a manter de forma permanente a rixidez do decoro por cuestións de imaxe. Supoñamos que cando o citado policía se atopa nesta situación descalabrada, pasa un xefe ao seu lado.
¿Que sucede nese caso? Pois non sucede nada. O derreado pode seguir na súa laxa actitude, acenar se quere cunha man, rosmar polo baixo un saúdo gutural incomprensible ou simplemente comportarse como se o xefe que pasa diante del fose vento. Por suposto, no caso de que o citado individuo sexa unha persoa educada, se quere, tamén pode saudar como é … Seguir leyendo
