por amarxedotempo | Abr 10, 2015 | Marxe
Onte tiña que chegar a Venecia ás cinco da tarde, pero a esa hora aínda andaba voando sobre os Alpes, camiño de Milán. A culpa foi dunha avaría que retrasou desde as sete da mañá ata dúas horas despois a saída do avión de Vigo, o cal me impediu coller en Madrid o enlace para Italia no tempo previsto. Total, que todo se puxo do revés e a idea de cear en Venecia cos amigos nalgún lugar agradable tivo que ceder o paso a un arreglo de conveniencia. É dicir, que a cousa quedou nunha comida rápida nun restaurante de autoestrada.
Collemos o vaporetto cara ao centro da cidade preto da unha da mañá. Foi a primeira vez que atravesei o Gran Canal a tales horas, coas luces apagadas, sen rastros de vida, a non ser algunha ventá iluminada na mesta escuridade da noite, detrás da cal se podían imaxinar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 9, 2015 | Marxe
No mes de febreiro do ano 1992, catro rapaces irlandeses, membros do IRA, conseguiron levar con trampas ata unha granxa apartada a un home chamado Eric Glass, soldado a tempo parcial. Eles portaban dous fusís automáticos e pensaban que o outro debía estar desarmado. Cando empezou o tiroteo e xa lle meteran moitas balas no corpo, descubriron con sorpresa que aquel mozo levaba unha pistola e que sabía defenderse, tanto que matou a un deles, un tal Sean MacManus, e obrigou a fuxir aos demais.
Despois da emboscada, cunha perna rota e sangrando por todas partes, Eric Glass non conseguiu que o dono da granxa onde o deixaran ferido se prestase a chamar por teléfono á policía. Tivo que facelo el mesmo, arrastrándose ata a casa. O que ocorreu despois, xa non o sei; non vén na revista onde lin o suceso.
O que si vén é que o rapaz … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 8, 2015 | Marxe
Unha persoa da miña familia chamoume para dicirme que, polo que respecta á historia que contei onte sobre unha imaxe de san Xurxo que había na igrexa de Beiro e que me inspirou unha pregunta rara dirixida ao meu pai, estou equivocado: non era san Xurxo, senón san Miguel. Probablemente sexa así, aínda que non estou seguro. En todo caso, xa non o poderei comprobar porque nunha visita rápida que fixen a aquela localidade o ano pasado, observei que a imaxe citada non está na fornela que ocupaba. Por certo que era un emprazamento moi fermoso, ao aire libre, nunha igrexa que é, sen dúbida, unha das xoias do noso románico rural.
Arredor daquela igrexa, entre as tumbas dos mortos, estivo un dos meus campos de xogos durante a infancia. Non era nada raro, entre outras cousas, porque a ventá do meu dormitorio daba ao cemiterio. Non só iso, senón … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 7, 2015 | Marxe
Recordo moi ben a cara de desencanto que puxo un amigo meu, bo cazador e dente entusiasmado, algo lambón, unha noite que iamos comer nun bar de Xinzo de Limia unhas perdices acabadas de cobrar. No momento en que xa estabamos sentados á mesa, un dos presentes recordou que era día de vixilia e que non se podía comer carne, un precepto que daquela se tomaba en serio, sobre todo por parte das persoas devotas, como era o caso do citado cazador. Escuso describir a tristeza que se lle pintou no rostro.
Aínda que a maior parte dos comensais estaban dispostos a non deixar escapar as perdices, o mencionado pediu respecto para a norma e propuxo substituír o banquete por unha cea a base de peixe. No transcurso da desputa que se montou, alguén atopou a solución: abondaba con agardar cinco minutos; ás doce era xa outro día.
Leo agora … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 6, 2015 | Marxe
Unha vez oín dicir que o amor é como un tobogán, que empeza nunha especie de delirio e que nunca se sabe como acaba. Non me parece unha boa definición. Digo isto porque esa explosión de amor que sacode estes días os cubanos de Miami por culpa dese neno que disputan, máis que un tobogán, semella un circo: desmaios, choros, velas acendidas a todos os santos, rosarios, manifestacións, ameazas, psicólogos, xuíces, mestres, astros da televisión. Nestes momentos, non me gustaría ser neno nesa cidade do sur dos Estados Unidos. Resulta imposible que tanto amor destinado a un só rapaz deixe unha migalla para repartir entre todos os demais.
Había na miña vila un roñeta con moi mala uva que, nas tertulias do casino, cando confesaba a súa simpatía por alguén, xa se sabía que era para falar mal dos inimigos do eloxiado. Algo parecido ao que fai un famoso contertulio … Seguir leyendo
