por amarxedotempo | Oct 11, 2014 | Marxe
O xoves estaba invitado a cear en Madrid con Carlos Fuentes. Os organizadores da reunión, na que nos xuntamos un pequeno grupo de amigos, pensaban que podiamos celebrar a concesión do Premio Nobel de Literatura ao novelista mexicano, un dos candidatos que máis soaban xunto co portugués José Saramago. Eu era escéptico, pois teño a impresión de que nunca gañan os escritores que ocupan o primeiro lugar nas quinielas que se fan nas vésperas do fallo. Finalmente, como todo o mundo sabe, o galardón foi para Dario Fo.
Non sei que pensaría o propio Fuentes, pero a verdade é que non se vía contrariado. Estivo contento e divertido. Pareceume que quen máis o sentiu foi o corresponsal do New York Times para Europa, que se sentaba ao meu lado e que se desprazou desde París só para estar no lugar apropiado, caso de acertar. Fallou.
Pola contra, Dario Fo non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 10, 2014 | Marxe
Había tempo que non presenciaba ese espectáculo, antes tan frecuente, de ver un home indignado mallando nun burro. Pasou onte pola tarde, aquí perto do lugar onde vivo. Fun dar un paseo por entre os piñeiros, apartándome da estrada, cando descubrín un paisano irritado porque o pobre animal, que traía carga, se negaba a pegar un saltiño para pasar un valado. A pugna entre o asno e o bicho empezou polo ronzal, turrando cada un cara ao seu lado; logo viñeron os xuramentos, bastante bárbaros, e por último os paus.
O que primeiro me sorprendeu foi a violencia do home, un túzaro mal encarado ao que non saudei por temor a causarlle algunha molestia. Logo decateime de que o verdadeiramente insólito era o burro en si, un medio de transporte que eu daba por desaparecido, quizais cun optimismo histórico un pouco esaxerado.
Cando Richard Ford andou por España no século … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 9, 2014 | Marxe
Onte pola tarde, ningún alumno dun grupo de vinte e cinco soubo distinguir a diferenza que existe entre “quitar” e “sacar”. Unha rapaza confesoume que para ela era o mesmo dicir “quitar o bolígrafo dun caixón” que “sacar o bolígrafo do alto da mesa”. Quedou moi sorprendida cando lle expliquei que as dúas frases resultaban incorrectas. Para que o entendese, recorrín a unha norma que nos daban antes na escola e que non debe ter uso na actualidade, polo menos se un xulga polo descoñecemento xeneralizado que descubrín onte.
Eu recordo, como recordarán moitas persoas da miña idade, aquela regra que dicía: “Sácase o que se mete e quítase o que se pon”. Non parece difícil de aprender e deixa as cousas claras para sempre. Non é que a confusión entre os dous verbos sexa un delito grave, pero tampouco custa tanto que a xente fale con algo máis de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 8, 2014 | Marxe
Os periódicos non falaron demasiado estes días do xeneral ruso Alber Makashov, un dos protagonistas principais dos sucesos ocorridos en Moscova. Eclipsado polas figuras máis coñecidas da revolta, pasou case desapercibido, a pesar de que foi el quen dirixiu o asalto á televisión. Púxose á fronte da algarada en traxe de campaña, con gorra de paracaidista e metralleta na man, tal como se estivese participando nunha gran batalla entre exércitos e non nun asalto rapiñeiro e gorrón.
Viuse na televisión no momento de entregarse: cara aplastada, bigote espeso, xesto solemne e mirada terrible, quizais excesivamente feroz. Polo menos en aparencia, non pertence á raza deses tipos que meten medo, senón que forma parte do grupo dos que chaman a atención pola grandeza desmesurada do porte.
Este xeneral alto e chupado, rudo guerreiro á fronte dunha multitude armada con paus, no momento de renderse foi trasladado desde o lugar dos sucesos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 7, 2014 | Marxe
Desde onte, Ernest Hemingway ten unha placa en Santiago, na fachada do antigo hotel Suízo, onde pasou algunhas tempadas nos veráns de 1927 e 1929. Ese dato, que eu saquei hai anos da súa correspondencia, revela un capítulo inédito na vida do escritor norteamericano, que estaba namorado de Compostela, cidade que consideraba a máis fermosa de España, e da súa catedral, que pensaba que non admitía comparación con ningunha outra no mundo. Froito desta dobre devoción foi a homenaxe que lle quixo render na súa novela O vello e mar, elixindo o nome de Santiago para bautizar con el o mariñeiro inesquecible que o escritor retratou no seu famoso relato. Era unha débeda pendente, pero aínda falta algunha máis.
Aínda quedan Vigo e A Coruña. A primeira das cidades foi a terra que pisou en primeiro lugar cando chegou a España no ano 1921, camiño de París. Nunca antes … Seguir leyendo
