por amarxedotempo | Oct 16, 2014 | Marxe
Xa falei tantas veces do que vou contar que case me dá apuro repetilo. Refírome á profecía máis cómica de toda a historia, que foi feita polo célebre MacLuhan hai xa moitos anos, cando el pensaba, como Orwell, que os oitenta quedaban tan lonxe que se podía pensar neles como nunha especie de futuro utópico e máxico. Agora que aquela década pasou e imos empezar a terceira desde entón, observamos que o mundo avanza moitísimo, pero máis a paso de elefante que a velocidade de avión. O caso foi que o citado MacLuhan prediciu, alá polos anos sesenta, que en 1984, se non recordo mal, desaparecería o libro. Quen desapareceu foi el, que morreu ademais o 31 de decembro daquel ano, xusto para comprobar canto se tiña equivocado.
Onte pasei un par de horas no pavillón número 4 da feira do libro de Frankfurt, onde se expoñen todos os avances … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 15, 2014 | Marxe
Pasei un par de horas fascinado no comedor dun restaurante. Na mesa máis próxima á que ocupabamos un grupo de amigos, estaba un home pequeno e delgado esperando alguén. Vestía de gris escuro, planchado e impecable, correctísimo de roupa, coas colores perfectamente combinadas, aínda que quizais demasiado cargado de ouro para ser elegante: un par de aneis empedrados na man dereita, unha cadea maziza no pulso do mesmo lado e un reloxo grande e gordo no outro.
Pareceume un home triste. Dúas ou tres veces cruzamos a mirada sen querer e durante eses poucos segundos puiden ver uns ollos melancólicos e apagados, máis volcados cara á fondura íntima do espírito que cara ao mundo exterior que o rodeaba. Daba a impresión de ser un individuo débil e atormentado.
Ata que chegou a persoa que agardaba: un barrigán esbragolado. Saudáronse, pediron o xantar e todo cambiou de repente. O pequeno e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 14, 2014 | Marxe
O meu pai, que era un home moi tranquilo e que raramente perdía a calma por nada, era ao mesmo tempo unha persoa dunha gran valentía e de moita coraxe. Un día, non obstante, vino completamente demudado e nervioso e branco por culpa dun rato. Estabamos en Sabucedo, alá polos anos cincuenta, sendo eu rapaz, falando na adega da casa, todos contentos, con outras persoas da familia. De pronto, el púxose a correr dun lado para outro, diante do pasmo de todos os presentes, que non sabían que lle pasaba.
Tardamos en sabelo ata que nos dixo, aínda pálido polo susto, que un rato lle subira pola perna arriba, por dentro dos pantalóns. Desde entón, cando vexo un rato, e aquí na aldea vense bastantes e con moita frecuencia, non podo reprimir a sensación de que me vai facer o mesmo que aquel colega da súa especie lle fixo ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 13, 2014 | Marxe
O venres pola noite, nun acto literario, atopeime cun vello amigo que me fixo entrega dun regalo: un sobre con dúas fotografías dentro. Abrino e alí estaba eu co equipo de fútbol da miña vila, o Antela, nesa instantánea característica na que os xogadores aparecen colocados en dúas filas: atrás e postos de pé, o porteiro cos tres defensas e aqueles outros dous que entón se chamaban medios, e diante, agachados, os cinco dianteiros. Nunha das fotos aparezo eu cunha abundante melena, cousa que non recordo, e situado nunha posición que non era a miña.
Tiña dezaoito anos. Na outra, estou agachado, pero levo unha camiseta distinta dos demais, o cal quere dicir que non xoguei, polo menos ao principio. Pola data que figura no dorso, estaba a punto de cumprir os vinte. Así como na primeira foto di que corresponde a un encontro co Verín, sen mencionar o resultado, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 12, 2014 | Marxe
O outro día escoiteille dicir a unha señora que nunca, polo que ela pode recordar, se atreveu a retirarse a durmir sen mirar antes detrás das cortinas e debaixo da cama, en busca de non se sabe que clase de fantasmas. Eu tiven unha parenta que facía o mesmo, pero hai xa moitos anos, nunha casa inmensa, na que ademais non había luz eléctica e onde se cometera unha morte, precisamente nun salón que había que atravesar de forma inevitable para retirarse pola noite, cada un á súa alcoba, cun quinqué na man.
Un tío meu, que viviu só durante moito tempo nesa mesma casa da que falo, dicía que o medo axudaba a soportar a soidade. Ignoro o significado que lle daba a esta frase, porque nunca llo preguntei, pero dáme a impresión de que debía ser unha maneira de fuxir da monotonía. Despois de todo, daquela non había … Seguir leyendo
