por amarxedotempo | May 8, 2012 | Marxe
Unha vez oínlle contar a unha muller, cega desde os dez anos, que unha das cousas que máis a magoaban era que, co paso do tempo, se lle ían borrando da memoria os rostros queridos. Debe ser, non obstante, algo que nos sucede a todos. Onte mesmo, por exemplo, cando tratei aquí do Leoncio, o toliño da miña vila de quen falei no meu libro A galiña azul, decateime de que empezaba a ser máis un nome que unha imaxe. Recordo del apenas un sorriso, unha maneira de andar característica, moi marcada, como cambaleando, e o xesto preocupado que puña cando se quedaba mirando, igual que se fose inspector, para os altos dos postes da luz.
Foi o tolo máis educado e agradable que coñecín na miña vida. Viña con frecuencia pola casa, a pedirlle cousas á miña nai. Cando marchaba, deixaba un regueiro de diminutivos detrás de si: “Muchitas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 7, 2012 | Marxe
Por unha revista, sei agora da morte de Juan Ramón Masoliver, un dos amigos máis divertidos, intelixentes e disparatados que tiven. Andaba preto dos noventa anos. Era ofensivamente agudo, pero tamén arbitrario e feroz cando quería. Eu vinlle facer a puñeta contra un personaxe do público mentres daba unha conferencia subido nunha tribuna. Eran unhas puñetas contundentes, repetidas en forma de traca cunha furia que non se correspondía coa chispa maligna dos ollos nin co xesto irónico da boca.
Sempre me entendín moi ben con el. Só nos enfadamos unha vez, en Moscova, cando eu lle reprochei as impertinencias que lles dicía aos escritores rusos, incapaces de entender aquel humor seu tan particular. Nunha reunión oficial, ao levantarnos para marchar, díxolles: “A próxima vez que volvamos, iremos velos a Siberia”.
Ás veces, a lingua íalle por diante da cabeza. Vivín con el horas inesquecibles. Recordo unha viaxe en avión desde … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 6, 2012 | Marxe
Onte, cando regresaba de Santiago a Vigo despois de participar nunha tertulia radiofónica, un amigo veume falando no coche do seu interese pola historia española do século XIX. Está escribindo unha novela sobre o xeneral Prim, que como se sabe foi asasinado en Madrid, na rúa do Turco, moi cerca de Alcalá e nas proximidades da praza da Cibeles. Ese foi un dos temas da nosa conversa, en parte porque o citado amigo coñece moi ben aquel episodio e a min sempre me gustaron esta clase de historias. Por iso aproveitei a ocasión para facerlle preguntas e aclarar algunhas circunstancias dun suceso que no seu tempo conmocionou a toda España.
Por exemplo, eu non sabía onde estaba a rúa do Turco. Agora sei que actualmente se chama Marqués de Cubas, ben coñecida porque na súa esquina con Alcalá se atopa o despacho central dos ferrocarrís. Foi alí onde dous coches … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 5, 2012 | Marxe
Ese neno italiano de sete anos que pretendía matar ao seu irmán pequeno para ser malo, a min paréceme un infeliz. En primeiro lugar, polo método elixido: levouno ao campo, sentouno nunha pedra cun camión de xoguete na man para que non se fose, deulle un bico de despedida e logo apartouse uns metros del para pedirlle a Deus que o levase para o outro mundo porque si, sen mancalo nin causarlle ningún outro mal. En vista de que o método non funcionou, recolleu á vítima e foi á policía a confesar o seu crime.
A causa de todo é moi simple. O rapaz, considerado polos profesores como un alumno exemplar, con notas excelentes e comportamento de querubín, estaba farto de que ninguén lle fixese caso, que os compañeiros lle chamasen parvo e non quixesen xogar con el, mentres que o rei da clase era un neno ruín, túzaro e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 4, 2012 | Marxe
Hai xa bastantes anos, os colaboradores de prensa cobraban os seus artigos por centímetro. Non recordo a tarifa, pero eu aínda vin a don Vicente Risco medindo cunha regla as súas colaboracións e logo facendo unhas sumas enormes, que ó final, traducidas a pesetas, daban unhas cifras pequeniñas. Tampouco teño noticias de cando cambiou ese costume, pero foi práctica habitual nos periódicos durante moito tempo. Formaba parte dun código que incluía tamén o tipo de firma, arriba, antes do texto, ou ó final. Teño entendido que esta última era a máis nobre e quedaba reservada a colaboradores de mérito, como académicos e xentes polo estilo.
Había tamén os colaboradores gratuítos. En Ourense eu coñecín a un que aspiraba a selo, pero cometeu unha equivocación: mandar unha denuncia política contra o periódico no que aspiraba a escribir, a cal chegou en fotocopia ó poder do director o mesmo día que o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 3, 2012 | Marxe
Onte, cando falei aquí de Pepe Suárez, magnífico fotógrafo e excelente amigo, decateime de que está xa moi esquecido. Foi, con todo, un artista de categoría extraordinaria, con dimensión internacional. Por fortuna, gardo na miña casa un regalo co cal me obsequiou alá polos anos sesenta, un dos célebres retratos, tantas veces reproducidos, que el lle fixera a Unamuno en Salamanca e do que preparou un revelado para min. Esa fotografía, que segue enmarcada tal como el mesmo ma entregou, sérveme para recordar e ter presente o vello amigo, tantos anos despois da súa morte. Non ma quixo firmar e botoume unha bronca por pedirllo.
Xa dixen onte que tiña moi mal xenio. Nin a súa exquisita educación, co porte elegante dun aristócrata inglés, conseguía frear os arrebatos de ira que o acometían ás veces, sempre por asuntos menores. Nunha ocasión, mentres agardabamos nun café para ir ao cine, entrou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 2, 2012 | Marxe
Estiven toda a tarde de onte cun escritor bosnio, Admiral Mahic, que vai pasar un par de meses en Galicia. Saíu do seu país hai case un ano, despois de que unha granada asasina acabase coa vida da súa moza, no medio dunha rúa, en Saraxevo. Primeiro estivo en Italia, logo foi a Alemaña e agora mesmo vén de Suíza. As estritas leis sobre inmigración vano convertendo pouco a pouco nun individuo trashumante, acollido a unha hospitalidade burocrática e administrativa, con prazos estritos, sen prórrogas posibles.
Pasamos varias horas sentados arredor dunha mesa, ao aire libre, bebendo unhas cervexas. Chamoume a atención que xogase tanto cos cans e que os soubese tratar con tanta arte e agarimo, proba evidente de que tiña experiencia con esta clase de animais. Cando llo dixen, contoume que o del o matara un francotirador.
Foron as únicas referencias que fixo á guerra. Supuxen que non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 1, 2012 | Marxe
O venres pasado coñecín en Ourense, durante unha cea, unha rapaza nova e bonita que se chama Libertad. Á miña dereita sentábase a nai, responsable do nome da filla, que a bautizou así, non sen grandes dificultades, nunha época en que esa era unha forma máis de protestar. Para conseguilo, tivo que peregrinar por oficinas, despachos e sancristías; mesmo un xuíz, excesivamente celoso e dramático, chegou a dicirlle que a súa pretensión podía considerarse un atentado contra a seguridade do Estado.
Mentres o maxistrado lle botaba por riba aquela terrible responsabilidade, a nai tiña no colo un pequeno reboliño de carne de catro quilos de peso, un diminuto vulto humano que de pronto adquiría a potencia destrutiva dunha bomba infinitamente podersoa. Entón decidiu que por riba de todo, a súa nena se chamaría Libertad.
Non sabía ata que punto estaba fabricando un auténtico explosivo. Anos despois, aínda cando aquel nome … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 30, 2012 | Marxe
Cando eu vivía en Cangas, alá nos anos setenta, falaba moito cun médico divertido, algo atrabiliario e sarcástico. Isto quere dicir que era intelixente e un pouco amargado, pero moi boa persoa e moi xeneroso. Bebía bastante e estaba obsesionado con Ronald Reagan. Considerábao estúpido, unha valoración que nos enfrontou nun par de ocasións, pois sen que eu tivese unha grande opinión do personaxe, custábame aceptar que fose parvo; daquela xa se perfilaba como futuro presidente dos Estados Unidos.
Vén isto a conto porque onte, nun programa de radio, escoiteille dicir a un señor, experto en cuestións políticas, pero moi dominado por un afán evidente de parecer orixinal e difícil de contentar, que nas eleccións que se van celebrar no Reino Unido non gañará o guapo Tony Blair, senón que perderá o mediocre John Major.
A verdade é que non se trata dunha opinión demasiado brillante. Iso mesmo se dixo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 29, 2012 | Marxe
Podía reconstruír perfectamente todo canto fixen unha noite de primavera dos primeiros anos sesenta, despois de ver a película À bout de souffle, de Jean-Luc Godard. Sei que andei paseando só, sen poder quitar da cabeza a imaxe daquela moza loira de pelo curto e pantalóns vaqueiros que berraba con tanta graza o nome do periódico que vendía polas rúas de París, o New York Herald Tribune, e que quería ser escritora, pero que acababa liándose cun delincuente simpático chamado Michel. Era a actriz Jean Seberg.
Tiña os meus anos. Desde entón, convertinme en fiel seguidor da súa carreira, aínda que debo confesar que me decepcionou un pouco cando casou cun escuro novelista francés sen demasiado talento e cando máis tarde acabou sendo amante dun escritor que eu coñecín e que tampouco me resultou simpático.
Suicidouse en 1979 e está enterrada no cemiterio de Montparnasse, onde lle fixen … Seguir leyendo
