por amarxedotempo | Feb 7, 2016 | Marxe
Eran as nove da mañá e a xente que agardaba o autobús. aínda con restos de sono nos ollos, miraba con sorpresa a un burro de cartón, que alguén deixara arrimado á parede dunha casa. O máis gracioso era a cara do animal, na que destacaban uns rizos abundantes e alborotados que lle saían entre as orellas e un sorriso aberto e pícaro, case de persoa, pero cun claro matiz de senvergonza. A pesar de todo, o bicho tiña un aspecto simpático, que pouco a pouco foi conquistando á concurrencia.
A xente empezou a comentar o ben feito que estaba. Despois viñeron algunhas conxecturas sobre o material, pois uns dicían que era de plástico mentres outros pensaban que era de cartón. Tamén houbo opinións diverxentes sobre a procedencia do animal, que moitos consideraban xa como lixo, aínda que alguén ben informado explicou que o abandonaran alí uns xitanos na noite … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 6, 2016 | Marxe
Na vida do escritor Josep Pla houbo tres mulleres importantes: Aurora, unha profesional do pecado, infeliz e analfabeta; Consuelo, unha xitana que tampouco sabía nin ler nin escribir, e Adi, unha moza escandinava, filla dun diplomático nórdico, que falaba sueco, danés, alemán, inglés, francés, italiano, castelán e catalán e que recitaba de memoria a Rilke e a Goethe. A relación que tivo con elas, que eran tan diferentes, foi bastante parecida: nada intelectual, algo cínica, escasamente romántica e a veces sórdida.
A propia Adi Enberg ten contado a furia que lle entrou o día que respondeu a unha chamada de Pla, atravesou Europa en tren para xuntarse con el e non o atopou na estación de Irún, como conviñeran, porque quedou durmido, senón en Madrid, nunha pensión horrible, na que encontrou un anano espatarrado na cama do escritor.
Leo nunha revista que acaba de saír un novo libro de Cristina … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 5, 2016 | Marxe
Pola chamada telefónica dunha amiga, recibo noticias de Rosita Caval e sei que vive e que pasa bastante dos noventa anos de idade. Foi persoa moi coñecida en Xinzo de Limia na miña época de adolescente. Nacida para o teatro, organizaba funcións cada inverno nun dos cines da vila, sempre con éxito de público. Os actores eran rapaces e rapazas, normalmente estudantes de bacharelato, e ás veces incluso algún profesor, como José Luis Bobillo, un home tan emotivo que choraba de verdade en plena representación e que unha vez se abrazou con tal forza a unha das actrices, que non a podía soltar. E Rosita baixou o telón.
Unha das actrices máis celebradas era a miña irmá Mercedes (ou Meches, como a coñecía todo o mundo), que tiña a rara virtude de facer rir os espectadores coa mesma graza que nos facía rir a todos na nosa casa. Rosita Caval, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 4, 2016 | Marxe
Alguén chamoun onte por teléfono desde Suecia preguntando por un dos rapaces e eu respondín cunha frase feita, desas que se utilizan habitualmente nesas circunstancias. Dixen: Ell ögonblick, que é o mesmo que dicir: “Un momento”. Pero por primeira vez na miña vida fun consciente de que esa palabra está feita con outras dúas: ögon, que significa “ollos”, e blick, que quere dicir “mirada”. De maneira que cando un sueco fala dun momento ou dun instante, do que fala en realidade é dun abrir e pechar os ollos.
Non debe ser o mesmo que dicimos nós, pois aínda que a nosa palabra está relacionada con “movemento”, xa ninguén o percibe así, do mesmo xeito que tampouco somos conscientes de que cando falamos dun golfo marítimo estamos utilizando un vocábulo que antes serviu para denominar o oco dunha saia ou dun vestido.
Cada pobo fala como pensa. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 3, 2016 | Marxe
Supoño que a noticia xa a sabe todo o mundo. O adestrador da selección nacional inglesa de fútbol, Glenn Hoddle, un cristián que parece que volveu conmocionado dunha visita á basílica do Pesebre, en Belén, dixo nunha entrevista que os coxos, os paralíticos, os cegos, os mancos, os xordos, ou sexa, todas as persoas que teñen algún tipo de minusvalía, son a reencarnación de xentes que pecaron moito noutras vidas e que agora pagan as súas culpas.
Hoddle está tan convencido da rectitude da súa crenza que non pensa rectificar, o cal, tendo en conta a indignación que espertou no Reino Unido, seguro que lle custará a carreira. Para explicar esta necidade, hai quen recorre a teorías non menos bobas. Por exemplo, iso que algúns chaman a “síndrome de Terra Santa” e que consistiría en que algunhas persoas, en presenza dos Santos Lugares, sofren unha especie de crise mística que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 2, 2016 | Marxe
Cunha contumacia únanime, todos os atlas do mundo seguen a chamarlle Lago Alberto ao que en realidade se chama Lago Mobutu Sesé Seko desde que o presidente do Zaire decidise iniciar o movemento de “autenticidade” que restituíu os topónimos orixinais no seu país. De paso aproveitou a ocasión para cambiar o seu nome e poñerllo ao tal lago. Non era para menos, sobre todo se quen antes se chamaba Joseph Désiré, pasaba a ser Sésé Seko Koko Ngbendu Wa Za Banga, é dicir, Intrépido Guerreiro, Terror das Galiñas e Outras Femias.
O tal Terror das Galiñas reina como soberano absoluto desde hai anos sobre un dos países máis ricos do mundo. Tan rico, que a industria occidental dificilmente podería sobrevivir máis alá dun par de meses sen moitas materias primas que cada día lle chegan desde alá. Ademais, nas terras que goberna o citado Terror hai diamantes para encher varios … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 1, 2016 | Marxe
De neno pasei moitas tempadas en Allariz, nunha fermosa casa con horta e un balcón enorme sobre a rúa do Portelo. Un día, cando estabamos xogando neste último, un amigo díxome que un señor que naquel momento pasaba por debaixo, en dirección ao fondo da vila, era tan malo que tiña cara de lobo. Como soamente o podía ver de costas, quixen baixar a todo correr para comprobar que era certo, pero o meu compañeiro botoume para atrás co argumento de que, ademais diso, aquel individuo ruín podía morder.
Durante o verán non puiden esquecer a imaxe daquel home. Xogando no Portelo ou na praza que hai diante da igrexa de Santiago, cada vez que vía un señor que me chamase a atención por gordo, por feo ou por raro, pensaba que podía ser o home con cara de lobo. A verdade é que non conseguín aclarar o misterio.
Onte, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 31, 2016 | Marxe
O xoves pola tarde, cando ía pola rúa a facer un mandado, ao chegar a un paso de peóns tiven que agardar durante algún tempo a que abrise o semáforo para atravesar a calzada. Había bastante xente esperando. De pronto, apareceron tres mociñas adolescentes, moi nerviosas, dicindo pecados veniais e berrando como galiñas alporizadas. Unha delas, sobre todo, con aspecto simpático e aloucado, maneira de ser tipo cabra, daba uns berros agudos de gaivota ensumida, como se estivese a punto de sucederlle algunha desgraza boba.
Pegando saltiños, falando co semáforo para que cambiase pronto, a rapaza miraba de fronte e repetía sen parar, entre berros e afogos, pero sen perder o sorriso: “¡Ay, que se va el puñetero!”. Un par de veces engadiu algunha expresión máis forte, sen importarlle o xesto refunfuñón dun señor de sombreiro e bigote, escandalizado.
Cando se puxo a luz en verde, a moza pegou un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 30, 2016 | Marxe
No meu primeiro libro de relatos, Vento ferido, puxen na boca dun mozo adolescente unha frase na que di que a visión dunha navalla lle produce frío na cintura. En realidade, estaba falando de min. Sendo un neno de oito ou nove anos, un rapaz da miña mesma idade a quen lle chamaban o Zirallo, e que é hoxe unha excelente persoa, perseguiume a todo correr cunha navalla na man desde a Praza Maior de Xinzo de Limia ata o portal da miña casa. Desde entón, aquel é o sentimento que experimento diante dese tipo de armas.
Anos depois, cando lin a biografía de Mussolini escrita por Renzo de Felice, antes que a ideoloxía do personaxe, o que máis rexeitamento me produciu foi o costume que tiña aquel, sendo apenas un neno, de levar sempre navalla. Levala e utilizala, pois foi expulsado de tres escolas por atacar con ela a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 29, 2016 | Marxe
Hai tres ou catro anos, paseando cuns amigos por Nova York, mentres nos dirixiamos ao Whitney Museum para ver unha exposición de pintura, un deles deume un golpe cómplice no brazo, ao mesmo tempo que me guiaba cos ollos nunha deter minada dirección. Aínda que tardei un pouco en reaccionar, deseguida me decatei de que cousa se trataba. Diante de nós, a dous ou tres metros, viña unha moza alta, máis ben altísima, espectacular e fermosa, mesmo deslumbrante. Non obstante, iso non era todo.
O resto estaba na roupa que levaba. Ía ataviada cun vestido transparente, como de gasa ou encaixe, que sería absolutamente golfo se non fose tan elegante. Era evidente que non se trataba de ningunha piriquita audaz e trapalleira, senón dunha muller guapa vestida cun deses modelos carísimos que se ven nas pasarelas.
Acabo de ver nunha revista as coleccións de primavera que se presentaron recentemente en … Seguir leyendo
