Pola chamada telefónica dunha amiga, recibo noticias de Rosita Caval e sei que vive e que pasa bastante dos noventa anos de idade. Foi persoa moi coñecida en Xinzo de Limia na miña época de adolescente. Nacida para o teatro, organizaba funcións cada inverno nun dos cines da vila, sempre con éxito de público. Os actores eran rapaces e rapazas, normalmente estudantes de bacharelato, e ás veces incluso algún profesor, como José Luis Bobillo, un home tan emotivo que choraba de verdade en plena representación e que unha vez se abrazou con tal forza a unha das actrices, que non a podía soltar. E Rosita baixou o telón.
Unha das actrices máis celebradas era a miña irmá Mercedes (ou Meches, como a coñecía todo o mundo), que tiña a rara virtude de facer rir os espectadores coa mesma graza que nos facía rir a todos na nosa casa. Rosita Caval, que soñara con ser María Guerrero, animábaa a dedicarse á profesión da farándula, pero non conseguiu convencela.
Convenceume a min, en cambio, de aceptar un papel secundario nunha comedia que se titulaba Marino tiene que ser. Costoume tanto saír á escena que me obrigou a beber un vaso de licor-café, de maneira que, cando me vin no escenario, tiña tan olvidado o que debía dicir, que me dediquei a improvisar unhas tonterías sen moito sentido, pero que foron aplaudidas a rabiar, como se fosen parte do guión. O peor foi que o tinte que me deran no pelo, ata poñermo branco, tardou varios días en pasar, o cal me traía un pouco avergonzado. Rosita animábame a deixalo, co argumento de que me quedaba ben e que me favorecía. A favorecida era ela, sempre guapa. Supoño que seguirá igual.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de febreiro de 2000.