por amarxedotempo | Feb 17, 2016 | Marxe
Leo nunha revista americana que o famoso fotógrafo Joel-Peter Witkin anda buscando, a través de anuncios nos periódicos, mortos feos. Hai anos buscaba ananos, xigantes, chepudos, mulleres barbudas ou siameses unidos pola cabeza. Con todo ese horror compuxo unha parte non pequena da súa obra artística, que hoxe figura nas historias da arte contemporánea. O retrato que lle fixo a un enfermo de sida, que aparecía con bigote e saia, acompañado da súa nai e dun neno espido, foi moi polémico.
Sería aínda peor o que veu despois. Witkin colleu un cadáver en Marsella, sentouno espido nunha cadeira e retratouno coa mestría que ninguén lle discute, pero con auténtico sadismo. O morto aparecía sen cabeza, coa pel do pescozo recollida como se fose un toco. Comparado con isto, toda a súa obra anterior resultaba inocente.
Non sei que pretenderá facer agora Witkin con eses mortos feos que anda buscando, aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 16, 2016 | Marxe
Leo nunha revista de Madrid un artigo sobre Antonio Machado e a Guerra Civil que a forza de ser entusiasta e eloxioso, resulta inútil. Á parte da pedrería retórica na que está escrito, que ofende ao poeta con adxectivos catastróficos e sonoros, que este nunca merecería, tales como “ínclito”, “ebúrneo” e “prístino”, non di nada que se poida aproveitar. Trátase dun traballo completamente baleiro, unha oquedade monumental de máis de vinte páxinas para tirar unha conclusión innecesaria: que a República se portou moi ben con Machado.
Sen que isto se teña posto nunca en dúbida, non obstante, tampouco é certo dunha maneira absoluta. O editor Ruiz-Castillo ten contado moitas veces como don Antonio foi detido en Madrid por un grupo de milicianos ignorantes, que non sabían quen era, e de que maneira o poeta chegou a aceptar no seu interior a posibilidade de ser sacado pola noite e asasinado. Finalmente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 15, 2016 | Marxe
Por non perder o costume, fun pasar o domingo de entroido a Xinzo de Limia cun grupo de parentes e amigos. A iso da unha e media da tarde cheguei á miña vila, pero fíxeno a corpo xentil, é dicir, sen disfrace de ningún tipo, o cal, como xa teño contado noutras ocasións, convérteo a un en obxectivo inevitable dos grupos de pantallas, autorizados a collelo en brazos e levalo, polas boas ou polas malas, a pagar unha ronda no bar máis próximo.
Decateime do meu estado cando ía andando por unha rúa, á procura da xente coa que estaba citado, e vin como atrapaban un par de infelices, probablemente forasteiros, pois os nativos nunca caen niso. De maneira que me desviei da ruta principal, elixín as rúas menos transitadas e púxenme a buscar unha tenda onde puidese adquirir algo que poñer, fose o que fose. Non tardei en atopala, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 14, 2016 | Marxe
O martes estiven en Xinzo de Limia cuns amigos para pasar o entroido, como todos os anos. Como non se pode andar pola rúa sen disfrace, a non ser que un acepte que o vaian collendo en brazos as pandillas de pantallas para levalo ós bares a pagar unhas roldas, entrei nunha tenda a proverme de material adecuado. Despois de probar un par de sombreiros, optei por un de pirata, con caveira e tibias cruzadas. Non era demasiado, de maneira que decidín completar a cousa cuns lentes e un nariz e bigote, todo integrado nunha peza. Os meus compañeiros elixiron un anteface veneciano, un gorro mouro e un bombín encarnado.
Protexidos dese xeito, ninguén nos molestou e dedicámonos a andar polo Barrio de Abaixo metidos no ambiente. Había de todo, coma sempre: tres curas, un cardeal con cara de goliardo golfo e lampantín, o Ramón Peaguda cunha gescartera de coiro … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 13, 2016 | Marxe
Alá polos anos cincuenta había un señor de Feces, na raia portuguesa de Verín, que tiña fama de ser un dos contrabandistas máis listos de toda España. Hai quen conta aínda hoxe que nunha ocasión pasasou varios camións de mercadoría barata pola aduana para distraer aos gardas mentres polo río atravesaba cun cargamento importante ao lombo de catorce mulas. Eu coñecín ao tal individuo, que era simpático e falador, con cara de listo. Para redimirse dos moitos pecados cometidos, encamiñou a un dos fillos cara á carreira da xustiza.
Nas miñas terras da Limia, o contrabando era cousa da xente da montaña, incluídos algúns curas. Recordo un deles que ía e viña a Portugal como perico pola súa casa, ata que un día lle pecharon a fronteira para sempre: o señor abade, que era bravo, liouse a tiros cos gardiñas para sacar unha amiga do cárcere de Chaves.
Co asunto … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 12, 2016 | Marxe
Estes días, falando de Xinzo de Limia, aludín a tres matadores de touros nacidos na localidade e que participaron nas corridas que se celebraban na praza da vila, situada no campo da Seara. A dous deles citeinos polas súas nomeadas respectivas: o Genaro Minumé e o Paco Legaña. Nunca souben por que lles chamaban daquela maneira. En todo caso, poñerlles alcumes á xente era práctica normal, da que case ninguén se libraba. Supoño que se podería confeccionar un libro con eles, igual que aquel que escribiu Xosé Ramón e Fernández-Oxea, máis coñecido por Ben-Cho-Shey, sobre os alcumes da cidade de Ourense.
En Xinzo, había algúns que resultaban curiosos. Por exemplo, o dun señor que tiña unha taberna, se mal non recordo, na estrada de Lamas, e a quen lle chamaban o Cero Quince, ignoro por que razón. Aquela nomeada emparellaba ben con outro señor, propietario dun dos mellores cafés … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 11, 2016 | Marxe
Un día, mentres camiñaba cun amigo por unha rúa céntrica de Madrid, achegouse a nós unha rapaza para facernos entrega dun papel de propaganda. Eu, coma sempre, non o collín porque lle teño certa alerxia a ese tipo de publicidade latosa. O meu amigo, en cambio, colleuno e logo díxome que a xente que reparte eses papeis está facendo un traballo e que non parece correcto desprezala. Convenceume, de maneira que desde entón actúo con todo respecto, aínda que non me sinto na obrigación de ler os folletos.
O caso é que hai un par de días, nunha rúa viguesa, despois de practicar a virtude que me inculcou aquel amigo, atopeime de pronto cun bo mazo de literatura desa clase, tanta que empezaba a ser molesta. Acordeime de Verdi, que saía a pasear con vinte periódicos na man, para evitar que o incordiasen os vendedores.
Valéndome dun cambio de rúa, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 10, 2016 | Marxe
Hai cousa de quince anos, tivemos na casa unha gata que estaba tola. Nin me acordo como se chamaba. Ao principio, só atacaba a xente de fóra, sen excluír aos nenos, aos que se lles colgaba nas costas coa furia rabiosa dun tigre pequeno. Por último, metíase tamén con nós, sempre a traición e sen aviso. Un amigo de Ourense librounos dela coa idea de reeducala, pois estaba convencido de que aquela loucura tiña remedio cun simple cambio de aires. Soubemos que un día a fusilou no monte, metida nunha caixa de cartón.
O outro día, un veciño díxome que tiña unha galiña ruín, mala persoa. Non deixa comer ás compañeiras, ás cales ataca a picotazos, e prefire rebentar dunha enchenta antes que permitir que lle coman un gran de millo. Está gorda e repoluda, incapaz de moverse, e cada vez parécese máis a un pavo ou a unha ovella.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 9, 2016 | Marxe
Onte falamos aquí da popularidade de que gozan de novo en toda Europa os bruxos e os curandeiros; do que non tratamos foi da eficacia dos métodos curativos empregados. De cando en vez, lemos nos periódicos noticias de individuos que, utilizando medios máis ou menos relacionados co mundo da maxia, aseguran sandar enfermos que padecen doenzas incurables. Naturalmente, só persoas cunha mentalidade moi infantil son capaces de acreditar nestas cousas, polo menos ata que a realidade as desengana.
Por suposto que tamén nisto hai excepcións. Cando un le as Memorias do Cardeal de Retz, un vicio que convén fomentar, hai un episodio que sempre desconcerta, aquel no que conta o caso dun home con pernas de pau, a quen despois de dar unhas fregas nos muñóns con aceite da lámpada que arde diante da Virxe do Pilar, en Zaragoza, lle medraron unhas pernas novas*. Claro que Retz era un cínico.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 8, 2016 | Marxe
O sábado pola tarde baixaba eu andando pola rúa Carral, en Vigo, cando vin dous policías, un par de rapaces novos vestidos con uniforme azul, que saíron dun coche oficial e se dirixiron cara a un mozo de aspecto desastrado que estaba sentado no chan. Víase ben que o individuo non estaba pasando un bo momento. A porción da cara que se lle podía adiviñar a través dunha barba longa e sucia, moi negra, tiña unha acentuada cor branca, tirando ao amarelo enfermizo da cera. Ía vestido con pouca roupa, a pesar do frío que corría.
Os policías achegáronse a el, preguntáronlle que lle ocorría e non conseguiron máis resposta que un rosmido de anoxo, rouco e baixo, imposible de entender. Durante uns segundos, os dous axentes miraron un para o outro sen dicir nada, un deles volveu os ollos cara ao ceo e volveron preguntarlle se estaba ben.
Desta … Seguir leyendo
