por amarxedotempo | Ene 28, 2016 | Marxe
O sábado pola tarde, un amigo estívome contando o que lle sucedera o día anterior, despois de pasar varias horas revolvendo entre papeis vellos, tratando de poñer orde nun caos de moitos anos. Nunha caixa de cartón comida polos ratos atopou unha libreta pequeniña de pastas negras, xa esquecida, na que fora escribindo un diario, alá nos seus tempos de estudante no instituto. Púxose a lelo con curiosidade e acabou deprimido. Tirou a conclusión de que, xulgando polas cousas simples que anotaba,era bastante parvo.
Non o dicía por dicir, senón que se vía triste, como se descubrise de pronto que era menos intelixente do que pensaba. Un día escribiu, por exemplo, que lle encantaría ver o Papa e que esa sería a primeira cousa que faría cando fose maior e dispuxese de cartos para ir a Roma. Outro día puxo que non lle gustaba o salchichón.
Eu díxenlle que o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 27, 2016 | Marxe
Hai un par de días vin un home facendo de estatua no medio da rúa do Príncipe, en Vigo. Estaba subido no alto dun pedestal, vestido cunha chaqueta vermella e coa cara completamente pintada de branco. A postura era hierática, conxelada nun xesto que consistía en ter a a cabeza un pouco inclinada, as mans abertas e adiantadas, como na actitude de dar un medio abrazo, algo caído. Era un individuo aínda novo, máis ben delgado, de nariz grande e ollos vivos. Daba a impresión de ser unha persoa tranquila e prácida.
Escuso dicir que me pareceu un louco, aínda que a pulcritude da roupa e a perfección con que estaba pintado me fixeron dubidar por algúns instantes. Tipos así vense ás veces facendo de anuncio ou reclamo. Faltáballe, non obstante, algún cartel que convertese en cousa útil ou racional o que tiña todo o aire de ser unha tolada.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 26, 2016 | Marxe
Eu non sabía que Billy Wilder, o célebre director de cine, tivese fama de gafe. Ademais, polo que lin onte, bastante fundada. En 1960, cando estaba rodando a película O apartamento, morreu dun infarto un dos actores principais. Catro anos despois, o infarto tocoulle ao británico Peter Sellers, tamén dirixido por Wilder, aínda que sobreviviu. En 1966, durante a rodaxe de Fortune Cookie, a mesma doenza estivo a punto de acabar coa vida doutro dos actores do reparto. En 1981, foi Walter Matthau, que sufriu un accidente gravísimo ao tirarse por unha rampla mentres interpretaba un papel na película Aquí un amigo.
O propio Wilder ten contado o que lle sucedeu un día co seu axudante Noel Howard, que tiña tamén esa fama. O tal andaba nun gran coche deportivo, pero non tiña diñeiro para un abrigo, por iso o director lle prestou un. Unha mañá, ía Wilder … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 25, 2016 | Marxe
Pasaron xa dezasete anos. Un fermoso día de verán, limpo e claro, de temperatura agradable, un grupo de amigos faciamos sobremesa na casa de Ramón Piñeiro. Recordo, sentados no comedor, a un dos irmáns Sanatamarina a a súa muller, unha intelixente xudea americana que quería saber como tiña resolto eu algúns delicados problemas na tradución galega de O Principiño, a Ramón Martínez López, entón recén xubilado da súa cátedra nos Estados Unidos, a antón Sanatamarina e varia persoas máis. Por suposto, estaba tamén Isabel, a dona da casa, que ocupaba un asento á miña dereita.
A conversa era variada e ía desde as contínuas referencias á vida universitaria americana, que case todos os contertúleos coñecían, ata cuestións relacionadas coa situación política española en xeral e a detallada información que Piñeiro daba a cada pregunta que lle facían sobre o movemento galeguista en particular. Polas moitas horas que alí estivemos sentados … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 24, 2016 | Marxe
Onte, mentres facía cola na caixa dunha tenda, vin un home cunhas orellas descomunais. Como el me precedía, puiden observalo impunemente, polo menos ata que o sorriso malvado e cómplice doutro cliente me convenceu de que non era eu só quen miraba. Dábase a casualidade, ademais, de que o tal señor orelludo era máis ben pequeno, de cabeza reducida e ombros mínimos, polo cal, naquel conxunto tan minguado, os apéndices acentuaban aínda máis a cabronada. Non me pareceu, así e todo, que tivese complexo.
Non sei se terá algún fundamento o que vou dicir, pero sempre tiven para min que as persoas con esa desproporción auricular adoitan ser bondadosas, todo o contrario do que sucede cos narigóns, que en xeral son resentidos e malos. Debe ser porque un nariz mal feito, verdadeiro centro xeométrico da cara, é capaz de destruír un rostro, o cal dificilmente sucede coas orellas, esteticamente menos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 23, 2016 | Marxe
Segundo me contan por teléfono, morreu o Paquiño Cebola, un pobre de pedir que, alá polos anos cincuenta, andaba predicando os Evanxeos polas rúas. En realidade, o que predicaba era un discurso propio, que el confundía con pasaxes do Novo Testamento. Eu oínlle contar varias veces un episodio no que puña a Xesús de Nazaret no trance de resucitar un paxariño. Era un conto no que este morría dunha puñalada no corazón, asestada por un centurión que se dedicaba a matar porcos polas casas. Xesús collía o paxaro, dáballe un bico e dicíalle: “Pajarito bonito, yo te ordeno que vuelvas a volar”.
O paxariño percorría despois medio mundo e algúns anos máis tarde, cando Cristo estaba morrendo na cruz, quitáballe da cabeza a coroa de espiñas, que lle levaba polo aire ao Papa de Roma. Se alguén lle facía ver a contradición e lle recordaba que daquela aínda no existía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 22, 2016 | Marxe
Era un rapaz que non pasaba desapercibido, en parte porque se comportaba dunha maneira bastante teatral, moi estudada. Pasaba as horas no Café Derby, en Santiago, con grosos libros en inglés diante, por máis que eramos moitos os que tiñamos a sospeita de que descoñecía completamente esta lingua. En política situábase nun radicalismo total, que lle permitía, sen moverse do café, descualificar altivamente todo canto facían os seus compañeiros na loita política universitaria. Eu sempre pensei que era un cuco.
Unha vez, despois dunha manifestación convocada na Praza do Toural, en parte instigada por el, sentado no café pola noite dixo que aquilo fora un xogo de nenos, unha actividade inocente, sen eficacia, pois non houbera nin cargas policiais nin detencións. Alguén, nervioso e indignado, chamoulle Capitán Araña.
Era unha boa definición do personaxe. Encaixou a nomeada con desgusto, consciente de que o seu conto lle acababa de ser destripado. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 21, 2016 | Marxe
Creo que xa dixen aquí algunha vez que os espías, ó revés do que sucede cos piratas, non me fascinan en absoluto. Aínda recordo a cara de infeliz (lembrábame ó Toñito Patata de Ourense) do xefe dos servicios de intelixencia suecos, cando tivo que testificar no parlamento con motivo do asasinato de Olof Palme. Dixo con xesto compunxido que os axentes eran un desastre, pois en canto os mandaba a algunha misión especial a Londres ou París, perdíanse no metro. Semella cousa de Mortadelo e Filemón. Agora leo que máis da metade da información que Anthony Blunt lle pasou ós soviéticos, estes nin sequera a miraron.
O británico Blunt forma parte da aristocracia dos espías do seu país, brillantes intelectuais de Oxford que traballaron para a URSS. Foron traidores á súa patria, non por diñeiro, senón por ideoloxía. Todos se confesaron marxistas convencidos e, polo tanto, antiimperialistas e antibritánicos. Sen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 20, 2016 | Marxe
Hai dúas semanas, unha señora, calzada con incómodos zapatos de tacón de agulla, trataba de baixar desde o alto dun mosteiro, situado na montaña, ata a estrada que acababa de perder e que ela supuña uns poucos metros máis abaixo. Un monxe que se decatou da situación, sen deixar o sorriso e esmerándose na amabilidade, sinaloulle o camiño que debía seguir. En realidade, meteuna polo peor sitio, entre pedras, pola ruta máis longa e tortuosa, aínda que, iso si, nunha dirección que, con rodeo e todo, remataba na estrada perdida.
Non era un frade ruín, irritado coa frivolidade tonta dos zapatos de muller, senón un amable e pacífico monxe budista residente nun mosteiro próximo a Lhassa, a capital do Tíbet. Naturalmente, a muller era chinesa. Trátase, por tanto, dun episodio da loita implacable que desde hai trinta anos enfronta a nativos con invasores.
Nesta loita, os tibetanos dispoñen de armas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 19, 2016 | Marxe
Ocorreu hai algúns anos, no Pazo de Mateus, en Portugal, nos días fríos dun duro inverno nevado. Durante o xantar, a señora que se sentaba á miña dereita, interrogoume sobre o interese que eu podía sentir pola literatura portuguesa. Faleille de Miguel Torga, agora desaparecido, coa admiración e o entusiasmo que sempre me inspirou a súa obra. Despois de dicirme que se notaba ben a devoción que eu sentía polo grande escritor, a señora preguntoume se o coñecía persoalmente. Díxenlle que non.
A continuación, a miña compañeira de mesa quixo saber cal era a imaxe que eu tiña de Torga como persoa. Respondinlle que en xeral a xente dicía del que era un home insociable e brusco. Poucos días antes aínda me contara alguén que dun lapote, o novelista lle tirara co micrófono a un locutor que lle pedira a súa opinión na rúa.
Aquela noite, con moito segredo, despois … Seguir leyendo
