por amarxedotempo | May 7, 2016 | Marxe
Tiña eu un compañeiro en Santiago, na miña época de estudante, que de cando en vez me regalaba libros. Eran exemplares que non estaban ao alcance das miñas posibilidades económicas, pero que case sempre ocupaban o centro dos meus desexos. Nunca souben o motivo daquel proceder tan xeneroso, aínda que supoño que algo tiña que ver co afecto e a amizade. É certo que a el non lle resultaban caros: descosera o forro dun gabán e alí mesmo os metía coa arte consumada dun golfo audaz e destemido.
O domingo pasado falamos do asunto nun encontro de amigos. El, que conserva intacta a graza descarada da mocidade, deu detalles que eu non sabía. Nunha ocasión, ademais de levar tes libros, antes de saír, aínda se atreveu a pedirlle un cigarro ao libreiro, que llo deu cun sorriso, o cal fixo que o pillabán se sentise un cínico.
Animados pola sinceridade … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 6, 2016 | Marxe
Unha persoa que insultaba moi ben era Julio Camba, aquel célebre periodista galego, enxeñoso e vago, que pasou unha gran parte da súa vida metido na cama dos hoteis de medio mundo. Tiña unha lingua tan afiada e maligna como a pluma que empregaba para escribir, un artefacto que mollaba na tinta dunha intelixencia incisiva e prodixiosa, sempre elegante. Nunha ocasión, para rebaixar a Valle-Inclán, que temía fose o seu rival na disputa por unha hipotética embaixada, dixo del que era tan inútil que non sabía nin pedir unha troita en francés.
Cando lle foron co recado a don Ramón, este recoñeceu que efectivamente non sabía como se dicía a palabra troita en francés, pero que se a República o nomeaba para a embaixada de París, o problema tiña fácil solución: designar ao mesmo tempo como cociñeiro o propio Camba, que podía ir polas mañás ao mercado, adquirir o citado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 5, 2016 | Marxe
Onte pola mañá, cando circulaba pola Praza das Travesas, en Vigo, un señor que ía no seu coche, a par do meu, fíxome unha puñeta impoñente. Non sei cal foi o motivo, pero algo o debeu ofender de xeito radical, porque o xesto tiña toda a contundencia expresiva dunha indignación incontrolable. Por suposto que o corte de mangas foi acompañado de voces que non oín e de espaventos desmesurados, máis propios de alguén que está vivindo unha traxedia espantosa que dun condutor que sofre algunha pequena molestia de tráfico.
A teatralidade da conduta do citado señor era tan cómica que me deu a risa. Non teño conciencia de que rise dunha maneira irónica ou provocativa, senón que rin espontaneamente, sen ánimo de ofender, divertido pola actitude chaplinesca do condutor. Nese momento, produciuse unha auténtica explosión de furia.
O coche do indignado empezou a dar saltos de ra, con freazos intermitentes, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 4, 2016 | Marxe
Vou seguir falando, tamén hoxe, de Pepe Suárez. Trátase xa dun empeño persoal, aínda que pequeno, contra o monstro do esquecemento. Recordo agora os xantares que tiñamos, todos os días, nun restaurante da rúa Cardenal Quiroga de Ourense, aos que asistía ás veces Eduardo Blanco Amor. En xeral, resultaban amenos e agradables, sobre todo para min, que era aínda case un rapaz. Pepe contaba historias da tertulia que se facía na súa librería El Yelmo de Mambrino, en Uruguai. Por exemplo, narraba con extraordinario talento cómico o accidente que sufriu un día unha poetisa nativa, á cal lle caeu a saia ao dar unha volta para amosarlla as seus amigos.
Eduardo ría pouco as grazas de Pepe e Pepe tampouco ría moito as ocorrencias de Eduardo. Tirábanse chinas constantemente, coma se fosen dous rapaces. Sobre as causas da antipatía mutua nunca conseguín averiguar demasiado, a non ser que un día, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 3, 2016 | Marxe
Un amigo meu ten o loro enfermo. Desde hai unha semana, o animaliño non fai máis que dicir: “Estou malo”. De momento, no saben que cousa lle pode suceder, pois aparentemente todo está ben, pero Renato, que é como se chama, perdeu o apetito, pasa o día adormecido e apenas fala, el que era un lareta incontrolable. Antes, polas mañás, a iso das sete e media, tocaba diana polo procedemento de repetir “Tachín, tachín, tachín…” dez ou quince veces en escalas diferentes. Agora, esperta queixándose.
Parece que este loro pertence a unha especie que se deprime con facilidade, sobre todo ao chegar a primavera e o outono. Iso xa o sabía o seu dono, pois noutras ocasións tivera algún episodio semellante, pero nunca con esta persistencia. Se fose persoa, está claro que sería un caso típico de consulta psiquiátrica obrigada.
Eu coñecín catro loros na miña vida, todos normais, un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 2, 2016 | Marxe
Hai anos tiven unha veciña, simpática e charlatana, á cal lle gustaba falar con orgullo, máis por incontinencia verbal que por presunción de clase, dun pasado familiar mítico, no que o centro da lenda estaba ocupadado pola figura estilizada dun avó de porte aristocrático, lector vicioso dos grandes novelistas franceses do século XIX, bo cazador de perdices e magnífico contador de contos de bandidos e asaltadores de casas reitorais ourensás, todos inventados por el. De profesión, o señor era médico de aldea.
Naquela noite tétrica de setembro de 1975, cando se confirmaron as sentenzas de morte que levaron ao paredón as últimas vítimas do franquismo, mentres o grupo de amigos comentabamos o suceso, aquela muller fixo o eloxio definitivo do seu avó: durante a guerra non matara un criado da casa, a pesar de que era comunista.
Dificilmente se pode dar unha definición máis estúpida da bondade. Da mesma maneira … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 1, 2016 | Marxe
Máis cousas de Hoover
Onte dixen que Edgar Hoover, o director do FBI, tiña atrapados a varios presidentes. Contra Kennedy, o vello policía dispuña de centos de probas, incluídas varias gravacións, unha delas mentres estaba na cama con Marilyn Monroe. Por outro lado, a suavidade con que Robert Kennedy, ministro de Xustiza, trataba a Hoover desconcertaba a moitos dos colaboradores daquel, que non comprendían tantas consideracións e amabilidades.
A razón era a mesma Marilyn, coa que Robert tamén tivera amores. Pola súa parte, o medo de Nixon viña dunha historia pouco clara relacionada coa súa muller. Cando morreu Hoover, o presidente mandou instalar o cadaleito no Capitolio, un honor que ata entón non recibira ningún funcionario civil, e dixo que era un símbolo nacional de patriotismo e honradez sólida como a pedra.
Ademais desas palabras pronunciadas en público, Anthony Summers conta na biografía que lle dedicou ao xefe do FBI … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 30, 2016 | Marxe
Alá polo verán do ano 1980, estando de vacacións en Suecia, lin no periódico Aftonbladet unha reportaxe na que un grupiño de dez ou doce nenos e nenas de arredor de dez anos expresaban en voz alta as preocupacións que tiñan respecto do futuro. Chamoume a atención que a inquietude maior estaba relacionada co medio ambiente. Os rapaces dicían que os adultos, en xeral, lles parecían ou tolos ou irresponsables, pois non eran conscientes de que acabarían por destruír a natureza. Unha nena, especialmente, dicíao dunha maneira gráfica e contundente: “Por culpa da xente maior, cando eu sexa grande non haberá bosques para ir pasear”.
Xa teño falado aquí noutras ocasións do interese que os suecos senten por estas cousas e que, vistas desde aquí, ás veces poden parecer extravagantes, incluso algo ridículas. Un ano, cando cheguei alí a pasar o verán, apareceu un movemento de xente de todas as … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 29, 2016 | Marxe
Non me acordo como se chamaba un cura que gobernaba unha parroquia preto de Xinzo de Limia, sendo eu rapaz, e que era tan pequeno que para dicir misa tiña que subirse no alto dun caixón. Estouno vendo nas feiras do catorce e o vinte e sete, montado nun cabalo de forte alzada, con cara de neno asustado, coma se temese o momento difícil, máis cómico que propiamente arriscado, de ter que baixar. A cara era de boa persoa, cun punto de inocencia na mirada, e o porte máis ben tímido, coa expresión humilde de quen vive pedindo perdón.
Custáralle conseguir as ordes. A Igrexa católica ten normas moi precisas respecto das causas que poden impedir o acceso ao sacerdocio. Unha delas, a fealdade, no caso de que esta sexa do tipo que se chama monstruosa; outra, a estatura. Ignoro se esta última está regulada nos detalles, é dicir, por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 28, 2016 | Marxe
Eses días de aí atrás, cando estiven en París para participar nun encontro de escritores, durante un dos actos que se organizaron pasei cerca dunha hora observando con atención as mans e os ollos de Jorge Semprún, a quen tiña diante. A véspera, unha amiga prestárame o último libro escrito por el, que lin dun tirón aquela mesma noite. Impresionoume o episodio no que narra a morte dun rapaz alemán, alto e loiro, de pouco máis de vinte anos, a quen Semprún, que tiña a mesma idade, lle pegou un tiro polas costas á beira dun lago.
Foi un acto de guerra, pero nada lle pode quitar a súa brutalidade inhumana. O mesmo Semprún conta que houbo un momento no que pensou que aquel rapazote, que se ía bañar e estaba cantando “A paloma”, podía ser inocente de ter nacido alemán baixo Hitler e incluso de formar parte dun exército … Seguir leyendo
