por amarxedotempo | May 17, 2016 | Marxe
Un deses golfos que saen constantemente na televisión dicindo que adiviñan o futuro, contoulles aos espectadores, quizais con máis vaidade que intelixencia, un suceso que lle ocorrera na rúa, un día que andaba por Madrid buscando a Praza de Oriente. Farto de dar voltas sen encontrar a dirección, preguntoulle a un transeúnte, que resultou ser Julio Anguita. Este, ao recoñecer ao vidente, fíxolle ver a contradición que supuña o feito de que un home dotado das súas facultades non puidese adiviñar cousa tan sinxela.
Lonxe de sentirse censurado pola ironía do político comunista, o citado individuo amosaba unha euforia desbordante e nerviosa, entusiasmado pola circunstancia feliz de que un señor tan importante o coñecese. Nese momento debeu supoñer que xa tiña andado moito camiño: empezaba a ser un personaxe famoso.
Sae moito na televisión. Ten cara de rato e voz delgada, talvez de grilo. Os ollos, pequenos e vivos, traiciónano … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 16, 2016 | Marxe
Pola chamada telefónica dun amigo recibo a noticia de que don Pepito Pajarito, de quen falei onte aquí, morreu hai xa varios anos, cousa que eu ignoraba. Matouno un coche. Nun primeiro momento pensei que andaría voando polo medio do tráfico, daquela maneira súa que consistía en botar carreiriñas de cinco metros, batendo os brazos como se fosen ás e resoplando. O suceso foi moito máis prosaico. Esmagárono contra unha parede, mentres estaba sentado á entrada dun portal, quizais reparando forzas.
Este don Pepito Pajarito tiña lenda. Eu oín varias versións respecto das súas orixes. Unha delas facíao profesor de física nunha universidade francesa ata que lle entrou na razón aquel trebón de poesía ou disparate. Outra convertíao en cura renegado, enfrontado ao seu bispo por unha cuestión de teoloxía heterodoxa.
Para min tiña o aspecto dun home do campo avariado por algún desgusto, por mala alimentación ou porque a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 15, 2016 | Marxe
Alá polo ano de 1302, un señor que se chamaba Giraldo Pérez e mandaba moito nas terras de Macendo, na comarca ourensá de Castrelo de Miño, fixo un testamento terrible no que, en uso das súas facultades mentais ou con siso e memoria, que é como figura no documento citado, acordaba entregar a súa alma a Deus, mentres que dispuña que a do seu fillo Estevo fose para o demo. A razón de tratar dunha maneira tan cruel a este último era, segundo facía constar, polas moitas deshonras que lle tiña causado.
Nisto da ingratitude filial sempre houbo de todo, desde quen rouba aos pais ou lles quita a facenda e os deixa ao vintimperio ata quen os trata como se fosen inimigos. Do outro lado, tampouco faltan mostras de comportamento contra natura, a máis incomprensible das cales consiste nese horror que se chama parricidio.
Con todo, isto do testamento, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 14, 2016 | Marxe
Un dos moitos costumes que desapareceron da vida política foi aquela práctica de levantar a voz durante os mitins para berrar “¡Controversia!” desde o público e solicitar así o uso da palabra. Pedíase controversia para calquera cousa. Nunha ocasión, un individuo interrompeu varias veces ao alcalde de Ourense con esa trécola e cando o aludido lle preguntou que tiña que dicir, o de abaixo puxo as mans en forma de buguina, ergueu a voz canto puido e berroulle simplemente: “¡De parte da túa muller, que lle compres aceite!”
Outras veces, as intervencións eran menos inocentes, ou espontáneas e graciosas, ademais das que simplemente pretendían molestar. A Francisco Largo Caballero, por exemplo, pedíronlle controversia durante un mitin para chamarlle mamón. A Manuel Azaña, que non tiña sentido do humor, un andaluz cortoulle un magnífico discurso doutrinal para pedirlle máis alegría e unha pouquiña lixeireza.
Despois da guerra, a Franco tamén o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 13, 2016 | Marxe
Nunha viaxe que fixemos xuntos Joan Perucho e mais eu á Unión Soviética, hai anos, o escritor catalán, que é un home moi relixioso e que presume de ter unha pantasma na súa casa de Albiñana, santiguábase tanto, o mesmo ao saír do hotel que ao subir aos avións, e entraba en tantas igrexas para acender velas a distintos santos, que os nosos anfitrións, quizais por deferencia hospitalaria cara a nós, fartáronse de levarnos a visitar templos, reliquias, incluído o corpo incorrupto dunha nena mártir de doce anos, ademais de organizarnos un encontro co arcebispo “katolikós” de Armenia nun seminario situado nunha vila próxima á cidade de Erevan.
Outra vez, estando en Nova York, Perucho chamoume por teléfono ao meu cuarto do hotel para dicirme que era hora de erguerse porque era domingo e había que ir á misa. Obedecín, aínda que eran as oito da mañá e eu levaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 12, 2016 | Marxe
Este ano vou ter tres pavías, segundo comprobei onte pola tarde, paseando polo xardín. Algo é algo: o ano pasado non tiven ningunha. Das tres, unha é grande e gordecha; as outras dúas tiran a ruíns. Non acabo de entender que lle pasa a esta pavieira. En primeiro lugar, foi regalo dun bo amigo: non trae, polo tanto, nin meigallo nin maldición. Pero ademais procede de Beade, alá no Ribeiro, que ten fama de producir as mellores de Galicia, con permiso das de Arnois, na Ulla, que gozan tamén de sona merecida.
Se fose eu quen a plantase, que non fun, era para pensar que teño man de capador, que polo visto arruinan os frutais cando os plantan. Das froitas que roubei de pequeno, asaltando hortas alleas cos nenos de Beiro ou de Sabucedo, só había dúas que me gustaban por si mesmas, non só pola aventura de ir procuralas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 11, 2016 | Marxe
Non recordo se llo oín contar a alguén, quizais EduardoBlanco Amor, que sabía destas cousas, ou se, polo contrario, olin nalgún libro. Tanto ten; a historia é sinxela e tivo lugar en Granada, nos primeiros días da Guerra Civil. Estaba a familiade García Lorca reunida na casa, agoniados todos pola morte había pouco dun dos seus membros, fusilado uns días antes a consecuencia das ideas políticas que profesaba. De pronto irrompeu no interior unha panda de xente ruín e fanática, especies que con frecuencia se dan xuntas nunha soa peza.
O pai do poeta, un velliño educado e pulcro, enfrontouse aos bárbaros coa única forza da súa palabra, sempre correcto,quizais tamén firme. Entón, un deles, con toda seguridade o máis miserable de todos, adiantouse cara a aquel señor e, pegándolle un par de golpes no rostro, derrubouno no chan. Logo vería o resto da traxedia.
Naquela casa de campo acábase … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 10, 2016 | Marxe
Era un allboroto pequqeniño, no que participaban somente dúas persoas, un home duns sesenta anos e un rapaz novo, corcovado. Cando eu cheguei, discutían con xenio, pero aínda non berraban. Empezaron a facelo pouco despois, quizais encirrados pola miña presenza, convencidos de que cunha testemuña a representación debía chegar á beira mesmo dos puñazos. Detiñan a furia xusto na fronteira. cando unha palabra máis os podería obrigar a liarse a golpes. Entón recuaban, volvíanse razoables por uns instantes e logo acababan dicíndose as barbaridades de sempre.
Ao principio, o home de máis idade adoptou unha posición cauta. Mesmo pareceu que pedía perdón, se non coas palabras, polo menos coa actitude e con algúns xestos. Foi a belixerancia indignada do contrincante a que o obrigou a poñerse á altura das circunstancias, como se despois de aturar tres ou catro insultos se sentira lexitimado para responderen igualdade, quere dicir cos mesmos gritos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 9, 2016 | Marxe
Era como se estivese nun teatro de mimo. Sucedeume onte, mentres agardaba nun semáforo no barrio do Berbés, a primeira hora da mañá. Na beira da rúa, diante dun bar, un home forte, quizais algo gordo de máis, vestido cun xersei de color azul, estáballe contando algo a outro señor. Facíao con grandes movementos das mans, dun xeito tan gráfico que cheguei a pensar que podía ser un xordomudo. Non obstante, polo uso que facía da boca e dos labios, non tardei en decatarme de que isto último non era certo.
Estou seguro de que entendín perfectamente o contido da conversa. Tratábase, sen dúbida, da escenificación dunha pelexa dun individuo con outro, con navalla. O resultado debeu ser unha ferida no antebrazo esquerdo, pois nas tres ou catro veces que repetiu a historia, o narrador trazaba alí un corte longo e profundo.
Unhas horas máis tarde, mentres tomabamos un café … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 8, 2016 | Marxe
O outro día, en Cuenca, despois de dar a conferencia no ciclo sobre novela contemporánea, antes de abandonar a sala, achegóuseme unha señora cun libro para que llo asinase. Pregunteille o nome, pero díxome que abondaba con que lle puxese a miña firma, sen máis. Naturalmente, accedín ao seu desexo e fixen o que me pedía. Cando rematei, a señora colleu o libro, mirou o autógrafo e dixo espontánea: “¡Huy! ¡Que letrita más piojosa! ¡Seguro que duerme usted muy mal!”. Non me chamou a atención a primeira parte da frase, porque é certo, pero sorprendeume a conclusión. En todo caso, pareceume mellor iso que me dixese que era tacaño.
Sen darme tempo a responderlle, a señora, un pouco lareta e bastante terremoto, díxome que para durmir ben, o mellor remedio, en caso de que o sono se amose rebelde e non queira pousarse nos ollos, consiste en quentar un pouco … Seguir leyendo
