por amarxedotempo | Mar 22, 2015 | Marxe
No artigo de onte falei do valor das cousas, que moitas veces non se corresponde co seu valor real. A propósito disto, acórdome hoxe dun personaxe do que xa teño falado aquí outras veces, o doutor Fausto Martínez Biel, de Xinzo de Limia, irmán de Parsifal e Lohengrin, e de Pepita, que foi un señor interesante, aínda que con fama de tolo, algo excéntrico, con quen eu falaba sempre de boa gana. Chegamos a ser amigos, a pesar da diferenza de idade. Tiña un título falso de marqués, expedido por un garda municipal de Reus que presumía de ser descendente dos Trastámara. Na foto do diploma, o garda parecía un mariscal.
Daquela, Fausto era o único dentista que había na vila, ata que un ruso, amigo do meu pai, abriu consulta. Aquilo foi suficiente para que se enemistase cos da miña casa, con tan mala sorte que a única dor … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 21, 2015 | Marxe
A José Agustín Goytisolo, o poeta que acaba de morrer, non é que o vise moito, pero cando coincidiamos en reunións ou congresos, pasabámolo ben. A última vez creo que foi en Lisboa, non recordo con que motivo. Fomos cear con Rafael Conte e Antonio Martínez Sarrión. A primeira sorpresa, nun home que estaba cheo delas, consistiu en dicirnos que a embaixada española lle puxera un coche con chofer, cousa que era certa, como puidemos comprobar cando nos trasladou ata o restaurante e despois ao hotel.
A cea, andando José Agustín polo medio, empezou literaria, seguiu sentimental e rematou xogando aos monos, que era a súa paixón. No hotel, metémonos os catro no meu cuarto, pois José Agustín queríanos contar un programa de televisión no que el intervira uns días antes e no que quedara como unha especie de heroe. Pasadas as cinco da mañá, os tres abandonaron o meu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 20, 2015 | Marxe
Se hai cinco ou seis anos me dixesen que en París se ía encher unha sala grande ata rebentar para oír unha escritora catalá e un par de escritores, galego un e vasco o outro, pensaría que se trataba dunha broma. Pois foi o que sucedeu o venres pasado, para sorpesa de periodistas, editores e tradutores. Antes de empezar, cando vin que a xente facía remuíños de entusiasmo ao redor de Lauren Bacall, que se descolgou polo Salón, perseguida por un formigueiro de cámaras e curiosos, temín un desastre para a literatura.
Como a cousa saíu tan ben, decidimos celebralo cunha cea en La Coupole, o restaurante onde eu, un día, non vin a Sartre. Explícome: estabamos alí un grupo de amigos, hai xa bastantes anos, cando de repente todo o mundo se puxo en pé porque o escritor abandonaba naquel momento o comedor. Debín ser dos poucos que non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 19, 2015 | Marxe
Observo que en Madrid os pobres están evolucionando. Nas rúas do centro vense moitos, case todos especializados nalgunha forma nova de pedir. Hainos que soben en calquera lugar elevado, unha papeleira, por exemplo, pintan a cara de cores e imitan as estatuas; outros prefiren facer movementos mecánicos, como se fosen robots. Vin tamén algúns que dan saltos e pinchos no aire, polo que deduzo que lles debe ir bastante ben, pois para realizar ese tipo de exercicios acrobáticos cómpre estar ben alimentado.
Na escala máis baixa da mendicidade, é dicir, entre aqueles que non dan nada a cambio das moedas que piden, nótase tamén un cambio. En primeiro lugar, son bastantes os que exhiben algún tipo de graza, como pode ser apoiarse nunha única perna ou poñerse de xeonllos coa vista cravada no chan e a man implorando.
Paréceme que lles vai mellor a aqueles que a estes últimos. Os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 18, 2015 | Marxe
O domingo pola mañá, cando estabamos pechados nun ascensor en Madrid un grupo de cinco amigos, eu conteilles aos meus compañeiros de aventura algunhas historias do mesmo estilo que me sucederon a min. A máis divertida ocorreu en Armenia, un día de calor espantosa, cando o termómetro marcaba temperaturas parecidas ás do inferno. Era un deses ascensores para moitas persoas, pero que levaba unha carga superior á permitida, pois así o tiña decidido o home que gobernaba o aparato.
No momento en que quedamos atrapados á altura dun piso altísimo, un turista americano que levaba días dándonos a tabarra contra os soviéticos, dicindo en voz alta que aquel país era unha cochambre, púxose tan histérico que pretendía saír daquela caixa por un buraquiño que non permitía o paso dun coello, el que era coma un touro.
En xeral, nestes casos, a xente ponse moi nerviosa. En Bilbao, no edificio onde … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 17, 2015 | Marxe
Unha tarde do ano 1932. Klaus Mann, fillo do célebre novelista alemán do mesmo apelido, tomaba café no Hotel Carlton de Munich. Habís días que a súa irmá Erika fora violentamente interrumpida durante unha conferencia por unha padilla de alborotadores nazis, envalentonados polos seus recentes éxitos electorais. O xove Klaus estaba distraído, meditando sobre as causas que podían levar a tantos compatriotas seus a confiar cegamente nun político que a el lle parecía un pallaso e nunha doutrina que non consistía noutra cousa que na manipulación duns cantos tópicos destinados a remover con furia nas emocións máis primarias da xente.
Mentres esperaba a alguén na cafetería, Klaus Mann recordaba unha conferencia do seu pai, pronunciada un par de anos antees en Berlín, e que tampouco puidera rematar polas mesmas razóns que a súa irmá Erika. Ó final, o ilustre escritor conseguíu salvarse dunha bos somanta polo procedemento de meterse precipitadamente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 16, 2015 | Marxe
Don Ramón Otero Pedrayo contaba ás veces que cando eran nenos el e Vicente Risco, as galiñas da casa de Trasalba tirábanse aos ollos deste último porque pensaban que eran figos. Non é frecuente, non obstante, que as pitas se comporten dunha maneira tan agresiva. En xeral, os problemas cos animais domésticos empezan cos cans, que son os que máis atacan a xente. Todos coñecemos casos de persoas asustadas ou mordidas por eles. Despois veñen os bois e as vacas, que son moito máis perigosos.
A un irmán meu, cando tiña tres anos, escornouno a vaca Barrosa, que lle meteu máis de trinta cornadas, ningunha mortal, afortunadamente. Menos sorte tivo un veciño dunha aldea próxima, que morreu co corazón partido en dous por un touro semental. Os porcos tamén teñen feito algunhas barbaridades, sobre todo cos rapaces.
Falando destas cousas, un amigo contounos onte a un grupo de compañeiros que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 15, 2015 | Marxe
Leo un divertido traballo sobre comellóns e cuchipandas. Polo que se ve, en cuestión de incontinencia gastronómica, todos os excesos son posibles. Postos a comer, hai individuos capaces de realizar fazañas que sobrecollen pola dimensión do desatino, de xeito que se pode dicir que non hai outros límites para o estómago que os que marca a imaxinación humana, unha fronteira volátil que sempre queda lonxe. Ao longo da historia tense comido de todo, mesmo cousas que non teñen que ver cos reinos animal e vexetal, incluído o ouro.
O Rei Sol, Luís XIV, por exemplo, era un bárbaro na mesa. Un menú bastante habitual deste rei de Francia consistía en catro pratos de sopas diferentes, un faisán enteiro, unha perdiz, unha fonte de ensalada, un pernil de año en salsa de allo, dúas talladas grosas de xamón, unha fonte de pasta, froita e doces. Por riba, unha amante botáballe polvos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 14, 2015 | Marxe
O xoves pola tarde, en Pontevedra, despois dun acto público, atopeime cun amigo da infancia ao cal había algún tempo que non vía. Presenteillo ás persoas que me acompañaban e unha delas, sen máis, preguntoulle medio de broma se aínda non o sacara nunca na galería de personaxes de Xinzo que ás veces aparecen nesta sección de cada día. Cando lle respondeu que non, decateime de que, efectivamente, nunca falei del aquí, a pesar de que pasamos a nosa nenez xuntos, case como se fósemos irmáns.
Este amigo, Domingo Romero, vivía nunha casa vella. Había nela dúas cousas moi divertidas: a primeira, un tren eléctrico; a segunda, un avó que parecía sacado dunha novela, tanto polo seu aspecto venerable, pelo branco e bastón con empuñadura de prata, como pola maneira de falar: voz suave de caricia.
Sempre me quedou unha frustración con aquel home. Entón eu non sabía, porque era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 13, 2015 | Marxe
Un tío meu, cura de relumbrón, que fixo a fazaña ata agora non igualada de sacar matrícula de honor en todas as asignaturas nos doce cursos que duraba a carreira, dicía que o que menos lle gustaba dos curas que chegaban a bispos era que de repente se fixeran tan solemnes. Sexa certo ou non, e a verdade é que dos tres ou catro bispos que eu tiven ocasión de tratar resultaron ser bastante sinxelos, esta tendencia á solemnidade está moi estendida, incluso entre a xente normal, cando chegan a un cargo de responsabilidade.
Non sei por que o primeiro cambio que se lles nota é a maneira de falar, da que desterran a sinxeleza, como se tivesen medo a que os considerasen pouco serios. Con frecuencia tamén cambia o timbre fónico. Un compañeiro meu de estudos, a quen sempre tiven por boa persoa, competente e nada afectado, atopeino un … Seguir leyendo
