Unha tarde do ano 1932. Klaus Mann, fillo do célebre novelista alemán do mesmo apelido, tomaba café no Hotel Carlton de Munich. Habís días que a súa irmá Erika fora violentamente interrumpida durante unha conferencia por unha padilla de alborotadores nazis, envalentonados polos seus recentes éxitos electorais. O xove Klaus estaba distraído, meditando sobre as causas que podían levar a tantos compatriotas seus a confiar cegamente nun político que a el lle parecía un pallaso e nunha doutrina que non consistía noutra cousa que na manipulación duns cantos tópicos destinados a remover con furia nas emocións máis primarias da xente.
Mentres esperaba a alguén na cafetería, Klaus Mann recordaba unha conferencia do seu pai, pronunciada un par de anos antees en Berlín, e que tampouco puidera rematar polas mesmas razóns que a súa irmá Erika. Ó final, o ilustre escritor conseguíu salvarse dunha bos somanta polo procedemento de meterse precipitadamente no coche duns amigos e abandonar a toda velocidade a sala onde minutos antes estaba falando. Desde entón, os Mann pasaron a formar parte da lista de inimigos declarados da ideoloxía nazi, advertidos ademais en público, a través de periódicos e de panfletos, do destino que lles estaba reservado para o día en que aqueles matóns incivís chegaran a ocupar o poder. Por iso Klaus Mann andaba preocupado. De pronto, ergueu a vista e viu a Hitler en persoa. Estaba no salón de te rodeado dun grupo dos seus acólitos, xesticulador e parlanchín, visiblemente satisfeito do ben que lle ían as cousas aquel ano.
O primeiro que chamou a atención a Klaus Mann doi o aspecto insignificante e ridículo que tiña o personaxe, que nese instante bebía un chocolate a grolos pequeniños e comía cunha gula infantil cantidades enormes de pastel de fresa. Por un momento, esquecido do pesimismo que o dominaba desde había tempo. o fillo do famosos escritor alemán pensou que un individuo cun nariz como o daquel tipo, acentuado ademais por un bigote que daba a risa, era imposible que chegara a ser un dictador. Está claro que se equivocou.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de marzo de 1992.