por amarxedotempo | Ene 6, 2017 | Marxe
O martes pasado, na cola dun cine, tocáronme de parella, xusto detrás de min, dous rapaces novos que esperaban vez para coller as entradas. Non reparei neles ata que os escoitei falar. Entón decateime de que aquel par de mozos, que ata entón me pareceran absolutamente normais, tanto no vestido como no calzado ou no corte de pelo, falaban de política nun plano superior, é dicir, que estaban preocupados pola marcha do mundo, non polas pequenas historias domésticas das que se nutre o cotilleo español.
Un deles, que era o que suscitaba e conducía a conversa, falaba da desgraza que supón o feito de que nunha situación tan difícil como a actual, coa caída dos réximes comunistas, a crise econónica e a construción de Europa, non haxa grandes figuras históricas capaces de orientar o mundo no cambio de milenio.
Non está mal, aínda que eu penso exactamente o contrario. O … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 5, 2017 | Marxe
Hai uns días escoiteille dicir na radio a unha actriz coñecida que o mellor regalo que lle podían facer polo Nadal era que, precisamente, non houbese Nadal. Díxoo con naturalidade, sen afectación de ningún tipo, e non me pareceu que quixese chamar a atención nin expresar un sentimento radical. No mesmo programa, un profesor de literatura soltou unha parvada sublime: que el lle pediría a Deus que todo o mundo lese máis. Supoño que Deus non se meterá nestas cousas intranscendentes. Por outra parte, a aqueles aos que lles gusta ler, xa len, e aos que non lles gusta, por que terían que ler? Que cada un administre os seus gustos como queira.
Os lectores de Truman Capote, por exemplo, coñecen ben un dos seus libros máis intelixentes, Música para camaleóns. Nel, ademais da mítica entrevista con Marilyn Monroe, tantas veces citada, figura unha reportaxe excelente, na que o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 4, 2017 | Marxe
Foi por esta época e cun tempo como o que temos estes días, pero hai xa moitos anos. Estabamos na casa de Lamas, pasando as vacacións de Nadal, quentándonos ao lume porque fóra caía a neve desde había varias horas e o frío metíase entre os ósos como un pecado sen perdón. De pronto, alguén entrou desde a rúa, coa cabeza cuberta por un gorro negro e un abrigo da mesma color. Sen dicir boas noites, soltou a noticia. Polo visto, uns homes de Ganade viran o Primo tirado no monte, comido polos lobos.
Creo que nunca pasei tanto medo na miña vida. Aquela noite, xa metido na cama, non conseguín quitar da cabeza a imaxe do Primo devorado polos bichos, morrendo desangrado sobre a brancura da neve. Aínda que aquel home me recordaba o demo, porque era feísimo, tampouco me gustaba que morrese daquela maneira.
Unha semana despois, cando … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 3, 2017 | Marxe
A primeira visita do ano foi para Agapito, o amigo que ten un almacén de madeira, con quen me gusta botar unha parrafada de cando en vez. É un home que transmite tranquilidade: fala con calma, móvese sen presa, ten un enorme sentido común e sabe moitas cousas importantes. Por exemplo, coñece case todo o que se pode coñecer sobre as virtudes do mel, que cultiva, e sobre a froita, que cultiva tamén. Onte regaloume unha caixa de mazás da súa horta de Ourense, desas que chaman de pel de sapo. Teñen a virtude de ser enteiramente naturais, coidadas na mazaira con mimo, pero sen química, o cal resulta un luxo.
No tempo que estiven onte no almacén, falamos de varias cousas, arroupados pola chuvia que caía fóra a aquelas horas da noitiña e que peteiraba no teito como un estribillo gracioso, cáseque como unha música. Eso, unido ó arrecendo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 1, 2017 | Marxe
Cando era neno, tiñamos a idea de que no ano 2000 todo sería posible, incluso andar dun lado para outro do mundo por medio de platillos voantes. Un profesor de Xeografía daquela época, home imaxinativo e fantasioso, un pouco toliño, dicíanos na clase que para tal data, que entón nos parecía que quedaba aínda moi lonxe, os homes medirían cerca de tres metros e que a comida sería substituída por píldoras con sabor a xamón ou a flan ou a fresas con nata. Eu, particularmente, soñaba que ó chegar ese ano, ninguén morrería e que habería máquinas para todo: para quitar anos, para viaxar polo universo ou para ver a Cristo.
Isto último veume tamén dun profesor. Recordo que unha vez nos dixo que no futuro sería posible, mediante aparatos especiais, recoller as voces do pasado, que estaban no aire, e que iso nos permitiría recuperar as que máis nos … Seguir leyendo
