por amarxedotempo | Nov 10, 2015 | Marxe
Onte falei aquí dun estafador que un día me invitou a dar unha conferencia en Alicante e me pagou os billetes de avión cun cheque sen fondos, pero que meses despois me enviou un abrazo por un amigo. Non foi o único personaxe desta especie na miña vida. Hai anos, outro deles, falador e simpático, vendeume de favor, e así mesmo o entendín, un libro que se podía atopar nas librerías por un prezo tres veces inferior a aquel que eu paguei encantado; con tanta arte e graza me meteu o calote aquel senvergonza.
Emprego esta palabra sen rancor, porque desde entón teño tomado café co caribe en varias ocasións. Non consigo que me caia mal, aínda que procuro velarme del, pois resulta moi difícil resistirse ao seu inmenso talento, recoñecido e acreditado con anos de cárcere. A última vez que o vin foi cando a Expo. Baixaba a Sevilla.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 9, 2015 | Marxe
Estes días, con motivo do secuestro de Revilla, agúns amigos téñenme preguntado por que se lle chama así ao «síndrome de Estocolmo». Probablemente, os que me preguntab non saben que eu tiven a oportunidade de seguir por televisión, en directo, durante seis días e seis noites, os sucesos que deron orixe ao famoso sínfrome. Debeu ser no verán do ano 1973. Unha mañá de setembro, mentres escribía unha carta, escoitei pola radio que un individuo acababa de entrar armado no Kreditbanken de Estocolmo que collera como reféns a súas rapazas e a un home e que pedía un auto rápido para fuxir, unha cantidade importante de diñeiro e a compañía dun célebre preso que se atopaba cumprindo a súa condena.
A policía entregoulle todo de inmediato, pero negouse a aceptar que os atracadores puideran levar os reféns con eles. Entón estes pecháronse coas dúas rapazas e o rapaz na cámara … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 8, 2015 | Marxe
Teño un veciño que traballa na construción e que vive rodeado de animais domésticos. Ademais do can, un palleiro que quedou coxo como consecuencia dun accidente, garda na casa varios patos, unhas cantas galiñas, algúns coellos e agora, ultimamente, unha porca que se chama Greta. Os máis inútiles de todos eles son os patos, tan lacazáns, segundo me contou o outro día, que comen deitados. A pesar desta vagancia, para que se divirtan, fíxolles unha especie de estanque no que se bañan de cando en vez, aínda que tampouco demasiado. Desde hai dous anos, ou cousa así, os patos, que entraron na familia como futuro alimento, seguen vivindo.
O mesmo ocorre cos coellos. E a porca Greta, que lles chegou hai unha semana coa idea de cebala para facer unha boa matanza o ano que vén, vai por ese camiño. Digo isto porque onte, cando lle preguntei por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 7, 2015 | Marxe
Alá polos anos sesenta había en Ourense un grupo de amigos que xogaban ás cartas todos os días á hora do café. Un dos xogadores tiña bastante bo naipe, o cal producía irritación nos demais, especialmente nun deles, que era vehemente e colérico. Un día, despois dunha xogada, este último díxolle ao da sorte que se volvía gañar unha partida lle pegaba un tiro alí mesmo. Chegado o momento, sacou unha pistola do peto interior da chaqueta, apuntoulle ao medio do peito e disparou sen dubidalo.
O outro, cando escoitou a detonación e viu que aínda seguía con vida, pensou que morrer non era tan repentino como tiña imaxinado. Con angustia, esperou que pronto se lle varrese a vista, pero non acababa de comprender por que tardaba tanto en caer ao chan. Aínda non se decatara de que era unha broma.
Leo agora nos periódicos que ese dobre homicidio que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 6, 2015 | Marxe
Onte pola mañá, ao pasar pola praza de Colón, en Madrid, vin unha pintada que me chamou a atención. Non recordo todos os detalles, aínda que si os máis importantes. Non recordo, por exemplo, o nome do grupo contra quen estaba feita, o cal, por outra parte, non me dicía nada. Supoño que se debía tratar dalgunha banda urbana, desas que remedan pandillas estranxeiras, pois levaba a denominación en inglés. Recordo, en cambio, os insultos, que eran os previsibles, nada orixinais polo tanto, co – mo adoita suceder.
O máis interesante era o final, que dicía exactamente: “¡Fuera de mi plaza!” Polo trazado nervioso da letra, gorda e compulsiva, pintada en azul, podíase adiviñar a furia que invadía ao autor no momento da protesta. Pareceume que había máis mensaxes, pero quedaban lonxe e non conseguín lelos a distancia.
No momento en que eu atravesaba a praza era aínda cedo. Non … Seguir leyendo
