por amarxedotempo | Abr 20, 2015 | Marxe
O novelista portugués José Saramago contoume nunha ocasión a historia de como morreu Oliveira Salazar. Este home, que vivía como un frade, nunha casa sen luxos, sentía un apego especial por unha cadeira vella de madeira, na que lle gustaba ler os periódicos. Foi precisamente esta cadeira a causante da súa morte. Rachou de súpeto, cando o ditador se entregaba á lectura dun xornal, e deu co corpo na terra, coa mala sorte de que bateu coa cabeza contra o chan e quedou inconsciente. Non espertaría nunca máis.
O sábado, cando deron na televisión as imaxes da incineración de Pol Pot, resultaba chamativo o procedemento seguido polos guerrilleiros para queimar o cadáver do seu antigo xefe e logo prisioneiro. Fixérono con dous pneumáticos, varios trapos, un colchón, unha manta, algúns cartóns, tres ou catro caixóns e unha cadeira.
Onte souben por un comentario que esa cadeira era o moble predilecto … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 19, 2015 | Marxe
Na campaña para o referendo sobre a restauración da monarquía no Brasil, que se vai celebrar o próximo mércores naquel país, un periodista chamado Mário Lemercier, partidario exaltado e devoto do réxime republicano, dedicouse a airear na prensa os líos amorosos en que teñen andado metidos os monarcas de medio mundo ao longo da historia. Aínda que resulta dubidoso que un argumento desa natureza poida ter éxito de ningún tipo na terra do Carnaval, as reportaxes do citado xornalista incrementaron de forma rotunda as vendas do seu periódico.
Un dos exemplos máis crudamente utilizados polo periodista na súa campaña, quizais debido á súa ascendencia belga, foi a figura do rei Leopoldo II de Bélxica, de quen se dixo, parece que con fundamento seguro, que foi amante durante moitos anos da famosa bailarina Cléo de Merode. Agora ben, dese feito pódese tirar a conclusión de que o rei era un golfo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 18, 2015 | Marxe
Oínlle contar moitas veces ao meu avó, que alá polos anos finais da ditadura de Primo de Rivera, houbo unha pelexa da que foi vítima, non por participar directamente na batalla, pois era home tranquilo, senón por empeñarse en poñer paz entre os contendentes, o cal lle custou saír do suceso coa cara atravesada por un navallazo que lle chegou ata a mesma lingua. Desde entón, mentres viviu, unha marca escandalosa na meixela quedou sinalando sempre o punto exacto por onde lle entrou a barbarie.
Había unha parte daquela historia que tardei anos en comprender: desde entón, os de Xinzo, durante tempo, esperaban as leiteiras de Lamas na ponte do río, ao lado do campo da feira, e envorcábanlles os caldeiros con mercadoría. É dicir, que unha pelexa entre individuos acabou convertida nun enfrontamento entre pobos.
A lea parece que durou meses, non tanto pola causa inicial, senón polas gangas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 17, 2015 | Marxe
Hai uns días, nunha viaxe a Ourense, atopeime pola rúa a un antigo compañeiro de bacharelato, agora convertido en carpinteiro. O pobre tiña fama de burro, aínda que non coñecín a ninguén que estudiase con tanto fervor, mesmo coa actitude de comer materialmente os libros. Puña os cóbados sobre o pupitre, agarraba a fronte coas mans e despois recitaba en voz alta, movendo os labios como un coello, frases absolutamente triviais, que tiña que repetir centos de veces antes de aprendelas. Por exemplo: «Cristóbal Colón descubrió América. ¿Quién descubrió América? Cristóbal Colón».
O peor é que despois dun esforzo tan descomunal, chegaba á clase, o profesor preguntáballe a lección e el dicía: «Cristóbal Colón puso sitio a Viena». Un desastre. Eu oínlle disparates inesquecibles, como un día que na clase de ciencias naturais dixo que o corazón estaba formado por catro paredes musulmanas. Noutra ocasión o profesor de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 16, 2015 | Marxe
Onte pola mañá, a iso das doce, cheguei ao aeroporto de Xenebra, en Suíza, para participar no encontro de escritores que se celebra no marco do Salón Internacional do Libro. Nevaba tanto que me metín no hotel, disposto a agardar as horas que aínda faltaban para que me viñesen buscar uns amigos e amigas suízos, cos que tiña que ir comer. Nada máis entrar no vestíbulo, atopeime con Juan Frías, o escritor que ten as orellas máis grandes do mundo, o cal lle dá unha aparencia moi similar a un rato, e puxémonos a falar. Co seu despiste habitual, que as persoas que o tratan coñecen ben, fíxome unha pregunta fantástica: “¿Ti sabes que vimos facer aquí?”.
Mentres el se dirixía ao bar do hotel, eu subín ata o meu cuarto, acendín o televisor para ver se dicían algo do asunto de Pinochet, e logo acordei saír a dar un … Seguir leyendo
