Onte pola mañá, a iso das doce, cheguei ao aeroporto de Xenebra, en Suíza, para participar no encontro de escritores que se celebra no marco do Salón Internacional do Libro. Nevaba tanto que me metín no hotel, disposto a agardar as horas que aínda faltaban para que me viñesen buscar uns amigos e amigas suízos, cos que tiña que ir comer. Nada máis entrar no vestíbulo, atopeime con Juan Frías, o escritor que ten as orellas máis grandes do mundo, o cal lle dá unha aparencia moi similar a un rato, e puxémonos a falar. Co seu despiste habitual, que as persoas que o tratan coñecen ben, fíxome unha pregunta fantástica: “¿Ti sabes que vimos facer aquí?”.
Mentres el se dirixía ao bar do hotel, eu subín ata o meu cuarto, acendín o televisor para ver se dicían algo do asunto de Pinochet, e logo acordei saír a dar un paseo, a pesar da neve. Como creo firmemente niso que din os suecos de que non hai mal tempo, senón roupa inadecuada, puxen unha prenda de abrigo, incluído sombreiro, e boteime a andar. Acabei nunha tenda de trens que coñezo ben.
Logo regresei pola estación, que se vía moi animada, como sempre, e parei un momento a contemplar o espectáculo dunha señora vestida cunha roupa que parecía feita por un neno con retallos de tea encarnada, amarela e verde. A muller tiña un paxariño na cabeza. Este, polo colorido das plumas, moi semellante ao da dona, viuse que estaba disfrazado. Ela cantaba e semellaba moi contenta. Non así el, que tiña todo o aspecto dun animaliño aburrido, con cara de Juanito. Cando me fun, quedou berrando con voz de neno triste. Se fose meu, daríalle chocolate, que aquí é magnífico e parece que vai moi ben para a depresión.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de abril de 1999.