por amarxedotempo | Dic 15, 2012 | Marxe
O Primo de Lamas tiña a obsesión das cousas grandes. No Brasil, onde pasara unha boa parte da súa vida, había un ca balo de catro metros de alzada que comía un carro de herba cada día e que dunha alancada era capaz de saltar por riba dunha casa de dous pisos. Non era a única enormidade da que falaba. Nos montes de Calvos, xa preto de Portugal, sabía el dunha fraga na que tiña a tobeira unha cobra desconforme, de vinte metros de longo e dun grosor equivalente ao corpo de dous homes ben mantidos.
Aos nosos paisanos, acostumbrados a vivir nun mundo pequeño e pobre, sempre lles gustaron as desmesuras. Por iso admiran tanto os tipos esmirriados e pequenos que comen catro ducias de ovos cocidos, os cans que pelexan a pelo co lobo e o vencen ou a eses animais inmensos como a terra que só caben … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2012 | Marxe
Alá polo ano 1889, unha señora americana de Filadelfia, casada cun axente editorial, leu a novela Un estudo en escarlata de Arthur Conan Doyle, a primeira da serie sobre Sherlock Holmes. Quedou tan contenta que lle pediu ao seu home que se trasladase ata Londres para entrevistarse co autor daquel relato e pedirlle que continuase as historias do personaxe. O editor, que debía ser compracente coa súa muller, fixo a viaxe para verse co novelista, a quen citou no hotel Langham, e formuloulle a proposta.
No xantar estaba tamén Oscar Wilde, que impresionou a Doyle pola súa agradable conversa e a súa cultura. O resultado daquel encontro foron dous relatos: O retrato de Dorian Gray, do escritor irlandés, e a segunda novela protagonizada por Holmes, O signo dos catro, que se publicou un ano despois, en 1890.
Case cen anos despois leo en The New York Times que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 13, 2012 | Marxe
O outro día, nunha cea entre amigos, falouse moito de Pinochet. Non todos estabamos de acordo no castigo que merece, pois a cousa ía desde aqueles que querían matalo ata os que se daban por contentos co calvario que está vivindo. Como eu non dicía nada, un dos presentes preguntoume pola miña opinión. Dixen a verdade, que ese señor me recorda cada vez máis ao Toñito Cagalleta, un tipo da miña infancia que tiña fama de ser infinitamente ruín. En realidade, era tan malo como todas as pestes de Exipto xuntas. Un día pegoulle un golpe á súa nai e partiulle un brazo.
Do seu propio pai dicía que ogallá estivese ardendo no inferno. Eu recordo ao Cagalleta xa de vello, só e sen amigos, cocido no seu rancor, refunfuñando polo baixo cada vez que pasaba unha persoa por diante, como se o mundo enteiro fose unha molestia para el. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2012 | Marxe
Hai uns meses, viñéronme ver dúas monxas para pedirme que lles dese unha conferencia ás súas alumnas dos cursos superiores do bacharelato, nun colexio privado. Foi una experiencia moi grata. Despois de aturar os berros dun energúmeno que me urxía a estacionar o coche en función do seu egoísmo, non do meu dereito e a miña necesidade, a entrada no recinto conventual recordoume de súpeto que a cortesía, ese ben tan escaso, empeza a ser virtude heroica, compoñente case exclusiva da santidade.
Dei a conferencia, invitáronme a merendar con protocolo e cerimonia, incluída servilleta e mantel, é dicir, todos eses anacronismos deliciosos que poden converter un acto intranscendente nun anaco inesperado de felicidade. E por riba de todo isto, como se non me sentise ben pago, aínda me preguntaron que me debían.
Onte, transcorridos varios meses despois daquela agradable velada, as monxas viñéronme ver. Traíanme un regalo. Abrín o paquete … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 11, 2012 | Marxe
En relación cos homiños creados polo conde Kueffstein, dos que falamos estes días, os afeccionados á alquimia saben que a idea de crear seres humanos diminutos no laboratorio é un soño antiquísimo. Con todo, o primeiro en ofrecer unha fórmula concreta foi Paracelso. Sen ánimo de inducir a ninguén a facer disparates, douna a continuación: ponse semente humana nun alambique, que se debe pechar de forma perfecta, para depositalo a continuación, durante corenta días, en esterco de cabalo. Despois nacerá un neno.
Ao principio será transparente, pero despois de alimentalo ben durante corenta semanas, converterase nun rapaciño perfecto, aínda que iso si, dun tamaño minúsculo, menos que un rato. Era o que os alquimistas chamaban un homúnculo. Que se saiba, Paracelso non fixo ningún. Os únicos coñecidos son os de Kueffstein.
O texto de Kammerer, no que se dan os detalles da fabricación e a vida dos dez homúnculos do … Seguir leyendo
