O outro día, nunha cea entre amigos, falouse moito de Pinochet. Non todos estabamos de acordo no castigo que merece, pois a cousa ía desde aqueles que querían matalo ata os que se daban por contentos co calvario que está vivindo. Como eu non dicía nada, un dos presentes preguntoume pola miña opinión. Dixen a verdade, que ese señor me recorda cada vez máis ao Toñito Cagalleta, un tipo da miña infancia que tiña fama de ser infinitamente ruín. En realidade, era tan malo como todas as pestes de Exipto xuntas. Un día pegoulle un golpe á súa nai e partiulle un brazo.
Do seu propio pai dicía que ogallá estivese ardendo no inferno. Eu recordo ao Cagalleta xa de vello, só e sen amigos, cocido no seu rancor, refunfuñando polo baixo cada vez que pasaba unha persoa por diante, como se o mundo enteiro fose unha molestia para el. Supoño que non se aturaba a si mesmo como consecuencia das falcatruadas que fixera. Nos primeiros meses da Guerra Civil deulle solta ao bicho que levaba dentro. Polo visto, fixo unhas cantas.
Nunha ocasión, cando xa cumprira os oitenta anos, arrempuxou unha señora na rúa só polo pracer de tirarlle a ola de auga que levaba na cabeza. Insultaba a criada, a pesar de que nos últimos tempos dependía dela para todo, incluso para andar. Por todas estas razóns, o Toñito Cagalleta foi un vello nada querido, nin sequera por esas persoas bondadosas e comprensivas que consideran que, a partir dunha certa idade, os vellos teñen dereito a uns gramos de afecto e agarimo polo simple feito de seren vellos. Non estou totalmente de acordo. Ese privilexio só se lle concede aos velliños, categoría que non alcanzan todos os vellos. Desde logo, non Pinochet.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de decembro de 1998.