por amarxedotempo | Feb 24, 2012 | Marxe
Cando Nelson Mandela visitou os Estados Unidos, unha periodista que lle fixo unha entrevista para a televisión presentouno como un importante dirixente político afroamericano, o cal non é certo, como todo o mundo sabe. Non foi exactamente unha metedura de pata, senón que a pobre da rapaza, obsesionada por non dicir a palabra negro, que está moi mal vista no seu país desde que se puxo de moda a chamada linguaxe política correcta, recorreu de maneira espontánea ao termo que agora se emprega usualmente.
Non se lle pode chamar negros aos negros nin gordos aos gordos nin pequenos aos pequenos, como tampouco se pode dicir dun cego que é cego. Por non prestar atención a estes novos costumes, hai xente que xa tivo problemas no seu traballo, especialmente nas universidades, onde o puritanismo lingüístico prende como lume.
Esta cruzada orixinada en América leva xa algún tempo tratando de introducirse no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 23, 2012 | Marxe
En relación co problema ese da nena marroquí que quere ir á escola con velo, eu aínda recordo cando as señoras da aldea, en Galicia, ata hai ben pouco, levaban sempre un pano na cabeza, negro ou de calquera outra color que non fose especialmente rechamante. Non sei cal sería a orixe remota daquel costume, pero supoño que non debía ser moi distinta dos motivos que fan que aínda hoxe millóns de mulleres en todo o mundo fagan o mesmo, sexa por razóns de tipo relixioso ou cultural. O certo é que aquí, nos últimos anos, o pano desapareceu ou se converteu nunha especie de rareza ou extravagancia. A modernidade é recente.
O que pasa é que tardou en chegar, pero chegou arrasando. Cando eu era rapaz, era imposible ver a un cura sen sotana, por exemplo, e moito máis difícil aínda ver o cabelo dunha monxa. Moito lle demos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 22, 2012 | Marxe
Estes días pasados, en reunións de amigos, observei a irritación, ás veces non máis que sorpresa e incluso diversión, que lles produce a moitas persoas o feito de que algúns españois digan que non son españois. Trátase dunha reacción que se basea nunha estima desmesurada pola lóxica: se existe unha realidade que se chama España, composta por galegos, vascos, cataláns e outros pobos, o lóxico é que os seus habitantes sexan españois, da mesma maneira que en Europa, os franceses ou os alemáns son tamén europeos.
Se o problema tivese algo que ver cunha utilización tan apabullante do sentido común, só un estúpido se atrevería a negar unha evidencia semellante. Aínda aceptando o atractivo que para moitos espíritos simples poidan ter as causas que se alimentan de moito fervor, non sería razoable nin intelixente concluír que todos os partidarios do señor Colom, por exemplo, son tontos ou están mal da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 21, 2012 | Marxe
Era un equipo de traballo formado por seis ou sete alemáns, que se achegaron ata aquí para montar unha complexa estrutura metálica destinada a un espectáculo teatral. Xente ordenada e previsora, antes de emprender a viaxe, xa tiñan contratado un par de intérpretes e solicitado a colaboración de man de obra do país. Pretendían que as cousas funcionasen ben, igual que o mecanismo dun reloxo, como viña ocorrindo desde meses antes en Berlín, Liverpool, Bordeos e outras cidades de Europa onde montaran a mesma estrutura.
Nunha coidadosa división do traballo, cada alemán dedicábase só a unha cousa: un botaba niveis, outro apretaba tornillos, un terceiro colocaba focos… De seguida, entre o persoal nativo empezou a circular unha frase: “Estes alemáns teñen todos a cabeza cadrada”. Atopado o diagnóstico, empezou rapidamente a terapia.
Consistiu esta en rirse do seu sistema de traballo, poñer en cuestión as ordes recibidas, discutir as solucións … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 20, 2012 | Marxe
Eu fun devoto dese cadro de Edvard Munch que acaban de roubar na Galería Nacional de Oslo. Durante algún tempo, cando era adolescente, adornou a parede do meu cuarto xunto cos retratos de Albert Camus e Ernesto Che Guevara, dúas figuras contraditorias que daquela un non tiña dificultade en harmonizar dentro do corazón. Aos vinte anos, a alma pode con calquera cousa, sempre que non lle fagan trampa. O cadro de Munch representaba a desolación e a tristeza dun mundo que moitos tiñamos decidido que non nos podía gustar.
A primeira vez que estiven en Noruega, levaba na cabeza a imaxe desa pintura patética e o recordo inesquecible cunha lectura gozosa: a viaxe da balsa Kon-Tiki. Empecei por esta última. No pequeno museo onde se exhibía a embarcación, emocioneime evocando aquela aventura magnífica, tan humana e tan sinxela, nada heroica.
A Munch funno ver un día pola mañá, despois … Seguir leyendo
