Era un equipo de traballo formado por seis ou sete alemáns, que se achegaron ata aquí para montar unha complexa estrutura metálica destinada a un espectáculo teatral. Xente ordenada e previsora, antes de emprender a viaxe, xa tiñan contratado un par de intérpretes e solicitado a colaboración de man de obra do país. Pretendían que as cousas funcionasen ben, igual que o mecanismo dun reloxo, como viña ocorrindo desde meses antes en Berlín, Liverpool, Bordeos e outras cidades de Europa onde montaran a mesma estrutura.
Nunha coidadosa división do traballo, cada alemán dedicábase só a unha cousa: un botaba niveis, outro apretaba tornillos, un terceiro colocaba focos… De seguida, entre o persoal nativo empezou a circular unha frase: “Estes alemáns teñen todos a cabeza cadrada”. Atopado o diagnóstico, empezou rapidamente a terapia.
Consistiu esta en rirse do seu sistema de traballo, poñer en cuestión as ordes recibidas, discutir as solucións propostas, improvisar melloras… Nun momento, un dos alemáns dirixiuse a un mozo de mono azul para que non tirase tanto dun cabo. Un compañeiro deste último díxolle: “Non lle fagas caso e tira, que estes non saben o que traen entre mans”. O outro tirou e xurdiu a catástrofe: caeu todo. Cando o alemán lle fixo un reproche a través do intérprete, a resposta chegou fulminante: “Dille ao alemán que vaia a…”. Xa se sabe.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de febreiro de 1998.