Eu fun devoto dese cadro de Edvard Munch que acaban de roubar na Galería Nacional de Oslo. Durante algún tempo, cando era adolescente, adornou a parede do meu cuarto xunto cos retratos de Albert Camus e Ernesto Che Guevara, dúas figuras contraditorias que daquela un non tiña dificultade en harmonizar dentro do corazón. Aos vinte anos, a alma pode con calquera cousa, sempre que non lle fagan trampa. O cadro de Munch representaba a desolación e a tristeza dun mundo que moitos tiñamos decidido que non nos podía gustar.
A primeira vez que estiven en Noruega, levaba na cabeza a imaxe desa pintura patética e o recordo inesquecible cunha lectura gozosa: a viaxe da balsa Kon-Tiki. Empecei por esta última. No pequeno museo onde se exhibía a embarcación, emocioneime evocando aquela aventura magnífica, tan humana e tan sinxela, nada heroica.
A Munch funno ver un día pola mañá, despois de atravesar a cidade a pé, con esa alegría que só se sente nos lugares descoñecidos, cando non existen lazos que nos aten a ningunha obriga e a vagancia non produce remordementos, pois non hai nada que facer. O cadro estaba ao fondo dunha sala, nunha esquina. Non recordo unha decepción maior na miña vida, só comparable á que experimentei a primeira vez que vin a Gauguin. Saín a consolarme bebendo unha cervexa nunha terraza e mirando pasar rapazas bonitas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de febreiro de 1994 .