por amarxedotempo | Nov 13, 2016 | Marxe
Vexo empapelado nos xulgados por un presunto delito de prevaricación un alcalde que noutra época me perseguiu con saña; ou talvez fose simplemente con mala uva, pois tampouco se trataba duha acción poderosa, senón dunha pequena perrallada bastante mesquiña. Se non se dese a circunstancia de que o citado individuo encontrou o concurso dun gobernador civil aguerrido, con espírito de frecha e parvo de remate, a cousa non pasaría a maiores. Entre os dous, non obstante, botáronme do instituto onde traballaba.
O pretexto foi unha obra de teatro que me atribuíron, pero escrita por outro profesor que nunca negou que fose del, que os alumnos representaron co motivo dunha festa escolar. Polo visto, nun rapaz que recitaba o discurso de Demóstenes aos atenienses, o meu acusador descubriu que a voz, os xestos e a posición da man dereita eran unha parodia mal intencionada do xeneral Franco.
De todo aquel disparate … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 12, 2016 | Marxe
No periódico de onte publicábase a noticia dunha señora que lle foi pedir unha pataca a un veciño e este intentou abusar dela. Esa era a versión da muller, que non lle foi aceptada polo xuíz por falta de probas, de maneira que non podemos dicir que a acusación sexa certa. Hai anos fíxose famoso un caso parecido: unha italiana bonita e nova, exuberante, simpática e falangueira, petou na porta dun veciño para pedirlle unha faba. Este, sorprendido pola petición, mandouna pasar e, como diría o Arcipreste, acabou o que quixo.
No xuízo, o home defendeuse sen negar os feitos. El pensou que unha rapaza que vai á casa dun señor ás dez da noite, que lle pide unha faba sen deixar de rir e que acepta unha invitación a traspasar a porta, é que vai buscando algo máis. O caso é que a argumentación do home foi considerada crible … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 11, 2016 | Marxe
Seguindo co asunto de don Juan de la Cova, de todas as súas obras de teatro, a que me parece que ten un título máis xenial é aquela que se chama Moros pertinaces, pero que non sei de que trata porque nunca a vin diante. Lin, en cambio, La permuta fatal, cun argumento fantástico: un home condenado a morte págalle tres millóns a outro para que morra por el. Este, ao final, ten un trasacordo e antes de ser executado, decátase do disparate que acaba de cometer. Entón pronuncia as seguintes palabras: “Yo en lugar del reo estoy, si es que me dan el dinero. Si no me lo dan, no quiero. (Levantándose.) Entonces sí que me voy”. E vaise. Por sorte, nese momento aparece polo medio un rei bondadoso que evita a morte daqueles dous homes.
Don Juan escribiu a maior parte das súas comedias, dramas e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 10, 2016 | Marxe
Onte pola tarde estiven en Reboreda para participar nunha sinxela homenaxe a don Xoán Manuel Pereira, o fidalgo daquela parroquia que lle inspirou a Otero Pedrayo a figura do protagonista da novela O señorito da Reboraina. O pazo do vello romántico e aventureiro, que tiraba onzas de ouro á rapañota desde o coche de cabalos cando subía desde a estación ata a aldea, pertence agora a uns bos amigos meus, que mo ensinaron por dentro. Aínda hoxe, asisten á misa desde a casa, que ten unha ventá que dá á igrexa.
A primeira noticia que eu tiven de don Xoán Manuel foi hai moitos anos, un día que a miña nai e o meu tío José me levaron a merendar ao pazo dos Rivas, en Bóveda, que tamén son parentes do señorito. Alí vin unha babucha xaponesa ou chinesa nunha vitrina, da época en que o personaxe estivo de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 9, 2016 | Marxe
Onte espertáronme ás sete da mañá desde Tenerife. Dúas persoas que unha hora máis tarde tiñan que tomar un avión atopáronse coa sorpresa de que os billetes que eu lles dixera que podían recoller no aeroporto non aparecían no ordenador. Foi o primeiro susto do día. O segundo xurdiu na estrada, cando me dirixía a Vigo. O coche, acabado de saír dunha revisión, deu unha alarma desas que os manuais aconsellan tomar en serio, de maneira que entrei no primeiro taller que atopei, botáronlle auga e cobráronme tres mil pesetas.
Unha hora despois, o meu ordenador quedou bloqueado e deixoume cun traballo urxente a medio facer. Collín o coche e alá fun dando tombos por entre as obras que teñen a cidade medio paralizada, ata o lugar onde arranxan este tipo de aparatos. Dixéronme que a avaría non era pequena e que tardarían varios días en amañala.
No aparcadoiro subterráneo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 8, 2016 | Marxe
A primeira vez que oín falar do loro Ravachol foi nunha tarde de tertulia con Gonzalo Torrente Ballester, non recordo se en Baiona ou na Ramallosa. Como el vivira varios anos en Pontevedra, coñecía moi ben as historias da cidade, que lle gustaban polo que tiñan de pintoresco e que utilizou amplamente na novela La saga/fuga de J. B. Posteriormente, tamén lle escoitei noticias do famoso loro a Víctor F. Freixanes. E hai aínda un par de días, botándolle unha ollada ao libro de Prudencio Landín que citei aquí onte, volvín bater co mencionado becho, que tantos anos despois da súa morte segue presente na vida dos pontevedreses na homenaxe que lle dedican todos os anos nas festas do Entroido.
Para os que non oísen nunca falar de Ravachol, direilles que foi un loro propiedade de don Perfecto Feijóo, boticario da máis famosa botica de Pontevedra, situada nas inmediacións … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 7, 2016 | Marxe
En Irán acábanlle de cortar todos os dedos da man dereita a cinco ladróns convictos e confesos. A nota de prensa aclara que esa é a pena que lles corresponde aos que rouban por primeira vez, porque aos reincidentes córtanlles a man enteira e aos que rouban por terceira vez déixanos sen o brazo. O que non sabemos é o que sucede de aí para adiante. Se a sanción mantén ese mesmo carácter progresivo, o lóxico sería que logo se pasase á man esquerda, a única coa que o delincuente mutilado podería delinquir. ¿E despois?
Despois xa carece de sentido, pois resulta moi difícil que un home sen mans poida roubar. A condena, polo tanto, medida polo grao da súa eficacia, cumpre coa función que probablemente lle asignou o lexislador, castigar ao delincuente e incitalo a non volver pecar. En Occidente, non obstante, este tipo de castigos aínda removen os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 6, 2016 | Marxe
Na noite do sábado para o domingo, xa de madrugada, fun escoitando no coche un deses programas de radio que un non sospeita sequera que existan, pero nos que participan moitos oíntes por teléfono, o cal non deixa de sorprender. Como dicía alguén cando lle presentaron a un filósofo, hai xente para todo. Nesta ocasión tratábase dun adiviño que atendía consultas, case todas motivadas polo amor, o diñeiro ou o traballo. Polo que manifestaban os propios interesados, daba a impresión de que estes quedaban moi satisfeitos.
A min parecíame que as respostas, con lixeiras variacións, eran todas iguais. En xeral, resultaban esperanzadoras: os problemas ían solucionarse moi pronto, quizais ao empezar o ano, e os máis difíciles de resolver, normalmente os relacionados co emprego, situábanse nun horizonte inconcreto que non excluía un golpe de fortuna.
Cheguei á conclusión de que o adiviño era un coñón, incluso unha boa persoa que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 5, 2016 | Marxe
Unha das cousas que máis me fascinaron de neno foi un reloxo de cuco que tiña o meu tío Faustino no salón da súa casa de Allariz, na rúa do Portelo. Daquel artiluxio, que tiña unha rapaza que se arrandeaba nun bambán, non era isto o que máis me gustaba, senón o canto limpo, inconfundible e algo cómico, daquel paxaro de madeira que asomaba detrás dunha portiña e desaparecía de repente despois de dar as horas. Gustaríame ter a alma sensible dun poeta de voz melancólica para evocar aquí a felicidade que se apoderaba de min polas mañás, cando espertaba co primeiro sol entrando pola ventá e escoitaba oito veces aquel canto tan simpático.
O reloxo do meu tío, cando el morreu, acabou na miña casa, pero nunca funcionou. Nin as habilidades manuais do meu pai, que era capaz de recuperar calquera artefacto seguindo a filosofía, para el dogma de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 4, 2016 | Marxe
Creo que xa teño dito aquí algunha outra vez que me gustan as persoas que contan mentiras, sobre todo as que contan esas fantasías grandes e innecesarias que tanto se parecen á boa literatura. Un amigo meu, por exemplo, é capaz de manter viva a atención do auditorio durante unha sobremesa explicando como durante unha viaxe en avión, despois de que o piloto sufrise un infarto, tivo el que facerse cargo do aparato e aterrar en Barajas. E ninguén dubida que sexa certo.
Naturalmente hai mentiráns que non teñen graza, como eses que popularmente se chaman baralláns ou trapalleiros. Carecen de prestixio e mesmo son obxecto de burla. Con frecuencia aseguran seren amigos de personaxes históricos, aos que tratan cunha familiaridade cómica e ridícula. Son xente sen talento.
O bo mentireiro non pretende presumir nin enganar, senón que aspira a contar unha historia coa mesma arte que emprega o novelista. … Seguir leyendo
