Creo que xa teño dito aquí algunha outra vez que me gustan as persoas que contan mentiras, sobre todo as que contan esas fantasías grandes e innecesarias que tanto se parecen á boa literatura. Un amigo meu, por exemplo, é capaz de manter viva a atención do auditorio durante unha sobremesa explicando como durante unha viaxe en avión, despois de que o piloto sufrise un infarto, tivo el que facerse cargo do aparato e aterrar en Barajas. E ninguén dubida que sexa certo.
Naturalmente hai mentiráns que non teñen graza, como eses que popularmente se chaman baralláns ou trapalleiros. Carecen de prestixio e mesmo son obxecto de burla. Con frecuencia aseguran seren amigos de personaxes históricos, aos que tratan cunha familiaridade cómica e ridícula. Son xente sen talento.
O bo mentireiro non pretende presumir nin enganar, senón que aspira a contar unha historia coa mesma arte que emprega o novelista. É dicir, que non persegue outra cousa que o seu propio pracer e o encanto do auditorio. A ese amigo do que falo estou seguro que lle gustaría ser recordado polas súas prodixiosas mentiras. Como supoño que a Federico Fellini, do que tantas cousas eloxiosas se levan dito estes días, lle agradaría que alguén dixese a verdade: que era un inmenso mentirán.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de novembro de 1993.