por amarxedotempo | Nov 3, 2016 | Marxe
Deume a noticia un veciño de Xinzo de Limia, onte no Parlamento. Morreu o Zalo, compañeiro meu da infancia e da escola, amigo daqueles anos da nenez e dos que viñeron despois, xa na adolescencia. Chamábase Gonzalo Peláez, pero todos lle chamabamos polo nome familiar, ás veces incluso en diminutivo. Era unrapaz ocorrente, sempre disposto a dicir unha cousa graciosa, quizais porque dese xeito disimulaba a timidez. Non tivo unha vida fácil. De pequeno, un tranvía matou en Vigo a súa irmá Berta, que debía ter nove ou dez anos. E hai aínda pouco que perdera o seuirmán Jeromín, máis novo ca el, bo pescador de ras na lagoa de Antela, desfeito por unha arterioesclerose furiosa e prematura.
Recordo ao Zalo nas clases de Relixión, con don Cesáreo. Este cura infeliz, que estaba completamente xordo, tíñao por alumno modelo. En realidade, o que facía aquel golfante era falarlle como Cantinflas, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 2, 2016 | Marxe
O venres pola tarde estiven na Coruña, pero como ata as oito non tiña nada que facer, metinme nunha tenda de xoguetes a ver trens eléctricos e a falar co dono, que é afeccionado e entendido. Nunha vitrina, exposto para o público, pero fóra de venda, vin o tren de Luís II de Baviera, aquel tolo que fixo para si un dos comboios máis fermosos do mundo e que hoxe se pode admirar no museo de Nuremberg. Foi alí onde o descubrín eu, hai xa varios anos. Tempo despois, por pura casualidade, atopei unha reprodución en tamaño miniatura nunha tenda de Madrid. Hoxe é unha das pezas máis valiosas da miña colección. Nunca me atrevín a poñelo a andar na maqueta.
Queixábase o meu interlocutor da pouca afección que hai en España a este tipo de coleccionismo. Eu conteille que eses días de aí atrás, cando estiven en Frankfurt, visitei … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 1, 2016 | Marxe
Alá polos anos cincuenta, durante unha festa nocturna na casa do escritor americano William Burroughs, na cidade de México, a muller deste, que estaba completamente borracha, puxo un vaso na cabeza e desafiou ao seu home para que disparase como se fose Guillerme Tell. O novelista, que non bebera, colleu a pistola, apuntou o mellor que puido e meteulle unha bala entre os ollos. Máis tarde diría que o punto de mira tiña un defecto. Esa desculpa e uns poucos subornos foron dabondo para que a cousa quedase en nada.
Desde entón, Burroughs asegurou sempre que aquel suceso foi determinante para que el se convertese en escritor. Podo dicir que nesa confesión se baseou tamén a miña vella decisión de non lelo nunca, unha conducta emotiva que algúns amigos me teñen reprochado algunhas veces; onte mesmo, sen ir máis lonxe.
Naturalmente, non se pode xulgar unha obra que se descoñece, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 31, 2016 | Marxe
Nunha librería vexo un individuo gordo e suorento pegado aos andeis onde se exhiben os libros de misterio. Está nervioso. Ten na man un exemplar cunha portada escandalosamente coloreada. Pola compulsión con que pasa as páxinas, resulta evidente que busca algo. Picado pola curiosidade, colócome en posición apropiada para averiguar o título do libro, pero as mans enormes do mozo non me permiten ver outra cousa que a palabra “vampiro”. Non consigo comprender a razón de tanto nerviosismo.
Escoiteille dicir unha vez a Cunqueiro que o peor vampiro de todos é o “bragado”, do cal chegou a haber varios centos en Galicia, un deles moi coñecido na comarca de Lemos alá por principios do século XIX. Presentaba a anomalía de ter vinte e tres dentes, e non vinte e catro, o cal convertía a súa mordedura en mortal, parece ser que por unha cuestión relacionada co dente impar, infinitamente velenoso.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 30, 2016 | Marxe
Cada vez que abro o ordenador no que escribo, aparece na pantalla un cadro que me pide que poña o meu nome. Segundo me explicaron os que saben disto, trátase dunha medida de precaución destinada a que ninguén poida entrar na miña intimidade, o cal, se digo a verdade, non me importa demasiado, pois non gardo secretos de ningún tipo. Onte, mentres pensaba no artigo de hoxe, decidín comprobar, máis que nada por divertirme, se a citada barreira protectora servía de algo, e puxen un nome distinto do meu. Resultou que o ordenador abriu como se nada, de maneira que me decatei de que se trataba dun farol. Chamei por teléfono a un amigo que domina estes asuntos e díxome que iso era raro.
Empezo a pensar que nestas cuestións da informática, da técnica e da electrónica hai moito conto. A un escritor arxentino que vivía en Madrid hai uns … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 29, 2016 | Marxe
Coñezo unha profesora que dá clase a nenos pequenos e que debe ser unha santa. Xa sufriu dúas mordedelas. Nunha ocasión, sen que mediase motivo aparente, un dos rapaces, precisamente o máis gordo de todos, achegouse a ela, que é miudiña e non ha pesar moito máis de corenta quilos, e largoulle unha dentada nun brazo que a punto estivo de reducirllo en bastantes gramos. O peor do asunto, segundo me contou, é que non conseguía desprenderse dunha boca que apertaba coa forza da mandíbula dun can.
Unha vez librada daquela especie de touro en miniatura e despois de pasar por unha clínica para aliviar a dolor que sentía, impúxolle o castigo correspondente a aquel bichiño a medio civilizar. Tratábase, non de vingarse, como é lóxico, senón de facerlle entender ao neno que un non pode facer todo canto quere.
A profesora, moi preocupada por non equivocarse na sanción, marchou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 28, 2016 | Marxe
Acabo de chegar a Alacant para dar unha conferencia na universidade. Baixei do avión e vin dereito ao hotel porque van ser as dez da noite e aínda teño que cumprir con esta grata tarefa de cada día. A última vez que estiven por aquí foi polo mesmo motivo: unha charla non recordo ben en que lugar. Naquela ocasión fórame buscar ao aeroporto o organizador dos actos, que nada máis velo, xa me deu mala espiña. Era un deses charlatáns comemundos, simpático e desenvolto, que presumía de influencias e amizades.
Pagoume cun cheque sen fondos a conferencia, os billetes de avión e dúas noites nun hotel, ademais dunha cea á cal me invitou el para presentarme a unhas suecas e que tamén paguei eu. Como xusto castigo, a conversa desenvolveuse no idioma das rapazas e o personaxe acabou aburríndose como un oso.
Dous anos despois, un veciño que viña de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 27, 2016 | Marxe
A finais de xaneiro do ano 1989, pronto vai facer cinco anos, escribinlle ao secretario da Real Academia Galega, Marino Dónega, solicitándolle as fotocopias dun documento que necesitaba con urxencia. Non me chegaron. Naturalmente, reclameinas por teléfono, pero co mesmo resultado. A pesar das protestas que en favor da súa inocencia me fixo o meu amigo, moitas veces nos temos rido ambos os dous a conta daquel suceso. A risa del sempre a interpretei como unha pícara aceptación tácita da súa neglixencia.
Estaba equivocado. O sobre coas fotocopias, remitido por correo o día 1 de febreiro de 1989, segundo consta no cuño regulamentario, acaba de chegarme cinco anos despois. Trae a dirección correctamente posta, os selos correspondentes, non lle falta nada. Ignoro por onde andou durante todo este tempo.
Por curiosidade, non por sentirme prexudicado, fun preguntar a Correos. Unha señorita, coa seguridade que outorga ese parapeto militar que ás … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 26, 2016 | Marxe
O sábado de madrugada estiven escoitando a radio para entreter o insomnio, unha experiencia que raramente me toca. Foi esa a razón de que oíse o testemuño dunha señora chilena que hai vinte e cinco anos foi torturada. Por moito que a entrevistadora intentou que a muller contase dun xeito concreto en que consistira a tortura, non conseguiu arrincarlle unha palabra ao respecto. Houbo un momento en que respondeu: “Diso non quero falar, de igual modo que nunca falaría das miñas relacións íntimas en público. Dáme vergonza. Por outra parte, non resulta difícil de imaxinar. Os torturadores, como os amantes aburridos, fan sempre o mesmo”.
Naturalmente, unha parte da entrevista tratou sobre o xeneral responsable do golpe militar que ela pagou con tanta dureza. Durante estes días é frecuente escoitar a algunhas vítimas dicindo que, pase o que pase, elas xa se senten satisfeitas co que está pasando. Non era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 25, 2016 | Marxe
Onte vin un can paseando pola rúa cunha sombrilla na boca. Naturalmente, non levaba a sombrilla aberta, como se fose unha señorita doutro tempo, senón pechada, igual que se portase un pau ou un periódico. En realidade, tratábase dunha monada de periquito. O caso é que o animal camiñaba coa cabeza erguida, todo aparente, cunha soberbia algo parva, como se estivese facendo unha gran cousa. Visto desde fóra, quedaba ridículo. Eu creo que un can que se precie non se comporta desa maneira.
Cando eu cobrei o meu primeiro soldo como profesor, hai anos, tiven que ir á caixa do Instituto de Ourense, no barrio da Ponte, fóra do horario escolar, pola tarde. Ao entrar no patio botouse a min un can enorme, que me puxo as patas dianteiras sobre o peito e me mantivo inmobilizado ata que me veu rescatar o señor Bermúdez.
Ao sentir o alento do animal … Seguir leyendo
