por amarxedotempo | Oct 2, 2014 | Marxe
O outro día falaba aquí do efecto bolboreta, esa capacidade que teñen algunhas cousas insignificantes para desencadear efectos desmesurados. Onte mesmo, mentres voaba de Nova York a Chicago, fun lendo no avión un libro sobre esta cidade. Souben entón que o terrible incendio que a destruíu en outubro de 1871 foi provocado por unha vaca. Segundo pareceu aceptar todo o mundo, o animal rachou un farol que prendeu na corte e desde alí, levado polo vento, o lume deixou a 90.000 persoas sen casa.
A verdade é que, tal como puiden comprobar, Chicago é unha cidade moi venteada. Contáronme que no inverno, cando sopra forte da parte do lago Michigan, nalgunhas prazas teñen que estender grosas sogas para que a xente se poida agarrar a elas con forza e atravesar sen perigo de ser arrastrada ou derrubada.
Estes días o tempo está bo, non obstante, incluso máis caloroso do que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 1, 2014 | Marxe
Hai uns días, durante unha cea cun grupo de amigos e amigas, unha parte da conversa que mantivemos estivo dedicada a falar dun home feísimo que coñecían todos os presentes, excepto eu, que nunca o vin diante. Polo que contaban entre risas, debe de ser horroroso. Segundo puiden deducir, trátase dunha persoa de pouco máis de trinta anos, sen deformidade física de ningún tipo, pero moi feo, aínda que ninguén conseguiu describir para min, dunha maneira eficaz e clara, en que consistía tanta fealdade.
Ao final, cheguei á conclusión de que máis que feo, o señor do cal falaban era triste. Porque as características que me deron del insistían sobre todo en aspectos da súa maneira de ser ou da súa personalidade antes que en características de tipo físico. É dicir, que se referían a un individuo zulú, aburrido e calado. Iso que chaman un gafe.
Creo que é o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 30, 2014 | Marxe
Hai poucos días recordei aquí unha señora de Ourense que tiña na súa casa unhas chafalladas fantásticas, entre elas, as zapatillas de Viriato e uns calzoncillos do Cid Campeador ou algo parecido. En Zaragoza, alá polos anos sesenta, apareceu un cura vello dicindo que gardaba na sancristía, pechada nunha pequena caixa de cristal, un cacho dunha uña de César Augusto. Polo visto, a reliquia levaba anos enterrada no lugar e apareceu co motivo dunha reforma ou escavación. O señor abade, temeroso de que alguén puidese empregar o descubrimento en contra da Igrexa Católica, sobre todo pola idea de que a parroquia estivese edificada sobre un templo pagán anterior, mantivo agachado o descubrimento durante máis de trinta anos.
Esta afección polas reliquias, sexan santas ou non santas, está bastante estendida, tanto que se podería dicir que é universal. Por exemplo, na antiga Unión Soviética, onde oficialmente non se permitía a práctica … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 29, 2014 | Marxe
Un amigo que acaba de regresar de Colombia dime que a vida dunha persoa, naquel país, vale arredor de cinco mil pesetas, que é o prezo que cobra un sicario por desfacerse de alguén por encargo. Outras veces nin sequera hai que pagar, tírase de pistola, dispárase e xa está. O motivo pode ser trivial. Por exemplo, protestar porque algún individuo prepotente e ben situado se salta unha cola no aeroporto ou en calquera outro sitio, práctica que polo visto é bastante habitual entre os que mandan.
Naturalmente, quen manda non é o Estado, senón a mafia, unhas bandas de tipos armados que van e veñen coas pistolas evidentes e visibles, exactamente igual que os policías. Non hai forza no país que lles gañe nin en diñeiro nin en audacia nin en poder. Se quixesen, poderían facer de Colombia o país máis rico do mundo e seguir sendo eles inmensamente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 28, 2014 | Marxe
Barcelona cheira a allo. Non me tiña fixado ata agora, pero dada a miña incompatibilidade absoluta con esta agresión culinaria, onte erguinme como vítima da súa presenza insidiosa e masiva na cea da véspera. Non sei se este condimento forma parte diso que agora se chama a dieta mediterránea, moi boa para o corazón, polo que se di, pero fatal para a cousa gástrica. O caso é que desde entón percibo o seu cheiro ata nas rúas, o cal, por outra parte, me aforra traballo e preguntas á hora de buscar un restaurante.
En cuestións de cociña, a pesar do allo, os cataláns son inventores dunha miudeza magnífica: o pan con tomate. Non coñezo a ninguén que renegue desta marabilla humilde, tan natural e simple que parece froito saído dunha árbore ou dunha planta. Sempre fago o propósito de implantalo na casa, pero nunca persevero.
Observo que están de moda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 27, 2014 | Marxe
De Leda, a miña cadela labradora, falei varias veces nesta columna. Como saben as persoas que coñecen esta raza, trátase de animais moi intelixentes, pacíficos e tranquilos, amigos dos nenos e outras moitas virtudes, entre elas a de seren moi bonitos, pero sen parecer nin raros nin empalagosos: son simplemente cans, incluso a xente non experta pode confundilos con palleiros, eles que pertencen á aristocracia do xénero. Leda, ademais, ten unha árbore xenealóxica documentada que equivale, salvas sexan todas as salvidades, á da duquesa de Alba.
Unha das frustracións que teño con esta cadela marabillosa é que nunca deu descendencia. En varias ocasións trouxémoslle exemplares preciosos, como ela, da mesma raza e condición, acreditada por papeis, pero desprezounos altivamente, como se tivese feito voto de castidade. O outro día, sen embargo, vina xogando moi feliz cun can miseria, un pura birria, feo e ridículo, con cara de peixe … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 26, 2014 | Marxe
Onte escoitei na rúa unha señora que lle chamaba cabra a unha rapaza nova, probablemente a súa filla. Non me sorprendeu a nomeada, que xa escoitara noutras ocasións, senón oíla de novo despois de tantos anos. Cando eu era rapaz empregábase bastante, sempre para referirse a mozas lixeiras de cascos e algo aloucadas, pero desde hai tempo estaba en desuso. Agora utilízase con carácter universal a palabra idiota, que non é máis que un desafogo irado, carente de calquera vontade descritiva.
Resulta evidente que o campo semántico dos insultos se empobreceu de xeito considerable nos últimos anos. Foise reducindo practicamente ao capítulo menos brillante dos vocábulos relacionados coa falta de intelixencia: estúpido, subnormal, retrasado… Mesmo a palabra burro, algo máis expresiva, está tamén en retroceso.
E desapareceron formas como nena cagada, reservada para as rapazas que non se deixaban peitear polas avoas; e vaca, para as gordas sen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 25, 2014 | Marxe
Non darei moitos datos para que non se identifique o protagonista que, por outra parte, xa morreu. Era avogado de profesión, solteiro e solitario. Contábase del que tiña paixón polos libros feos e as revistas guarras e que viaxaba a Portugal para ver o cine licencioso que daquela aínda non se proxectaba en España. Eu falei con el un par de veces e saquei a conclusión de que non estaba ben da cabeza, por máis que se tratase dun señor intelixente e educado. Polo aspecto, podía pasar por unha persoa normal.
Por casualidade, ou talvez con premeditación aleivosa, un día fíxose coa prenda dunha veciña á cal sorprendeu nun mal transo, en pleno campo. Non se lle ocorreu outra cousa que agardar por aquela muller no portal, exhibindo o trofeo, que prometeu entregar a cambio de algo que non será necesario aclarar moito máis.
A señora suplicoulle que lle devolvese … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 24, 2014 | Marxe
Onte pola tarde, cando volvía do Soho de ver un par de exposicións, unha delas moi interesante de Laurie Anderson, unha artista do círculo de Vito Acconci, parei un momento en Bryant Park para descansar da longa camiñada que, case sen darme conta, acababa de dar. Cando xa estaba sentado, non lonxe de min, a uns catro metros, vin que durmía un mendiño, cousa rara neste sitio.
Atopábase no chan, descalzo, debaixo dun paraugas vello, sen dúbida recollido nun cubo do lixo, e tiña arredor del o que debían de ser as súas propiedades: tres bolsas de plástico vellas, cheas de roupa e obxectos imposibles de identificar, a non ser como pura miseria. Pouco despois, en dirección contraria, pero tamén moi preto do lugar que eu ocupaba, vin un negro nunha postura que nun principio me pareceu propia de alguén que tiña problemas de saúde: estaba de xeonllos, coa cabeza … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 23, 2014 | Marxe
Coñecín varias persoas que estiveron condenadas a morte, dúas das cales seguen gozosamente vivas: o escritor e político vasco Mario Onaindía e o meu paisano Camilo Dios, guerrilleiro despois da Guerra Civil. Outro máis, o Xudas, pastor de ovellas alá nas terras da Limia, morreu hai anos de morte natural. Creo que xa teño contado algunha vez como salvou a vida por simple sentido común: cando o xuíz ditou a súa sentenza fixo un xesto co brazo, como ofrecéndolle unha labazada, e preguntoulle se estaba mal da cabeza.
O sentido común salvou o meu veciño. A lóxica, que é cousa moi diferente, permítelle a un americano gordo, segundo contan os periódicos, ir aprazando a execución que ten decretado un tribunal. Como pesa máis de douscentos quilos, hai o risco de que a corda da forca lle arrinque de raíz a cabeza no momento de colgalo.
A lóxica conducirá tamén a … Seguir leyendo
