por amarxedotempo | Feb 19, 2016 | Marxe
Chamábanlle Fuego Fijo y Volador porque era fogueteiro e andaba ofrecéndose ás comisións de festas das distintas parroquias cun discurso no que incluía bombas de palenque para anunciar as alboradas, unha ducia de cubos para a procesión e sesións de “fuego fijo y volador” na metade das verbenas. Tiña rivalidade co Eladio Paz Benítez, do mesmo ramo e competencia, e co Chimpafigos, cuñado daquel, aos que consideraba pouco artistas e demasiado inclinados ao ruído. Non lle gustaba nada que eu non compartise esta apreciación.
Sentíase artista fogueteiro, da escola valenciana, onde aprendera o oficio despois da mili. Lía o periódico, picaba algo cara á esquerda en materia política, pero non esquecía que lle debía dous grandes favores a xente do ceo: á Virxe do Carme por libralo dunha explosión e a san Roque por atendelo nun apuro relacionado coa saúde.
Medía o mundo en termos da súa profesión: a cantas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 18, 2016 | Marxe
Estiven vendo un deses programas de televisión dos que todo o mundo abomina, pero que teñen tanto éxito. Entrevistaban a un par de infelices, home e muller, aos que lle acaban de quitar dous fillos pequenos para entregalos en adopción a outro matrimonio. As autoridades que tomaron a decisión aseguran que os nenos vivían en condicións de desamparo. Desde logo, moito desamparo tiña que ser, pois rapaciños así vense todos os días tirados polas rúas sen que ninguén tome determinación de ningún tipo sobre eles.
Os pais son aínda novos e vestiron o mellor que tiñan para saír chorando na televisión. El ía cun traxe claro, moi folgado, que resultaba evidente que antes pertenceu a outra persoa. A muller levaba unha saia branca plisada, demasiado longa, que lle chegaba ata os grosos calcetín de la que lle cubrían a parte baixa das pernas.
Parecían boa xente, só pobres, non senvengonzas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 17, 2016 | Marxe
Leo nunha revista americana que o famoso fotógrafo Joel-Peter Witkin anda buscando, a través de anuncios nos periódicos, mortos feos. Hai anos buscaba ananos, xigantes, chepudos, mulleres barbudas ou siameses unidos pola cabeza. Con todo ese horror compuxo unha parte non pequena da súa obra artística, que hoxe figura nas historias da arte contemporánea. O retrato que lle fixo a un enfermo de sida, que aparecía con bigote e saia, acompañado da súa nai e dun neno espido, foi moi polémico.
Sería aínda peor o que veu despois. Witkin colleu un cadáver en Marsella, sentouno espido nunha cadeira e retratouno coa mestría que ninguén lle discute, pero con auténtico sadismo. O morto aparecía sen cabeza, coa pel do pescozo recollida como se fose un toco. Comparado con isto, toda a súa obra anterior resultaba inocente.
Non sei que pretenderá facer agora Witkin con eses mortos feos que anda buscando, aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 16, 2016 | Marxe
Leo nunha revista de Madrid un artigo sobre Antonio Machado e a Guerra Civil que a forza de ser entusiasta e eloxioso, resulta inútil. Á parte da pedrería retórica na que está escrito, que ofende ao poeta con adxectivos catastróficos e sonoros, que este nunca merecería, tales como “ínclito”, “ebúrneo” e “prístino”, non di nada que se poida aproveitar. Trátase dun traballo completamente baleiro, unha oquedade monumental de máis de vinte páxinas para tirar unha conclusión innecesaria: que a República se portou moi ben con Machado.
Sen que isto se teña posto nunca en dúbida, non obstante, tampouco é certo dunha maneira absoluta. O editor Ruiz-Castillo ten contado moitas veces como don Antonio foi detido en Madrid por un grupo de milicianos ignorantes, que non sabían quen era, e de que maneira o poeta chegou a aceptar no seu interior a posibilidade de ser sacado pola noite e asasinado. Finalmente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 15, 2016 | Marxe
Por non perder o costume, fun pasar o domingo de entroido a Xinzo de Limia cun grupo de parentes e amigos. A iso da unha e media da tarde cheguei á miña vila, pero fíxeno a corpo xentil, é dicir, sen disfrace de ningún tipo, o cal, como xa teño contado noutras ocasións, convérteo a un en obxectivo inevitable dos grupos de pantallas, autorizados a collelo en brazos e levalo, polas boas ou polas malas, a pagar unha ronda no bar máis próximo.
Decateime do meu estado cando ía andando por unha rúa, á procura da xente coa que estaba citado, e vin como atrapaban un par de infelices, probablemente forasteiros, pois os nativos nunca caen niso. De maneira que me desviei da ruta principal, elixín as rúas menos transitadas e púxenme a buscar unha tenda onde puidese adquirir algo que poñer, fose o que fose. Non tardei en atopala, … Seguir leyendo
