por amarxedotempo | Feb 14, 2016 | Marxe
O martes estiven en Xinzo de Limia cuns amigos para pasar o entroido, como todos os anos. Como non se pode andar pola rúa sen disfrace, a non ser que un acepte que o vaian collendo en brazos as pandillas de pantallas para levalo ós bares a pagar unhas roldas, entrei nunha tenda a proverme de material adecuado. Despois de probar un par de sombreiros, optei por un de pirata, con caveira e tibias cruzadas. Non era demasiado, de maneira que decidín completar a cousa cuns lentes e un nariz e bigote, todo integrado nunha peza. Os meus compañeiros elixiron un anteface veneciano, un gorro mouro e un bombín encarnado.
Protexidos dese xeito, ninguén nos molestou e dedicámonos a andar polo Barrio de Abaixo metidos no ambiente. Había de todo, coma sempre: tres curas, un cardeal con cara de goliardo golfo e lampantín, o Ramón Peaguda cunha gescartera de coiro … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 13, 2016 | Marxe
Alá polos anos cincuenta había un señor de Feces, na raia portuguesa de Verín, que tiña fama de ser un dos contrabandistas máis listos de toda España. Hai quen conta aínda hoxe que nunha ocasión pasasou varios camións de mercadoría barata pola aduana para distraer aos gardas mentres polo río atravesaba cun cargamento importante ao lombo de catorce mulas. Eu coñecín ao tal individuo, que era simpático e falador, con cara de listo. Para redimirse dos moitos pecados cometidos, encamiñou a un dos fillos cara á carreira da xustiza.
Nas miñas terras da Limia, o contrabando era cousa da xente da montaña, incluídos algúns curas. Recordo un deles que ía e viña a Portugal como perico pola súa casa, ata que un día lle pecharon a fronteira para sempre: o señor abade, que era bravo, liouse a tiros cos gardiñas para sacar unha amiga do cárcere de Chaves.
Co asunto … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 12, 2016 | Marxe
Estes días, falando de Xinzo de Limia, aludín a tres matadores de touros nacidos na localidade e que participaron nas corridas que se celebraban na praza da vila, situada no campo da Seara. A dous deles citeinos polas súas nomeadas respectivas: o Genaro Minumé e o Paco Legaña. Nunca souben por que lles chamaban daquela maneira. En todo caso, poñerlles alcumes á xente era práctica normal, da que case ninguén se libraba. Supoño que se podería confeccionar un libro con eles, igual que aquel que escribiu Xosé Ramón e Fernández-Oxea, máis coñecido por Ben-Cho-Shey, sobre os alcumes da cidade de Ourense.
En Xinzo, había algúns que resultaban curiosos. Por exemplo, o dun señor que tiña unha taberna, se mal non recordo, na estrada de Lamas, e a quen lle chamaban o Cero Quince, ignoro por que razón. Aquela nomeada emparellaba ben con outro señor, propietario dun dos mellores cafés … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 11, 2016 | Marxe
Un día, mentres camiñaba cun amigo por unha rúa céntrica de Madrid, achegouse a nós unha rapaza para facernos entrega dun papel de propaganda. Eu, coma sempre, non o collín porque lle teño certa alerxia a ese tipo de publicidade latosa. O meu amigo, en cambio, colleuno e logo díxome que a xente que reparte eses papeis está facendo un traballo e que non parece correcto desprezala. Convenceume, de maneira que desde entón actúo con todo respecto, aínda que non me sinto na obrigación de ler os folletos.
O caso é que hai un par de días, nunha rúa viguesa, despois de practicar a virtude que me inculcou aquel amigo, atopeime de pronto cun bo mazo de literatura desa clase, tanta que empezaba a ser molesta. Acordeime de Verdi, que saía a pasear con vinte periódicos na man, para evitar que o incordiasen os vendedores.
Valéndome dun cambio de rúa, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 10, 2016 | Marxe
Hai cousa de quince anos, tivemos na casa unha gata que estaba tola. Nin me acordo como se chamaba. Ao principio, só atacaba a xente de fóra, sen excluír aos nenos, aos que se lles colgaba nas costas coa furia rabiosa dun tigre pequeno. Por último, metíase tamén con nós, sempre a traición e sen aviso. Un amigo de Ourense librounos dela coa idea de reeducala, pois estaba convencido de que aquela loucura tiña remedio cun simple cambio de aires. Soubemos que un día a fusilou no monte, metida nunha caixa de cartón.
O outro día, un veciño díxome que tiña unha galiña ruín, mala persoa. Non deixa comer ás compañeiras, ás cales ataca a picotazos, e prefire rebentar dunha enchenta antes que permitir que lle coman un gran de millo. Está gorda e repoluda, incapaz de moverse, e cada vez parécese máis a un pavo ou a unha ovella.… Seguir leyendo
