por amarxedotempo | May 21, 2015 | Marxe
Onte pola tarde andei enredando no xardín, coas tesouras de podar na man, cortando aquí e alá. De pronto, cando estaba contemplando as mazás da mazaira, que parece que medran dunha hora para outra, descubrín que as follas tiñan un aspecto feo, enrugadas e cunhas excrecencias de color encarnada bastante repugnantes, igual que se fosen feridas de xente. Como bo ignorante que son, acudín aos libros, pero non resolvín nada, a pesar de que atopei fotografías en color de case todas as pestes posibles. Foi por esa razón que fun consultar cun paisano, que son os que saben destas cousas. Deume un diagnóstico rotundo: “Lepra”.
Primeiro rin para dentro. Logo collín o coche e fun a unha tenda do ramo a buscar un remedio. A rapaza que me atendeu díxome que non sabía que esa enfermidade a tivesen as froiteiras, só as persoas. Aínda así, pola descrición que lle fixen, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 20, 2015 | Marxe
O outro día falei aquí do repulsiva que resulta esa xente que se ve obrigada a invocar continuamente a súa honradez, sen que ninguén llo pida. Digo repulsiva, consciente de que se trata dun cualificativo moral, porque despois hai persoas que nos poden resultar antipáticas por calquera cuestión, pero iso xa depende de outros factores, incluso das propias manías. Don Vicente Risco, por exemplo, sentia unha desconfianza case instintiva polas persoas que utilizaban determinadas palabras que a el non lle gustaban.
Nunha ocasión estaba eu na súa tertulia, no altiño aquel do café Parque onde os sabios xogaban ao tute mentres os rapaces rodeabamos a don Vicente como se fose un gurú. Cando máis atento estaba eu ás palabras do mestre, recibín unha visita de alguén que se sentou ao meu lado para falarme dunha revistiña que se ía publicar e na que eu tiña que colaborar cun poema. O … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 19, 2015 | Marxe
O sábado, aproveitando que estaba en Ourense, subín no coche ata Beiro, unha aldea próxima á capital na que pasei longas tempadas na infancia e que non visitaba desde hai anos. Atopei a casa en ruínas, cos tellados caídos e os cuartos desfeitos. A gran porta de madeira do patio, sempre pintada de color encarnada, xa non existe e nas escaleiras de pedra medran ortigas, herbas e silvas. Polo que respecta ás ventás do salón onde estaba o piano non son máis que ocos a través dos cales se mira o ceo.
Se un fose máis inocente, este sería un motivo para chorar, pero a nostalxia, conforme van pasando os anos, doe menos e resólvese apretando os dentes un pouquiño, non demasiado. E non obstante, nesta casa derrubada hai moito corazón, non só meu, senón de persoas queridas, algunhas que xa non viven.
Esta casa utiliceina eu na miña última … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 18, 2015 | Marxe
Todos os veráns, cando estou en Suecia, asisto a unha festa que unha amiga nos dá a un grupo de amigos o día do seu aniversario. A cousa transcorre nunha aldea, á beira dun río, nun xardín espléndido. Ano tras ano, sempre atopo un oco para apartarme da xente durante uns minutos e mirar os ourizos cachos que viven na propiedade, algúns deles grandes e vellos, outros máis cativos e novos, pero todos moi guapos. Non sei por que motivo, desde neno sinto unha simpatía emocionada por estes animaliños tan graciosos.
Ás veces, dálles o impo. Entón escóndense en calquera recuncho discreto, separados do ruído, e alí quedan, quietos e resignados, mentres lles dura o ataque. Impan como as persoas, con pitidos intermitentes, aínda que máis suaves. Non o deben pasar moi ben porque se lles pon unha cara infinitamente triste, conmovedora.
Nesa festa que digo, se sucede que algún … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 17, 2015 | Marxe
Paola é unha rapaza italiana que está estudando en Santiago cunha bolsa Erasmus. Alumna do profesor Danilo Manera, que é amigo e tradutor meu, un día descubriu pola súa conta e por casualidade, nunha librería, a Biografía de Satanás, de Vicente Risco, e sentiuse entusiasmada co escritor ourensán, tanto que se puxo a ler as súas Obras completas, compostas por miles de páxinas, coa idea de facer sobre el a súa tese de licenciatura. Ela sospeita que non lle vai ser fácil, entre outras razóns porque aínda non ten claro como enfocar o traballo. Eu estou convencido de que todo sairá ben porque se trata dunha muller intelixente.
Dito isto, atrevereime a dicir tamén que Paola é espectacularmente fermosa, demasiado. Por iso me fixo raro que onte estivésemos os dous falando do demo, que Risco dicía que, ás veces, podía adoptar a forma dunha muller. Escuso engadir que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 16, 2015 | Marxe
Falei onte aquí deses cabalos de Cunqueiro que sabían idiomas. Concretamente referíame a Liofante, aquel tordo de Fanto Fantini della Gherardesca que falaba sete linguas, entre xermánicas e latinas, pero descoñecía o provenzal. Era fillo de húngaro e toscana. Ademais desa graza de políglota, o citado cabalo tiña outras propiedades, entre elas a de non rinchar nas noites de guerra aínda que andasen as eguas nas proximidades e a de seguir o rastro dun inimigo só con darlle a cheirar unha prenda, igual que se fose un can. Por certo, era amigo dun destes, un tal Remo, tamén moi listo, que entendía latín, daba ben a perdiz e ía buscar viño á adega.
En cuestión de animais, Cunqueiro coñeceunos fantásticos, como a mona Currita, portuguesa, que chegou a traballar no aramio diante do Patriarca de Constantinopla, aínda que se negou a dar o dobre salto mortal porque descubriu que entre … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 15, 2015 | Marxe
Serán moitas as persoas que aínda se acorden daquel popular programa de radio dos anos cincuenta e sesenta, que se iniciaba coa Sinfonía do Novo Mundo e que estaba destinado a recadar fondos entre unha audiencia sentimental e lacrimosa para socorrer a xente necesitada. En dúas ocasións, a sorte tocoulle a Galicia. Na primeira, o diñeiro foi destinado a construír unha fábrica de chourizos en Melón; na segunda, tratábase de poñerlle un nariz novo, mediante cirurxía estética, a un camareiro de Santiago que tiña complexo de narigón.
Era un programa triste e bastante miserable, como o eran en xeral moitas das manifestacións culturais da época, cando a xente asistía feliz ao teatro para aplaudir con fervor as tonterías dramáticas de Alfonso Paso, elevado por aqueles espectadores entusiastas á categoría de heroe nacional da carraña. O mesmo sucedía no cine e outro tanto ocorrería algo máis tarde cando apareceu a televisión.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 14, 2015 | Marxe
Non sei por que, de neno ei pensaba que Franco tiña que ser un home grande, mesmo imponente, quizais porque esa era a imaxe que transmitían a prensa e a radio da época, empeñladas ambas as dúas en comparalo co Alexandre Magno, Xulio César ou Carlos V, cando non con Cicerón e Propecio. Tanta hipérbole no ditirambo acabou por crear na nosa mente un retrato fantástico da grandeza do xeneral, de xeito que non era estraño que os rapaces que non o coñeciamos tivéramos del unha idea mítica, conmo correspondía a un héroe moderno, vencedor dun país inmenso como Rusia.
A ignorancia en materia histórica e xeográfica levábanos a pensar, ademais, que a vistoria sobre o comunismo, proclamada a diario, tivera lugar sobre a estepa, onde Napoleón fracasara. Engadamos a isto os servizos prestados á cristiandade, algún deles pagado coa proba inequívoca da amizade divina en forma de milagre. Non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 13, 2015 | Marxe
Non revelo ningún segredo se digo que de neno, como tantos rapaces do meu tempo, tiven a ilusión de ver a Virxe María. O día que chegou a imaxe de Fátima á parroquia de Beiro, onde eu pasaba unha tempada na casa dun tío, botei preto dunha hora mirando para ela, de xeonllos ao pé da miña nai, esperando un xesto, un movemento dos ollos, un sorriso. Nada; o único que se movían eran as pombas que acompañaban a Virxe, que ao final foron as que me compensaron en parte daquel desencanto tan grande.
Nun programa de televisión vin hai uns días un grupo de persoas maiores que aseguran ter visto a Virxe María. Deume a impresión de que algúns dos videntes eran xente extraviada, perdida nas partes máis escuras da súa propia confusión, entre o confesonario e a consulta do psiquiatra, pero case todos me pareceron sinceros.
Digo case … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 12, 2015 | Marxe
O domingo pola mañá amenceu brillante e azul, co sol invadindo sen pudor o interior do meu cuarto do hotel, que rebordaba de luz. Saín ao balcón e non se escoitaban máis que os paxariños do parque veciño, verde e fermoso, como pintado por un pintor feliz. Despois de almorzar, subín ata as proximidades do barrio universitario para ver a casa onde viviu James Joyce no ano 1918, a mesma na que escribiu unha parte do Ulysses. É unha casa nobre, de boa arquitectura, cunha placa na fachada.
Eu coñecía a casa onde morreu o escritor en 1941, pero non esta, na que traballou na súa célebre novela ao longo de case un ano enteiro, entre dolores e penalidades, incluídas as económicas. Alegroume que as dificultades non lle impedisen vivir nunha mansión deste tipo. A James Joyce nunca lle faltaron os amigos xenerosos.
A continuación subín ata o camposanto … Seguir leyendo
