O outro día falei aquí do repulsiva que resulta esa xente que se ve obrigada a invocar continuamente a súa honradez, sen que ninguén llo pida. Digo repulsiva, consciente de que se trata dun cualificativo moral, porque despois hai persoas que nos poden resultar antipáticas por calquera cuestión, pero iso xa depende de outros factores, incluso das propias manías. Don Vicente Risco, por exemplo, sentia unha desconfianza case instintiva polas persoas que utilizaban determinadas palabras que a el non lle gustaban.
Nunha ocasión estaba eu na súa tertulia, no altiño aquel do café Parque onde os sabios xogaban ao tute mentres os rapaces rodeabamos a don Vicente como se fose un gurú. Cando máis atento estaba eu ás palabras do mestre, recibín unha visita de alguén que se sentou ao meu lado para falarme dunha revistiña que se ía publicar e na que eu tiña que colaborar cun poema. O meu interlocutor, que era un pesado oficial, estivo alí bastante tempo e cando se foi eu puiden reintegrarme á tertulia, que era o que me apetecía.
A eso das sete da tarde, levantámonos e fumos acompañando a don Vicente ata a súa casa, a uns metros do café, na Rúa de Santo Domingo, porta con porta dunha casa onde había unha placa que dicía que alí vivira o xeneral Moscardó, «águila del Imperio». Cando nos despediamos, Risco achegouse a min, colleume por un brazo e díxome en voz baixa, case falándome ao ouvido: «ten coidado con ese señor que te foi ver ao café. É dos que din a palabra impacto». Desde entón, non sei aínda ben por que, é unha palabra que evito sistematicamente.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de maio de 1990.