O sábado, aproveitando que estaba en Ourense, subín no coche ata Beiro, unha aldea próxima á capital na que pasei longas tempadas na infancia e que non visitaba desde hai anos. Atopei a casa en ruínas, cos tellados caídos e os cuartos desfeitos. A gran porta de madeira do patio, sempre pintada de color encarnada, xa non existe e nas escaleiras de pedra medran ortigas, herbas e silvas. Polo que respecta ás ventás do salón onde estaba o piano non son máis que ocos a través dos cales se mira o ceo.
Se un fose máis inocente, este sería un motivo para chorar, pero a nostalxia, conforme van pasando os anos, doe menos e resólvese apretando os dentes un pouquiño, non demasiado. E non obstante, nesta casa derrubada hai moito corazón, non só meu, senón de persoas queridas, algunhas que xa non viven.
Esta casa utiliceina eu na miña última novela como residencia de Mariana, un dos personaxes. Naturalmente, entre o modelo e o resultado hai algunhas diferenzas. Foi un dos pensamentos que me viñeron á cabeza cando me atopaba diante daqueles muros a medio caer. Coido que o balcón e a solaina se parecen bastante, aínda que desde esta última non se divise o río. O que resulta exacto son os moitos soños que de alí saquei. Eses si que os puiden sentir. Espero que algúns polo menos se salvasen da catástrofe.
Esta columna publicouse orixinalmente o 19 de maio de 1996.