por amarxedotempo | Sep 18, 2015 | Marxe
Hai xa bastantes anos, unha noite vin aquí, en Times Square, unha escena que, durante uns segundos, me tivo na dúbida de non saber se estaba contemplando a realidade ou asistía a algún tipo de ficción cinematográfica. Un grupo numeroso de policías, non menos de doce, chegaron correndo desde todas as esquinas da praza, pistola en man, e lanzáronse contra un rapaz, tamén armado, ao que derrubaron violentamente e mantiveron coa cabeza contra o asfalto, ata que chegou un furgón e o meteron dentro. Non se trataba dunha película, senón dunha detención. Como di un amigo meu americano, en Times Square calquera cousa é posible.
O que eu non podía imaxinar era o que me sucedeu onte pola noite, cando camiñaba por alí cuns amigos para buscar un sitio onde cear. De pronto, un señor parou diante de min e díxome: “¡E que fai vostede aquí, en vez de estar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 17, 2015 | Marxe
Onte pola mañá, mentres fóra chovía cunha furia impropia deste primeiro tempo do outono que empeza, démoslle os últimos repasos a isto do labirinto, aquí na Casona de Verines. É unha palabra coa que estamos todos obsesionados, presente incluso nas bromas e nas conversas que transcorren á marxe da sala onde se celebran os debates, fronte a un mar Cantábrico escuro e alterado. Non obstante, esta obsesión non nos permite avanzar moito nas conclusións. O único claro é que todos nos queixamos.
Poucos reparan en que estar aquí parece un regalo da vida. Que collan as dúas ducias de persoas interesadas na charla e no coloquio, que as depositen durante varios días nun fermoso lugar tranquilo e que a cambio non lles pidan outra cousa que discutir con calma de asuntos que lles gustan, parécese moito a un privilexio.
Persoalmente o único que botei en falta foi un tempo algo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 16, 2015 | Marxe
O outro día en Asturias, cando entrabamos no comedor da Casona de Verines, para dar conta da magnífica fabada con que nos obsequian todos os anos como despedida, unha das rapazas que participaban nos encontros achegouse a min para dicirme que despois do xantar me obsequiaría cun dos seus libros. Logo sentámonos en mesas separadas e non nos volvimos ver ata o final, cando Víctor García de la Concha deu remate ao congreso facendo o resumo gozoso e maxistral con que nos regala cada ano.
Nese momento empezou o rigodón dos adeuses: bicos, intercambio de enderezos, promesa de carteos e visitas, é dicir, toda esa euforia final que o tempo vai borrando, ata que a casualidade nos xunta de novo nalgún outro sarao de natureza semellante. Foi entón cando a miña amiga se achegou para dicirme adeus.
Cando me decatei de que se esquecera da súa promesa, recordeille que tiña … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 15, 2015 | Marxe
Agora mesmo, cando escribo este artigo, estou nun despacho de Televisión Española en Galicia, que me prestaron para que fixese os meus deberes do día. Van ser as oito da noite e non queda moito tempo para enviar o traballo ao periódico, por máis que a informática faga o milagre de resolver o problema da transmisión nuns poucos segundos. Escuso dicir que eu, disto dos ordenadores, non entendo absolutamente nada. Só sei que se lle dou a determinadas teclas, seguindo unha secuencia establecida, estas liñas que eu escribo na pantalla aparecen ao día seguinte neste recuncho do periódico. Torrente Balleste dicía que hai unha bruxa dentro.
Estou na televisión para unha entrevista. Hai uns minutos, os responsables do programa explicáronme en que vai consistir a cousa, máis ou menos, pois polo ton un pouco coñón en que se expresaron, sospeito que me van facer algunha pequena xudiada. Como estará feita … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 14, 2015 | Marxe
Recordo a don Honorio, un enaniño de bo parecer, ben feito e perfectamente vestido, sempre de pé á porta da tenda de Lepina, alá en Xinzo, tan digno e tan posto, vivindo do prestixio dunha alcaldía que detentara antes da guerra. Tina lenda. Dicíase, por exemplo, que tomaba un frasco diario de aspirinas e que lle sentaban moi ben; voracidade que contrastaba coa cativez dun corpo case minúsculo. Tamén se aseguraba que a súa escasa dimensión non afectaba por igual a todas as partes da súa menguada anatomía, sobre unha parte da cal se contabanenormidades e desmesuras.
O que sí daba era unhas patadas terribles. Tiñamos os nenos o mal costume de lle ir dicir bos días ou boas tardes ao pasar, algo que non aturaba, aínda hoxe non sei por que motivo, e que castigaba cuns couces furiosos e precisos. Naturalmente, a broma suprema consistía en coller a algún … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 13, 2015 | Marxe
Escribo desde unha solitaria praia asturiana, preto de Llanes, a varios quilómetros de calquera lugar civilizado. Desde a ventá do meu cuarto, no hotel, vexo as ondas que rompen a pouco máis de vinte metros, entre rochas, cunha furia venteada que atravesa a barreira liviá do cristal e me enche o cuarto de alegría. A auga ten unha color verde intensa, da estirpe das esmeraldas, e a area posúe a calidade inmaculada das patenas. A cada lado, a non ser na parte que se abre ao mar, as montañas espantan o mundo.
Aquí vou pasar tres días para falar de literatura con trinta escritores de toda España, incluídos un par de amigos galegos, Xesús Rábade e Luís Tosar. Neste momento, mentres escribo estas liñas, chégame a ledicia dos encontros nos corredores. Escoito voces coñecidas que se saúdan e anuncian tertulias no salón, despois da cea.
Se non fose pecado dicilo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 12, 2015 | Marxe
Estes días falei de dúas experiencias nas que me tocou ser desprezado, unha por querer mercar unha cámara antiga e a outra cando quixen comprar un cinto. Peor foi un día que entrei nuns grandes almacéns para adquirir unha gabardina. O señor que me atendía deume un exemplar da marca que lle solicitei, inglesa como a que acababa de gastar. O certo é que me sentaba como un tiro. Sen abrir a boca, o home facilitoume outra marca.
Púxena, mireime e observei que me sentaba moito mellor, pero non me gustaba, sobre todo porque levaba na cabeza a idea de mercar unha como a outra. Insistinlle para que me trouxese un modelo distinto da marca que eu quería. Con cara de paciencia, axudoume a vestir unha especie de sotana espantosa, peor aínda que a primeira. Refugueina, naturalmente, e expliqueille que non ía levar a que el me pretendía vender, porque … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 11, 2015 | Marxe
Hai uns anos, nun deses locais nocturnos que tanto proliferan en Compostela e nos que antes abundaban as tertulias e reunións dos noctámbulos, un día escoitei unha insensatez colosal. Un rapaz que estaba casado cunha rapaza alemá, e que vivira cinco anos no país da súa muller, explicaba con graza e intelixencia como eran os alemáns, como pensaban e como vivían. Nun momento, un dos contertulios, que non parecía de acordo, pero que nunca estivera en Alemaña, díxolle: “Non tes nin zorra idea”.
O motivo da discrepancia baseábase en que o opinante pensaba que as explicacións do meu amigo eran puramente subxectivas, alleas a calquera análise obxectiva da realidade. Un estudo científico do comportamento da sociedade alemá, aseguraba o personaxe, tiña que entrar en aspectos tan determinantes como a loita de clases ou os intereses do gran capital, por poñer un exemplo.
É unha mostra elocuente do que podemos chamar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 10, 2015 | Marxe
Acaba de morrer en Inglaterra un dos golfos máis grandes de Europa, o periodista Jeffrey Bernard, un auténtico crápula. A pesar de ser diabético, bebeu o que quixo: non menos dunha botella de vodka diaria. Foi un dos últimos actos da súa vida. Pouco antes de morrer, na cama, sen a perna que lle amputaran había uns anos, pediu unha copa e un pito. Faltoulle o terceiro lado do triángulo, que non é difícil de supoñer. Por esa parte, casou catro veces, pero como dicían os seus amigos, tivo moitas mulleres, incluídas as propias.
A súa célebre columna do semanario The Spectator fíxose famosa, en primeiro lugar, polas súas moitas virtudes: era un gran periodista. Non era menos coñecida, non obstante, pola nota de redacción que aparecía frecuentemente cando non se publicaba. Dicía “Jeffrey Bernard está indisposto”. É dicir, que estaba borracho.
Hai uns días aínda, lin unha das súas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 9, 2015 | Marxe
Aquel réptil que se chamaba Robert Harrison e que alugaba furcias para poder montar reportaxes de escándalo na revista Confidential e facerlle chantaxe a coñecidas figuras de Hollywood, nunha ocasión publicou unhas páxinas repugnantes sobre Grace Kelly, pouco tempo despois de que se anunciase a relación sentimental da actriz co príncipe de Mónaco. O pai da rapaza, un home forte e decidido, presentouse un día nos locais da publicación coa intención de destrozar os mobles e romperlle a cara ao senvergonza.
Desde entón, as noticias sobre os pecados da mociña non deixaron de aparecer na prensa dedicada ao cotilleo. Onte mesmo, os periódicos anunciaban unha nova biografía, esta vez con revelacións sobre os amores outonais da princesa, fascinada na súa madureza, segundo conta, pola beleza de rapaces adolescentes.
Non lle vexo o interese. Parécenme moito máis reveladoras da personalidade de Grace Kelly algunhas cousas que conta Ava Gardner na súa … Seguir leyendo
